Ένα από τα κυριότερα θέματα που μας προβλημάτιζαν κατά τη μακρά παραμονή μας στην Ορθοδοξία, ήταν η σχέση της λεγόμενης "Ιεράς Παράδοσης" με την Αγία Γραφή - εάν και κατά πόσο οι διδασκαλίες της πρώτης συμφωνούν με τον Λόγο του Θεού ή απλά πρόκειται για "εντάλματα ανθρώπων". Οι απαντήσεις που δόθηκαν - με διάφορους τρόπους - στα ερωτήματά μας θα καθόριζαν και τη μετέπειτα πορεία μας.
Παράδοση και Αγία Γραφή. Βίοι παράλληλοι ή αντίθετοι; Οι παραδόσεις μπορεί να είναι καλές ή όχι. Για να ξέρουμε ποιες παραδόσεις είναι καλές, πρέπει να συμφωνούν με την Αγία Γραφή, τον Λόγο του Θεού, που είναι και ο μόνος κανόνας σε θέματα πίστης.
Ωστόσο, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Ορθόδοξοι βάζουν την Ιερά Παράδοση στο ίδιο επίπεδο (ή και παραπάνω;) από την Αγία Γραφή. Έγραψε για παράδειγμα ο Α. Αλεβιζόπουλος: «Όταν κάνουμε λόγο για την Αγία Γραφή και την ιερή παράδοση δεν εννοούμε δύο ξεχωριστά ή αντίθετα πράγματα, αλλά ένα αρμονικό όλο· την όλη αποκάλυψη του Θεού για χάρη της σωτηρίας του ανθρώπου».
Ισχύει όμως αυτό; Προτού απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας κάνουμε κάποιες προκαταρκτικές σκέψεις.
Τι είναι η Παράδοση;
Διαβάζουμε στη Βικιπαίδεια: «Αποστολική Παράδοση ή και απλώς Παράδοση, στην Ορθόδοξη θεολογία αποκαλείται το σύνολο των αληθειών της πίστης που αρχικά παραδόθηκαν με τον ενιαίο τύπο της προφορικής διδαχής του Χριστού και των Αποστόλων και κατόπιν διδάχθηκαν αυθεντικά και ανελλιπώς από την Εκκλησία στους μετέπειτα αιώνες».
Παράδοση λοιπόν υποτίθεται ότι είναι, μεταξύ άλλων, και λόγια του Χριστού και των αποστόλων που μεταδόθηκαν προφορικά.
Φαρισαίοι – Ένα Ιστορικό Προηγούμενο
Τα περί προφορικής μετάδοσης δεν είναι καινούρια θεωρία. Τον καιρό του Χριστού οι Φαρισαίοι είχαν και αυτοί Ιερά Παράδοση. Την ονόμαζαν «Προφορική Παράδοση», δηλαδή τα λόγια, υποτίθεται, του Μωυσή και των πατριαρχών που δεν είχαν γραφτεί, αλλά δήθεν είχαν διατηρηθεί ανά τους αιώνες προφορικά.
Δεν είναι παράξενο; Ό,τι έλεγαν οι Φαρισαίοι τότε για τις δικές τους παραδόσεις, λένε κάποιοι σήμερα για τις εκκλησιαστικές παραδόσεις!
Τι είπε ο Χριστός για τις Παραδόσεις των Φαρισαίων;
Οι Φαρισαίοι νόμιζαν ότι οι παραδόσεις τους ήταν σε αρμονία με τη Γραφή και τις ακολουθούσαν φανατικά. Ο Χριστός όμως τους προσγείωσε στην πραγματικότητα: «Καλά προφήτευσε ο Ησαΐας για σας τους υποκριτές, όπως είναι γραμμένο: ‘O λαός αυτός με τιμάει με τα χείλη, η καρδιά τους όμως απέχει μακριά από μένα· με σέβονται δε μάταια, διδάσκοντας διδασκαλίες, εντολές ανθρώπων.’ Eπειδή, ενώ αφήσατε την εντολή του Θεού, κρατάτε την παράδοση των ανθρώπων» (Μάρκου 7:6,7).
Εδώ βλέπουμε δύο πράγματα. Πρώτον, οι Φαρισαίοι κρατούσαν τις παραδόσεις, αλλά στη διαδικασία καταπατούσαν τις εντολές του Θεού. Γι' αυτόν τον λόγο ο Χριστός τους αποκάλεσε υποκριτές.
Δεύτερον, ο Χριστός ονομάζει τις παραδόσεις "διδασκαλίες και εντολές ανθρώπων". Δηλαδή δεν έχουν προέλευση από τον Θεό, αλλά από τον άνθρωπο.
