Ποιοι είναι ιερείς

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με θλίψη και πόνο πνεύματος. Θλίψη για τη σημερινή κατάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πόνο πνεύματος γιατί αναγκαζόμαστε να πούμε πράγματα που κάποιους θα δυσαρεστήσουν. Αλλά ο Θεός λέει στην Αγία Γραφή: «Ο φανερός έλεγχος είναι καλύτερος από την κρυπτόμενη αγάπη. Πληγές φίλου είναι πιστές. Φιλήματα όμως εχθρών πολυάριθμα» (Παροιμίες 27:5,6). Δεν καταφερόμαστε τόσο εναντίον ατόμων –αν και υπάρχουν άτομα αξιοκατάκριτα- όσο εναντίον ενός συστήματος που έχει εγκλωβίσει τους ανθρώπους σε μια δουλεία πνευματική, και υποταγή σε ανθρώπους αντί για τον Θεό. Αλλά ο απ. Παύλος μάς λέει: «Αγοραστήκατε με τιμή. Μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων» (Α’ Κορινθίους 7:23).

Στη σημερινή χριστιανική Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η λέξη «ιερέας» έχει πάρει άλλη έννοια από αυτήν που είχε στον αρχέγονο Χριστιανισμό. Το λυπηρό είναι πως στον λαό μας έχει περάσει ως τρέχουσα πεποίθηση η γνώμη πως οι παπάδες-ιερείς είναι ένας απαραίτητος θείος θεσμός, που αποτελείται από μία ειδική τάξη ανθρώπων ταγμένη στο να εκτελούν «μυστήρια» της Εκκλησίας, για να δίνεται στους ανθρώπους η σωτηρία, να πλησιάζουν οι Χριστιανοί στον Θεό και να γεμίζουν με τη Χάρη Του.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά, όταν κάποιος εμβαθύνει στο θέμα και καταλάβει πώς εννοούσαν την ιεροσύνη οι πρώτοι Χριστιανοί.

Νηπιοβαπτισμός: Συμφωνεί η θρησκεία με την Αγία Γραφή και τους Πατέρες;

«Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος 28:19).

Βάπτισμα ονομάζεται η ιερή πράξη της Εκκλησίας με χρήση ύδατος ως συμβόλου εξαγνισμού, η οποία σηματοδοτεί την εισαγωγή του πιστού στο σώμα της εκκλησίας. Η λέξη «βάπτισμα» προέρχεται από το ρήμα βάπτω/βαπτίζω, που σημαίνει «βυθίζω συχνά ή έντονα, βουτάω, καταδύω».

Το νόημα και οι προϋποθέσεις του βαπτίσματος
Τα νήπια βαπτίζονται, για να καθαρθούν από τον μολυσμό του «προπατορικού αμαρτήματος» και να είναι εύθετα στη «βασιλεία των ουρανών». Διότι η παρουσία του προπατορικού αμαρτήματος στα νήπια, έστω κι αν αυτά δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες, τα εμποδίζει να γίνουν μέτοχα της αιώνιας ζωής.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη εκκλησία, με το βάπτισμα μεταδίδεται στον βαπτιζόμενο:
1) Η άφεση όλων των αμαρτιών, δηλαδή η απαλλαγή από τον μολυσμό του προπατορικού αμαρτήματος και, όταν ο βαπτιζόμενος είναι μεγάλης ηλικίας, των προσωπικών αμαρτιών. Γι᾿ αυτό μετά το βάπτισμα, ανεξαρτήτως προηγουμένης ζωής μπορεί ο αναγεννημένος χριστιανός και να ιερωθεί.

Η θρησκεία της αμαρτίας και η αμαρτία της θρησκείας

"Επειδή, ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους· για τον λόγο ότι, ο Θεός το φανέρωσε σ' αυτούς. Δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι. Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν· αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί. Και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου, και πουλιών και τετράποδων και ερπετών" (Ρωμαίους 1:19-23).

