Η θρησκεία της αμαρτίας και η αμαρτία της θρησκείας

"Επειδή, ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους· για τον λόγο ότι, ο Θεός το φανέρωσε σ' αυτούς. Δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι. Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν· αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί. Και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου, και πουλιών και τετράποδων και ερπετών" (Ρωμαίους 1:19-23).

Ο άνθρωπος με την παρακοή του αρνήθηκε την κυριαρχία του Θεού και απέβαλε τον Κύριο των πάντων από τον θρόνο της καρδιάς του. Η αμαρτία είναι ανταρσία κατά του Θεού, αποστασία κατά του Δημιουργού, επανάσταση της ατομικής θέλησης του πλάσματος εναντίον της Θείας παγκόσμιας τάξης. Τη θέση του εκθρονισθέντος Θεού κατέλαβε το ανθρώπινο Εγώ και έγινε βασιλιάς στον θρόνο. Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, ο άνθρωπος προοριζόταν να είναι ένας "πλανήτης" εξαρτημένος από τον Θεό ως ήλιο και κέντρο του. Αντί γι' αυτό, πέφτοντας στην πλάνη του Πονηρού, τοποθέτησε στο κέντρο της ζωής του το δικό του Εγώ, γύρω από το οποίο κάθε τι άλλο, ο Θεός και ο κόσμος, πρέπει να περιστρέφονται.

Η θρησκεία του Κάιν και η πίστη του Άβελ

Μετά την πτώση του Αδάμ ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να βρει έναν τρόπο για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Έτσι, από την αρχή ακόμη της ανθρωπότητας βλέπουμε να δημιουργούνται δύο "δρόμοι" προσέγγισης του Θείου: ο δρόμος του Κάιν και ο δρόμος του Άβελ (Γένεση κεφ. 4).

Ο Κάιν δεν χαρακτηριζόταν από θρησκευτική αδιαφορία ή ανοικτή άρνηση του Θεού. Αντιθέτως, έκαμε προσφορά στον Θεό, αλλά αγανάκτησε από φθόνο, όταν είδε ότι η προσφορά του αδελφού του έγινε αποδεκτή με ευμένεια, όχι όμως και η δική του. Λόγω έλλειψης εσωτερικής ευσέβειας και παρά την εξωτερική του ευλάβεια, ο Κάιν προσέφερε απλά το πρώτο πράγμα που είχε πρόχειρο στα χέρια του, κάτι άλλο από εκείνο που έπρεπε. Προσέφερε την έκφραση της ανεξαρτησίας και της ευχαριστίας του, που ήταν στην πραγματικότητα μια παραγωγή της δικής του δύναμης.

Ο Άβελ από την άλλη πλευρά προσέφερε από τα πρωτότοκα των προβάτων του ό,τι καλύτερο - μια αιματηρή θυσία ως αναγνώριση ότι η αμαρτία του ήταν άξια θανάτου και μόνο με μια προσφορά αντικατάστασης μπορούσε να καλυφθεί η ενοχή του ενώπιον του Άγιου Θεού.

Από τότε, ξεκινούν οι δύο αυτοί δρόμοι διαμέσου όλης της ανθρώπινης ιστορίας.

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (2ο μέρος)

Ο Κωνσταντίνος και η ρωμαϊκή ιεραρχία

Λάβετε υπόψη ότι ο κοινωνικός κόσμος στον οποίο εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός διοικείτο από έναν μόνο άρχοντα - τον Αυτοκράτορα. Λίγο αφότου ο Κωνσταντίνος ανέλαβε τον θρόνο στις αρχές του τετάρτου αιώνα, η εκκλησία έγινε μια ολοκληρωμένη ιεραρχικά οργανωμένη, από πάνω προς τα κάτω, κοινωνία.
Ο Έντουιν Χατς γράφει, «Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι χριστιανικές εκκλησίες συντάχθηκαν με τις γραμμές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας... Η ανάπτυξη της οργάνωσης των χριστιανικών εκκλησιών ήταν σταδιακή και τα στοιχεία από τα οποία αυτή η οργάνωση αποτελείτο υπήρχαν ήδη στην ανθρώπινη κοινωνία».
Μπορούμε να εντοπίσουμε την ιεραρχική δομή ηγεσίας ήδη από την αρχαία Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα και την Περσία. Αργότερα μεταφέρθηκε στον ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό όπου τελειοποιήθηκε.
Ο ιστορικός D. C. Trueman γράφει, "Οι Πέρσες έκαναν δύο εξαιρετικές συνεισφορές στον αρχαίο κόσμο: την οργάνωση της αυτοκρατορίας και της θρησκείας τους. Και οι δύο αυτές συνεισφορές είχαν σημαντική επιρροή στον δυτικό κόσμο μας. Το σύστημα αυτοκρατορικής διοίκησης κληρονόμησε ο Μέγας Αλέξανδρος, το υιοθέτησε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και τελικά κληροδοτήθηκε στη σύγχρονη Ευρώπη».