Ο απόστολος Παύλος προσθέτει: «Προσέχετε να μη σας εξαπατήσει κάποιος διαμέσου της φιλοσοφίας και της μάταιης απάτης, σύμφωνα με την παράδοση των ανθρώπων, σύμφωνα με τα στοιχεία του κόσμου, και όχι σύμφωνα με τον Xριστό» (Κολοσσαείς 2:8).
Οι παραδόσεις λοιπόν, όχι μόνο ήταν ανθρώπινες, αλλά ήταν σε δυσαρμονία με το ευαγγέλιο του Χριστού και μάλιστα ήταν μέσο εξαπάτησης των πιστών!
Τι γίνεται όμως με τις εκκλησιαστικές παραδόσεις σήμερα; Συμφωνούν με την Αγία Γραφή; Προέρχονται όντως από τον Χριστό και τους αποστόλους; Παρακάτω παραθέτουμε μερικές από τις πιο γνωστές παραδόσεις και τη σχέση τους με την Αγία Γραφή. Ο καθένας ας κρίνει μόνος του.
1. Νηπιοβάπτισμα
Δεν αναφέρεται πουθενά στη Γραφή. Πρώτες ιστορικές αναφορές γύρω στο 200 μ.Χ.
Είναι σε αρμονία με τη Γραφή; Όχι! Ο Χριστός είπε: «Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί, θα σωθεί» (Μάρκου 16:16). Πρώτα έρχεται η πίστη, μετά η βάπτιση.
Ο Απόστολος Πέτρος επίσης: «Mετανοήστε, και κάθε ένας από σας ας βαπτιστεί στο όνομα του Iησού Xριστού, σε άφεση αμαρτιών» (Πράξεις 2:38). Πρώτα η μετάνοια, μετά η βάπτιση.
Ένα νήπιο δεν μπορεί ούτε να πιστέψει ούτε να μετανοήσει, οπότε πώς μπορεί να βαπτιστεί; Γι’ αυτό στη Γραφή βλέπουμε βάπτιση ενηλίκων. Η παράδοση του νηπιοβαπτίσματος λοιπόν δεν συμφωνεί με την Αγία Γραφή. “Μα η βάπτιση είναι αναγκαία για να σβηστεί το προπατορικό αμάρτημα”, μπορεί να υποστηρίξει κάποιος. Το προπατορικό αμάρτημα βαραίνει τους προπάτορες, τον Αδάμ και την Εύα που το διέπραξαν, όχι ένα βρέφος που γεννιέται χιλιάδες χρόνια αργότερα.
Για το θέμα αυτό δείτε περισσότερα στο βίντεο από το κανάλι μας στο Youtube
2. Λατρεία και προσκύνηση αγίων
Πρώτη αναφορά, γύρω στο 375 μ.Χ.
Ο Χριστός είπε στον διάβολο: «Πήγαινε, σατανά· επειδή είναι γραμμένο: Tον Kύριο τον Θεό σου θα προσκυνήσεις και μονάχα αυτόν θα λατρεύσεις» (Ματθαίου 4:10). Η λατρεία και η προσκύνηση λοιπόν δεν απευθύνονται στους αγίους, αλλά μόνο στον Θεό.
3. Προσευχές στους Αγίους
Γύρω στο 600 μ.Χ.
Η Γραφή μας διδάσκει να προσευχόμαστε κατευθείαν στον Θεό που είναι Πατέρας μας: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…» (Ματθαίου 6:9). Και η προσευχή πρέπει να γίνεται στο όνομα του Χριστού: «Αν ζητήσετε κάτι στο όνομά μου, εγώ θα το κάνω» (Ιωάννη 14:14).
Γιατί στο όνομα του Χριστού; Επειδή «δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία· επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου τού οποίου πρέπει να σωθούμε» (Πράξεις 4:12).
Πώς θα αισθανόσουν ως πατέρας, αν το πολυαγαπημένο παιδί σου αντί να έρθει σε σένα να σου ζητήσει κάτι, πήγαινε σε έναν φίλο σου να του ζητήσει να μεσολαβήσει σε σένα;
4. Μεσιτεία των αγίων
Μεσαίωνας
Η Αγία Γραφή λέει: «Eπειδή, ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης ανάμεσα σε Θεό και ανθρώπους, ο άνθρωπος Iησούς Xριστός» (Τιμόθεο Α’ 2:5). Σύμφωνα με τη Γραφή λοιπόν υπάρχει ένας Μεσίτης, ο Χριστός. Αν έχεις τον Χριστό με το μέρος σου, άλλος δεν χρειάζεται. Αν δεν έχεις τον Χριστό, άλλος δεν σε σώζει!