Ο άνθρωπος με την παρακοή του αρνήθηκε την κυριαρχία του Θεού και απέβαλε τον Κύριο των πάντων από τον θρόνο της καρδιάς του. Η αμαρτία είναι ανταρσία κατά του Θεού, αποστασία κατά του Δημιουργού, επανάσταση της ατομικής θέλησης του πλάσματος εναντίον της Θείας παγκόσμιας τάξης. Τη θέση του εκθρονισθέντος Θεού κατέλαβε το ανθρώπινο Εγώ και έγινε βασιλιάς στον θρόνο. Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, ο άνθρωπος προοριζόταν να είναι ένας "πλανήτης" εξαρτημένος από τον Θεό ως ήλιο και κέντρο του. Αντί γι' αυτό, πέφτοντας στην πλάνη του Πονηρού, τοποθέτησε στο κέντρο της ζωής του το δικό του Εγώ, γύρω από το οποίο κάθε τι άλλο, ο Θεός και ο κόσμος, πρέπει να περιστρέφονται.

Η θρησκεία του Κάιν και η πίστη του Άβελ

Μετά την πτώση του Αδάμ ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να βρει έναν τρόπο για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Έτσι, από την αρχή ακόμη της ανθρωπότητας βλέπουμε να δημιουργούνται δύο "δρόμοι" προσέγγισης του Θείου: ο δρόμος του Κάιν και ο δρόμος του Άβελ (Γένεση κεφ. 4).

Ο Κάιν δεν χαρακτηριζόταν από θρησκευτική αδιαφορία ή ανοικτή άρνηση του Θεού. Αντιθέτως, έκαμε προσφορά στον Θεό, αλλά αγανάκτησε από φθόνο, όταν είδε ότι η προσφορά του αδελφού του έγινε αποδεκτή με ευμένεια, όχι όμως και η δική του. Λόγω έλλειψης εσωτερικής ευσέβειας και παρά την εξωτερική του ευλάβεια, ο Κάιν προσέφερε απλά το πρώτο πράγμα που είχε πρόχειρο στα χέρια του, κάτι άλλο από εκείνο που έπρεπε. Προσέφερε την έκφραση της ανεξαρτησίας και της ευχαριστίας του, που ήταν στην πραγματικότητα μια παραγωγή της δικής του δύναμης.

Ο Άβελ από την άλλη πλευρά προσέφερε από τα πρωτότοκα των προβάτων του ό,τι καλύτερο - μια αιματηρή θυσία ως αναγνώριση ότι η αμαρτία του ήταν άξια θανάτου και μόνο με μια προσφορά αντικατάστασης μπορούσε να καλυφθεί η ενοχή του ενώπιον του Άγιου Θεού.

Από τότε, ξεκινούν οι δύο αυτοί δρόμοι διαμέσου όλης της ανθρώπινης ιστορίας.

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (2ο μέρος)

Ο Κωνσταντίνος και η ρωμαϊκή ιεραρχία

Λάβετε υπόψη ότι ο κοινωνικός κόσμος στον οποίο εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός διοικείτο από έναν μόνο άρχοντα - τον Αυτοκράτορα. Λίγο αφότου ο Κωνσταντίνος ανέλαβε τον θρόνο στις αρχές του τετάρτου αιώνα, η εκκλησία έγινε μια ολοκληρωμένη ιεραρχικά οργανωμένη, από πάνω προς τα κάτω, κοινωνία.
Ο Έντουιν Χατς γράφει, «Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι χριστιανικές εκκλησίες συντάχθηκαν με τις γραμμές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας... Η ανάπτυξη της οργάνωσης των χριστιανικών εκκλησιών ήταν σταδιακή και τα στοιχεία από τα οποία αυτή η οργάνωση αποτελείτο υπήρχαν ήδη στην ανθρώπινη κοινωνία».
Μπορούμε να εντοπίσουμε την ιεραρχική δομή ηγεσίας ήδη από την αρχαία Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα και την Περσία. Αργότερα μεταφέρθηκε στον ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό όπου τελειοποιήθηκε.
Ο ιστορικός D. C. Trueman γράφει, "Οι Πέρσες έκαναν δύο εξαιρετικές συνεισφορές στον αρχαίο κόσμο: την οργάνωση της αυτοκρατορίας και της θρησκείας τους. Και οι δύο αυτές συνεισφορές είχαν σημαντική επιρροή στον δυτικό κόσμο μας. Το σύστημα αυτοκρατορικής διοίκησης κληρονόμησε ο Μέγας Αλέξανδρος, το υιοθέτησε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και τελικά κληροδοτήθηκε στη σύγχρονη Ευρώπη».