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (1ο μέρος)

Με την πτώση του ανθρώπου ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να έχει έναν φυσικό ηγέτη για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Για τον λόγο αυτό, οι ανθρώπινες κοινωνίες σε όλη την ιστορία έχουν δημιουργήσει με συνέπεια μια ειδική πνευματική κάστα θρησκευτικών τύπων. Ο γιατρός, ο σαμάνος, ο ραψωδός, ο θαυματοποιός, ο μάγος, ο μάντης, ο σοφός και ο ιερέας μάς ακολουθούν από την πτώση του Αδάμ.
Ο πεσμένος άνθρωπος είχε πάντα την επιθυμία να στήσει μια ειδική ιερατική κάστα, μοναδικά προικισμένη να εκλιπαρεί τους θεούς για λογαριασμό του.
Αυτή η αναζήτηση βρίσκεται μέσα στο αίμα μας. Ζει στο μεδούλι των οστών μας. Ως πεσμένα πλάσματα, αναζητούμε ένα άτομο προικισμένο με ειδικές πνευματικές δυνάμεις. Και αυτό το άτομο χαρακτηρίζεται πάντα από ειδική εκπαίδευση, ειδική ενδυμασία, ειδικό λεξιλόγιο και ιδιαίτερο τρόπο ζωής.
Μπορούμε να δούμε αυτό το ένστικτο να ξεπροβάλει το άσχημο κεφάλι του στην ιστορία του αρχαίου Ισραήλ. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση την εποχή του Μωυσή. Δύο υπηρέτες του Κυρίου, ο Ελδάδ και ο Μεδάδ, έλαβαν το Πνεύμα του Θεού και άρχισαν να προφητεύουν. Σε μια βιαστική αντίδραση, ο νεαρός τότε Ιησούς του Ναυή παρότρυνε τον Μωυσή "να τους εμποδίσει"! Ο Μωυσής επέπληξε τον νεαρό ζηλωτή λέγοντάς του, "Μακάρι να έδινε ο Κύριος το Πνεύμα του σε όλο τον λαό και να τους έκανε προφήτες" (Αριθμοί 11:26-29). Ο Μωυσής είχε αντιταχθεί σε ένα κληρικό πνεύμα που είχε προσπαθήσει να ελέγξει τον λαό του Θεού.

Ποιος είναι ο "ρωμαϊκός δρόμος" προς τη σωτηρία;

Ο "ρωμαϊκός δρόμος" προς τη σωτηρία είναι ένας περιεκτικός και σύντομος τρόπος να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε το ευαγγέλιο της σωτηρίας, χρησιμοποιώντας εδάφια από την Προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Είναι μια απλή αλλά ταυτόχρονα αποτελεσματική μέθοδος με την οποία εξηγείται γιατί μας είναι απαραίτητη η σωτηρία, πώς ο Θεός την εξασφάλισε, πώς μπορούμε να τη δεχτούμε και ποια είναι τα αποτελέσματα της σωτηρίας στη ζωή μας.

Πρώτο εδάφιο που αναφέρεται στον "ρωμαϊκό δρόμο" σωτηρίας, βρίσκεται στην Προς Ρωμαίους επιστολή 3:23: "δεδομένου ότι όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού". Όλοι αμαρτήσαμε. Όλοι κάναμε κάτι εξαιτίας του οποίου ο Άγιος Θεός είναι δυσαρεστημένος. Κανείς δεν είναι αθώος. Τα εδάφια 3:10-18 μας δίνουν μια λεπτομερέστατη εικόνα της αμαρτίας στη ζωή μας.

Δεύτερο εδάφιο στον "ρωμαϊκό δρόμο" είναι το 6:23, που μας διδάσκει τα αποτελέσματα της αμαρτίας: ""Επειδή, ο μισθός τής αμαρτίας είναι θάνατος· το χάρισμα, όμως, του Θεού αιώνια ζωή διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας". Η ποινή που μας αξίζει για τις αμαρτίες μας είναι ο θάνατος. Όχι μόνο φυσικός, αλλά και πνευματικός θάνατος!