5. Ανακήρυξη αγίων μετά θάνατον από την εκκλησία
10ος αιώνας
Στην Αγία Γραφή άγιος είναι αυτός που πιστεύει και ακολουθεί τον Χριστό και ο τίτλος αναφέρεται σχεδόν πάντα σε πιστούς που ήταν ακόμη εν ζωή. Το ποιος είναι ή δεν είναι άγιος το καθορίζει ο Θεός. Σήμερα, το προνόμιο αυτό φαίνεται πως το έχει αναλάβει η εκκλησία και άγιος ανακηρύσσεται κάποιος μόνο μετά θάνατον.
Για το θέμα των αγίων δείτε περισσότερα στο βίντεο από το κανάλι μας στο Youtube
6. «Θεοτόκος - Παναγία»
Πρώτη επίσημη αναφορά, 431 μ.Χ. στη Σύνοδο της Εφέσου
Έχει ο Θεός μητέρα; Η Παρθένος Μαρία ήταν μητέρα της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, όχι της Θεότητάς Του! Πουθενά δεν ονομάζεται “μήτηρ Θεού” στη Γραφή ή κάτι παραπλήσιο. Παν-Άγιος είναι μόνον ο Θεός.
Η Ορθόδοξη και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία πιστεύουν ότι η μητέρα του Κυρίου δεν έκανε ποτέ αμαρτία. Η Αγία Γραφή όμως λέει κάτι άλλο: «Όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα του Θεού» (Ρωμαίους 3:23).
Και: «Όπως είναι γραμμένο, ότι δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας» (Ρωμαίους 3:10). Ως απόγονος του Αδάμ και της Εύας, η Μαρία είχε και αυτή τη ρίζα της αμαρτίας. Γι’ αυτό και πέθανε. Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας. Αν ήταν αναμάρτητη, δεν θα είχε πεθάνει. Στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει καμία αναφορά στη λεγόμενη "μετάσταση της Θεοτόκου".
Για το θέμα αυτό δείτε περισσότερα στο βίντεο από το κανάλι μας στο Youtube
7. Τα "επτά μυστήρια"
Τα "επτά μυστήρια" ως "Μέσα της Χάριτος", θεσπίστηκαν το έτος 1300 μ.Χ. από νόθα και ψευδεπίγραφα κείμενα
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και μερικές Διαμαρτυρόμενες αποχρώσεις χρησιμοποιούν τον όρο «μυστήριο» όταν αναφέρονται σε κάποιο «σημείο/τελετή» κατά την τέλεση του οποίου η χάρη του Θεού επενεργεί στον πιστό. Τυπικά, υπάρχουν επτά μυστήρια παραδεκτά από αυτές τις εκκλησιαστικές αποχρώσεις. Αυτά είναι, το βάπτισμα, το χρίσμα, η θεία κοινωνία, η εξομολόγηση, ο γάμος, η ιεροσύνη και το ευχέλαιο.
Σύμφωνα με τις προαναφερθείσες ομολογίες, "τα μυστήρια καθιερώθηκαν από τον Χριστό και παραδόθηκαν στην Εκκλησία να τα τελεί. Είναι απαραίτητα προς σωτηρία. Τα μυστήρια είναι τα οχήματα της χάρης που μεταφέρουν". Σε αντίθεση όμως με τα παραπάνω, η Αγία Γραφή μας λέει πως η χάρη δεν δίνεται μέσω εξωτερικών συμβόλων και καμία τελετή δεν είναι «αναγκαία για σωτηρία». Η χάρη είναι δωρεάν. «Όταν, όμως, φανερώθηκε η αγαθότητα και η φιλανθρωπία του Σωτήρα μας Θεού, όχι από έργα δικαιοσύνης που εμείς πράξαμε, αλλά σύμφωνα με το έλεός του μας έσωσε διαμέσου λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαίνισης του Αγίου Πνεύματος, το οποίο ξέχυσε επάνω μας πλούσια, διαμέσου του Ιησού Χριστού του Σωτήρα μας· ώστε, αφού δικαιωθήκαμε διαμέσου της χάρης εκείνου, να γίνουμε κληρονόμοι σύμφωνα με την ελπίδα της αιώνιας ζωής» (Τίτο 3:4-7).
8. Ιεροσύνη
Στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει πλέον ειδική ιεροσύνη.
Ιερεύς – Αρχιερεύς ο Ιησούς Χριστός: "...άγιοι αδελφοί, μέτοχοι ουράνιας πρόσκλησης, κατανοήστε τον απόστολο και αρχιερέα της ομολογίας μας, τον Ιησού Χριστό" (Εβραίους 3:1).
"Εσύ είσαι ιερέας στον αιώνα, σύμφωνα με την τάξη Μελχισεδέκ" (Εβραίους 5:6). Ο Χριστός είναι ο μοναδικός ιερέας. "εκείνος, όμως, επειδή μένει στον αιώνα, έχει αμετάθετη την ιεροσύνη" (Εβραίους 7:24).
"Έχουμε τέτοιου είδους αρχιερέα, ο οποίος κάθησε στα δεξιά του θρόνου τής μεγαλοσύνης μέσα στους ουρανούς, λειτουργός στα άγια, και στην αληθινή σκηνή, την οποία ο Κύριος κατασκεύασε, και όχι άνθρωπος" (Εβραίους 8:1,2).
"Και όταν ήρθε ο Χριστός, ο αρχιερέας των αγαθών που επρόκειτο να ακολουθήσουν, διαμέσου της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής, όχι χειροποίητης, δηλαδή, όχι αυτής της κατασκευής, ούτε με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά διαμέσου του δικού του αίματος, μια φορά για πάντα μπήκε μέσα στα άγια, αφού απέκτησε αιώνια λύτρωση.… Και γι' αυτό είναι μεσίτης καινούργιας διαθήκης, ώστε, διαμέσου του θανάτου, που έγινε για απολύτρωση των παραβάσεων κατά την πρώτη διαθήκη, να πάρουν την υπόσχεση οι καλεσμένοι της αιώνιας κληρονομιάς… ο Χριστός δεν μπήκε μέσα σε χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλά στον ίδιο τον ουρανό, για να εμφανιστεί τώρα μπροστά στον Θεό για χάρη μας" (Εβραίους 9:11,12,15,24).
Οι πιστοί είναι ιερείς: "κι εσείς, σαν ζωντανές πέτρες, οικοδομείστε ως πνευματικός οίκος, άγιο ιεράτευμα, για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες, ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού… Εσείς, όμως, είστε «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο», λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως" (Α’ Πέτρου 2:5,9).
"...ο οποίος (ο Χριστός) μας έκανε βασιλιάδες, και ιερείς στον Θεό και Πατέρα του..." (Αποκάλυψη 1:6).
Εφόσον ο Χριστός έχει αμετάθετη και αμεταβίβαστη την ιεροσύνη, σημαίνει ότι οι λεγόμενοι ιερείς σφετερίζονται τη θέση του Θείου Λυτρωτή. Κατά τη χριστιανική αρχαιολογία, ο θεσμός των ιερέων δεν υπήρχε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Είναι μεταγενέστερος θεσμός από το 400 μ.Χ. περίπου. Οι Αποστολικοί Πατέρες των πρώτων αιώνων δεν αναφέρουν ούτε μία απολύτως λέξη για ιερείς, αλλά μόνον για πρεσβυτέρους (η έννοια και η σημασία διαφέρει)! Κατά τη χειροτονία άλλωστε δεν χειροτονούνται ιερείς αλλά πρεσβύτεροι! Ιερέας είναι ο κάθε άνθρωπος που έχει το δικαίωμα να απευθύνεται κατευθείαν στόν Θεό για κάθε περίπτωση της ζωής του.
"...δὲν εἶσθε οἱ ποιμένες οἱ καλοί, οἱ θυσιάζοντες τὴν ζωήν των ὑπὲρ τῶν προβάτων καὶ ὁδηγοῦντες αὐτὰ εἰς τοὺς εὐώδεις λειμῶνας τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Σεῖς εἶσθε «οἱ μισθωτοὶ ποιμένες», καὶ κατὰ τὸ πανάγιον στόμα τοῦ Κυρίου «ὁ μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἐστὶ ποιμήν» (Ἰω. Ι´, 12). Εἶσθε μισθωτοὶ τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, διὰ τὴν δόξαν καὶ διὰ τὸν πλοῦτον τῶν ὁποίων ἐργάζεσθε" (Φώτης Κόντογλου).
9. Εξομολόγηση στους ιερείς
Στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει εξομολόγηση σε ιερέα. Η εξομολόγηση γίνεται στον Θεό, και αν πρέπει, σε συνάνθρωπο που βλάψαμε.
Η συνήθεια η εξομολόγηση να γίνεται στον ιερέα προέρχεται από την παράδοση και όχι την Αγία Γραφή. Στο «Πάτερ Ημών» λέμε, «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών,» δηλαδή «Και χάρισέ μας τα χρέη των αμαρτιών μας» (Ματθαίου 6:12). Στον Θεό λέμε την προσευχή, όχι στους ιερείς. Αυτός είναι που μας συγχωρεί.
«Όταν προσεύχεσαι, πήγαινε στο πιο απόμερο δωμάτιο του σπιτιού σου, κλείσε την πόρτα σου και προσευχήσου εκεί κρυφά στον Πατέρα σου» (Ματθαίου 6:6). Από τη στιγμή που ο Θεός είναι Πατέρας μας, δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε για διαμεσολάβηση στους ιερείς.
Από πού τότε ξεκίνησε η εξομολόγηση στους ιερείς; Η πρακτική αυτή ξεκίνησε 600 και πλέον χρόνια μετά τον Χριστό και τους αποστόλους. Είναι μία μορφή ελέγχου του ανθρώπου. Ο ιερέας αποκτά εξουσία επάνω στον πιστό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
"Ας προσπέσωμεν προς τον Παντοκράτορα και ας κλαύσωμε παρακαλούντες αυτόν όπως γίνει ευμενής και συμφιλιωθεί μαζί μας… Ο Παντοκράτωρ… ζητεί να εξομολογούμεθα σ' Αυτόν, δια του Αρχιερέως καί προστάτη των ψυχών μας Ιησού Χριστού" [Κλήμης Ρώμης].
"… ικετεύομεν τον Κύριον δια να μας αφήσει (συγχωρήσει) τας αμαρτίας μας" [Πολύκαρπος Σμύρνης].
Εις τον Παντοκράτορα… εις τον ιατρόν φανέρωσε το τραύμα, όχι για να σε τιμωρήσει αλλά να σε συγχωρήσει" [Ιωάννης Χρυσόστομος].
Ο Χριστός πεθαίνοντας στον σταυρό πλήρωσε το τίμημα για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας: «Αυτός είναι ο αμνός του Θεού, που παίρνει πάνω του την αμαρτία των ανθρώπων» (Ιωάννη 1:29).
Όταν υπάρχει κάποιο χρέος, και κάποιος το πληρώσει, δεν χρειάζεται να πληρωθεί ξανά. Το ότι ο Χριστός πλήρωσε το τίμημα για τις αμαρτίες μας, σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να το πληρώσω κι εγώ. Οποιαδήποτε αμαρτία κι αν έχω διαπράξει, ο Χριστός είναι πρόθυμος να με συγχωρήσει, έτσι απλά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αμαρτάνουμε ελεύθερα. Για να λάβεις τη συγχώρηση υπάρχει μία προϋπόθεση. Να πάρεις την απόφαση να αφήσεις τις αμαρτίες σου μακριά και να κάνεις πλέον το θέλημα του Θεού.
Για το θέμα αυτό δείτε περισσότερα στο βίντεο από το κανάλι μας στο Youtube
10. Αγαμία Επισκόπων
8ος αιώνας
Η αναγκαστική αγαμία είναι τελείως ενάντια στην Αγία γραφή που ορίζει: «O επίσκοπος, λοιπόν, πρέπει να είναι άμεμπτος, άνδρας μιας γυναίκας… κυβερνώντας καλά το δικό του σπίτι, έχοντας τα παιδιά του σε υποταγή με κάθε σεμνότητα» (Τιμόθεο Α’ 3:2-4).
Εδώ βλέπουμε ότι η Γραφή όχι μόνο επιτρέπει τον γάμο και την οικογένεια για επισκόπους, αλλά σχεδόν τον επιβάλλει. Ίσως αν δεν υπήρχε η αναγκαστική αγαμία, να υπήρχαν πολύ λιγότερα σκάνδαλα στις εκκλησίες! Οπότε η παράδοση αυτή αντιτίθεται τελείως στα λόγια της Γραφής.
11. Ιερατικά Άμφια
Πρώτη αναφορά περίπου το 500 μ.Χ.
Στην Παλαιά Διαθήκη οι ιερείς φορούσαν ένα απλό, λινό, λευκό ένδυμα. Στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει πλέον εξειδικευμένη ιεροσύνη. Ο Χριστός και οι απόστολοι φορούσαν απλά ενδύματα.
Σήμερα, τα πολυτελή και ακριβά άμφια που φορούν οι ιερείς, δεν έχουν καμία σχέση με τα άμφια των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης. Μήπως αυτή η παράδοση προήλθε από τον Χριστό και τους αποστόλους προφορικά; Αν ναι, γιατί δεν την εφάρμοσαν οι ίδιοι;
12. Το μαύρο ράσο για τους ιερείς
7ος-8ος αιώνας
Στην Παλαιά Διαθήκη οι ιερείς φορούσαν λευκό ένδυμα. Στην Καινή δεν υπάρχει ειδική ιεροσύνη.
Γιατί λοιπόν μαύρο; Το μαύρο, μας λένε, είναι χρώμα μετάνοιας και πένθους. Μα γιατί πένθος, όταν το έργο του κληρικού είναι να κηρύξει το Ευαγγέλιο; Ευαγγέλιο σημαίνει «καλά νέα». Τα καλά νέα είναι ότι σε όποιον πιστεύει στον Χριστό οι αμαρτίες του συγχωρούνται, γίνεται παιδί του Θεού, και έχει την υπόσχεση της αιώνιας ζωής. Πένθος ή απέραντη χαρά;
13. Η Θεία Κοινωνία ή Μετάληψη ως Θυσία
Μεσαίωνας
Στην Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική εκκλησία η Κοινωνία θεωρείται ως θυσία και ως επανάληψη της θυσίας του Χριστού. Μάλιστα, θεωρείται ότι το ψωμί και το κρασί γίνονται κυριολεκτικά σάρκα και αίμα του Χριστού!
Αντίθετα, στην Αγία Γραφή διαβάζουμε: «Ο Χριστός, ο οποίος μία φορά για πάντα προσφέρθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες πολλών» (Εβραίους 9:28). Ο Χριστός προσφέρθηκε μία φορά για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αυτή η μία θυσία αρκεί για να συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων. Δεν είναι σχεδόν βλάσφημο να λένε οι άνθρωποι ότι ξαναθυσιάζεται ξανά κάθε ημέρα που γίνεται μετάληψη;
Όσον αφορά στη θεία κοινωνία, που αλλιώς ονομάζεται Δείπνο του Κυρίου, το Λουκά 22:19 λέγει, «Και παίρνοντας άρτο, αφού ευχαρίστησε, έκοψε και έδωσε σ’ αυτούς, λέγοντας: Τούτο είναι το σώμα μου, που δίνεται για σας· αυτό να το κάνετε στη δική μου ανάμνηση».
Η κοινωνία δεν είναι θυσία, αλλά ανάμνηση της θυσίας του Χριστού για τις αμαρτίες μας.
14. Μνημόσυνα
3ος αιώνας
Στο Δευτεροκανονικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης Β’ Μακκαβαίων 12, 43-45 αναφέρεται η τέλεση θυσιών «περί αμαρτίας» υπέρ των «μετ’ ευσεβείας κοιμωμένων», ενώ στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρονται πουθενά. Αντίθετα, "καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση" (Εβραίους 9:27), και, "Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια" (Ιωάννης Χρυσόστομος).
Η Βικιπαίδεια εξηγεί την προέλευσή τους: «Τα μνημόσυνα είναι πανάρχαιο έθιμο. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως με δεήσεις, θυσίες και προσφορές ήταν δυνατόν να πετύχουν τη συγγνώμη των θεών για τα αμαρτήματα των νεκρών (Ιλιάδα Ι 497). Υπήρχαν μάλιστα και ιερείς αγύρτες που επισκέπτονταν τις οικίες των πλουσίων, ισχυριζόμενοι πως είχαν από τους θεούς την εξουσία να συγχωρούν τις αμαρτίες ‘ζώντων και νεκρών’ με κατάλληλες γι΄αυτές ιεροτελεστίες και θυσίες (Πλάτων Πολιτείαι Β’ 364)».
Οπότε τα μνημόσυνα δεν είναι προφορική παράδοση του Χριστού και των αποστόλων, αλλά αρχαίο ελληνικό έθιμο! Βέβαια, το να θυμάται κάποιος ένα αγαπητό πρόσωπο που πέθανε, δεν είναι αμαρτία. Η σκέψη όμως ότι οι δικές μας πράξεις και μεσιτείες μπορούν να συγχωρήσουν τις αμαρτίες των νεκρών, είναι πέρα για πέρα ενάντια στην Αγία Γραφή.
15. Προσευχές υπέρ των νεκρών και κεριά
Πρώτη αναφορά γύρω στο 300 μ.Χ.
Γνωρίζουμε καλά τα μνημόσυνα, τις προσευχές και δεήσεις υπέρ των νεκρών, τα κεριά. Είναι σε αρμονία με την Αγία Γραφή; Όχι. Στη Γραφή διαβάζουμε: «Όλα όσα βρει τo χέρι σoυ να κάνει, κάνε σύμφωνα με τη δύναμή σoυ· επειδή, δεν υπάρχει πράξη ούτε λoγισμός ούτε γνώση ούτε σοφία, στον άδη όπου πηγαίνεις» (Εκκλησιαστής 9:10).
«Είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μία φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση» (Εβραίους 9:27).
Σε αυτά τα δύο εδάφια (και υπάρχουν και πολλά άλλα), βλέπουμε ότι η μετάνοια πρέπει να γίνει πριν κάποιος πεθάνει. Μετά τον θάνατο δεν υπάρχει μετάνοια. Μάλιστα ο παπάς στην κηδεία διαβάζει, «εν τω άδη ουκ εστί μετάνοια»! Πώς λοιπόν γίνονται προσευχές υπέρ της σωτηρίας των νεκρών; Η παράδοση εμφανώς είναι σε αντίθεση με την Αγία Γραφή.
16. Λατρεία του σταυρού, εικόνων, λειψάνων
Έβδομη Οικουμενική Σύνοδος 787 μ.Χ.
Εικόνες και λείψανα λατρεύονταν ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ. Μετά την πρώτη φάση της Εικονομαχίας όμως, η Αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία, η οποία τύφλωσε τον γιο της για να μείνει μόνη στο θρόνο και τιμάται ως Αγία (!), συγκάλεσε τη σύνοδο που επικύρωσε τη λατρεία των εικόνων.
Τι λέει η Αγία Γραφή; Η 2η από τις Δέκα Εντολές αναφέρει ρητά: «NA MH κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο μήτε ομοίωμα κάποιου, από όσα είναι στον ουρανό επάνω ή όσα είναι στη γη κάτω ή όσα είναι στα νερά κάτω από τη γη· να μη τα προσκυνήσεις μήτε να τα λατρεύσεις» (Έξοδος 20:4,5).
Η 2η Εντολή τοποθετεί οποιοδήποτε ομοίωμα στο οποίο προσφέρεται προσκύνηση ή λατρεία στο ίδιο επίπεδο με το είδωλο!
Σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη υπάρχει μόνο μια αναφορά, σε προσκύνηση εικόνας: Αυτής του Αντιχρίστου! Την οποία προσκύνησαν αυτοί, που δεν ήσαν γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής! Όπως μας αναφέρει στην Αποκάλυψη ο ευαγγελιστής Ιωάννης (1:15), η εικόνα του θηρίου, ήταν ΚΑΙ ...θαυματουργή!
Για το θέμα αυτό δείτε περισσότερα στο βίντεο από το κανάλι μας στο Youtube
17. Αγιασμός
Γύρω στο 870 μ.Χ. από τον Πατριάρχη Φώτιο
Δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή αγιασμός μέσω νερού. Αντίθετα: «Ο Θεός σάς εξέλεξε εξαρχής προς σωτηρίαν διαμέσου του αγιασμού του Πνεύματος, και της πίστης της αλήθειας» (Β’ Θεσσαλονικείς 2:13). Εδώ βλέπουμε ότι ο αγιασμός έρχεται όταν ο Χριστιανός, οδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα, ακολουθεί με πίστη την αλήθεια.
18. Μοναχισμός
Η τάση του μοναχισμού έρχεται σε ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με την Προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν προσευχόμενος στον Πατέρα για τους πιστούς Του, έλεγε: “Δεν παρακαλώ να τους σηκώσεις από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξεις από τον πονηρό” (Ιωάννη 17:15).
"...στους έσχατους καιρούς μερικοί θα αποστατήσουν από την πίστη, ...οι οποίοι εμποδίζουν τον γάμο, προστάζοντας αποχή από ορισμένα φαγητά, τα οποία ο Θεός τα έκτισε για να τα παίρνουν με ευχαριστία οι πιστοί και εκείνοι που γνώρισαν την αλήθεια" (Α' Τιμόθεο 4:1-3).
Για το θέμα αυτό δείτε περισσότερα στο βίντεο από το κανάλι μας στο Youtube
19. Η Παράδοση Ίση με την Γραφή
15ος αιώνας
Η Αγία Γραφή είναι ο μόνος κανόνας πίστης. Στην τελευταία σελίδα της Γραφής λέει: «Aν κάποιος προσθέσει σ’ αυτά, ο Θεός θα προσθέσει σ’ αυτόν τις πληγές που είναι γραμμένες σ’ αυτό το βιβλίο. Kαι αν κάποιος αφαιρέσει από τα λόγια του βιβλίου τής προφητείας αυτής, ο Θεός θα αφαιρέσει το μέρος του από το βιβλίο της ζωής, και από την άγια πόλη, και από τους γραμμένους στο βιβλίο αυτό» (Αποκάλυψη 22:18,19). Στην Αγία Γραφή δεν πρέπει ούτε να αφαιρέσουμε, ούτε να προσθέσουμε.
20. Αναγέννηση διά του νηπιοβαπτισμού
Αφήσαμε τελευταίο το σημαντικότερο ίσως θέμα που είναι το "κλειδί" της πνευματικής ζωής και της σωτηρίας, η αναγέννηση του ανθρώπου. Η "ορθόδοξη εκκλησία" πιστεύει ότι "στο βάπτισμα αναγεννιέται και φωτίζεται ο άνθρωπος από το Άγιο Πνεύμα". Συμφωνεί άραγε με αυτό η Αγία Γραφή;
Στο 3ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννη (εδ. 3-5), λέει ο Ιησούς στον Φαρισαίο Νικόδημο: "Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί από επάνω, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού. Ο Νικόδημος λέει σ' αυτόν: Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γεννηθεί ενώ είναι γέροντας; Μήπως μπορεί να μπει μια δεύτερη φορά στην κοιλιά τής μητέρας του και να γεννηθεί; Αποκρίθηκε ο Ιησούς: Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει μέσα στη βασιλεία του Θεού". Η αναγέννηση έρχεται "από επάνω", από τον ουρανό, και όχι με κάποιο "μυστήριο" της εκκλησίας.
"Επειδή, ήμασταν κάποτε κι εμείς ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, καθώς ήμασταν δούλοι σε διάφορες επιθυμίες και ηδονές, ζώντας μέσα σε κακία και φθόνο, μισητοί και μισώντας ο ένας τον άλλον. Όταν, όμως, φανερώθηκε η αγαθότητα και η φιλανθρωπία τού Σωτήρα μας Θεού, όχι από έργα δικαιοσύνης, που εμείς πράξαμε, αλλά σύμφωνα με το έλεός του μας έσωσε, διαμέσου λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαίνισης του Αγίου Πνεύματος, το οποίο ξέχυσε επάνω μας πλούσια, διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Σωτήρα μας" (Τίτο 3:3-6).
"Ή, δεν ξέρετε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία τού Θεού; Μη πλανιέστε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε κίναιδοι ούτε αρσενοκοίτες ούτε κλέφτες ούτε πλεονέκτες ούτε μέθυσοι ούτε κακολόγοι ούτε άρπαγες δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία τού Θεού. Και μερικοί υπήρξατε τέτοιοι· αλλά λουστήκατε, αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε, στο όνομα του Κυρίου Ιησού, και με το Πνεύμα τού Θεού μας" (Α' Κορινθίους 6:9-11).
"...αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν, δείτε, τα πάντα έγιναν καινούργια" (Β' Κορινθίους 5:17). Ένα νήπιο δεν έχει "αρχαία", δηλαδή αμαρτωλό παρελθόν!
"Επειδή, αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου του λόγου του ζωντανού Θεού και ο οποίος μένει στον αιώνα" (Α' Πέτρου 1:23). Ο άνθρωπος ακούει τον Λόγο του Θεού, πιστεύει, μετανοεί, αναγεννάται δι' Αγίου Πνεύματος και βαπτίζεται. «Mετανοήστε, και κάθε ένας από σας ας βαπτιστεί στο όνομα του Iησού Xριστού, σε άφεση αμαρτιών» (Πράξεις 2:38).
Συμπέρασμα
Είδαμε μερικές από τις εκκλησιαστικές παραδόσεις που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το γράμμα και το πνεύμα της Αγίας Γραφής. Αγία Γραφή και Παράδοση δεν είναι «ένα αρμονικό όλο» η «όλη αποκάλυψη του Θεού». Η Παράδοση δεν προέρχεται από τον Χριστό και τους αποστόλους. Πρόκειται για διδασκαλίες ανθρώπων, συχνότατα επιβλαβείς αφού αντιτίθενται στις εντολές του Θεού και πρέπει να καυτηριάζονται, όπως καυτηρίασε ο Χριστός τις παραδόσεις των Φαρισαίων.
Με βάση τα παραπάνω, διαμορφώσαμε ανάλογα και το περιεχόμενο των καναλιών μας στο Youtube και Vimeo. Λυπούμαστε αν δυσαρεστήσαμε μερικούς followers μας, αλλά, "επειδή, τώρα ανθρώπους πείθω ή τον Θεό; Ή ζητάω να αρέσω σε ανθρώπους; Επειδή, αν ακόμα άρεσα σε ανθρώπους, δεν θα ήμουν δούλος τού Χριστού" (Γαλάτες 1:10), και "η λύπη κατά Θεόν γεννάει μετάνοια προς αμεταμέλητη σωτηρία" (Β' Κορινθίους 7:10).
"Λόγοι Ζωής"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.