Ντίτριχ Μπονχέφερ: Ο "Προτεστάντης Άγιος"

Χριστούγεννα του 1943. Ο Ντίτριχ Μπονχέφερ ξύπνησε στο στενό του κελί νούμερο 92 στη φυλακή Τέγκελ στο Βερολίνο. Είχαν περάσει ήδη εννέα μήνες που βρισκόταν υπό κράτηση και θα περνούσαν τουλάχιστον άλλοι εννέα μέχρι να μεταφερθεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mπούχενβαλντ και από εκεί σε αυτό του Φλόσενμπεργκ. Κάθισε στο κρεβάτι του και ξεκίνησε να γράφει το γράμμα στους γονείς του, Κάρλα και Πωλ Μπονχέφερ:

«Τα Χριστούγεννα στο κελί μίας φυλακής μπορούν να αποδειχτούν φοβερά προβληματικά. Το πιθανότερο όμως είναι οι υπόλοιποι 700 άνθρωποι που βρίσκονται μαζί μου σε αυτό το κτήριο να περάσουν πολύ πιο αυθεντικά και γεμάτα σημασία Χριστούγεννα από ό,τι οι υπόλοιποι εκεί έξω. Αυτή η δυστυχία, η λύπη, η φτώχεια, η μοναξιά, η έλλειψη βοήθειας και η ενοχή σημαίνουν πολύ διαφορετικά πράγματα στα μάτια του Θεού από ό,τι στα μάτια και την κρίση των ανθρώπων. Ο Θεός στρέφει το βλέμμα του στα μέρη και στους τόπους από όπου οι άνθρωποι τρέχουν μακρυά. Ο Χριστός γεννήθηκε σε ένα στάβλο γιατί δεν υπήρχε χώρος γι' Αυτόν πουθενά αλλού. Ένας φυλακισμένος κατανοεί αυτό καλύτερα από τον καθένα, και γι' αυτόν τον φυλακισμένο αυτά είναι τα καλύτερα νέα. Έτσι, ο φυλακισμένος ξέρει ότι ανήκει στην αληθινή χριστιανική κοινότητα η οποία υπερβαίνει τα χρονικά και γεωγραφικά όρια. Έτσι μόνο, οι τοίχοι της φυλακής χάνουν τον πόνο τους.»

Πώς εξαπατήθηκε ο «χριστιανικός» κόσμος

Εκατομμύρια έχουν έξυπνα παραπλανηθεί — μήπως κι εσύ;

Παρά το ότι έχουν προειδοποιηθεί από τον Λόγο του Θεού, σήμερα η συντριπτική πλειονότητα όσων ομολογούν «Χριστιανοί» εξαπατώνται! Γιατί; Γιατί δεν διαβάζουν και μελετούν την Αγία Γραφή μόνοι τους, αλλά πιστεύουν στις θρησκευτικές διδασκαλίες των ηγετών τους. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι απέτυχαν να προσέξουν τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις του Ιησού Χριστού και των αποστόλων Του. Ο Ιησούς προειδοποίησε συγκεκριμένα τους μαθητές Του ότι ψευδοπροφήτες θα έρχονταν με ένδυμα προβάτου, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως αγγελιαφόρους του Θεού, και θα εξαπατούσαν την πλειοψηφία των ανθρώπων. Ενώ θα διακήρυτταν το όνομα του Ιησού και θα Τον αναγνώριζαν ως Σωτήρα, θα δίδασκαν πλάνες στο όνομά Του: «Προσέχετε δε από τους ψευδοπροφήτες, που έρχονται σε σας με ενδύματα προβάτων, από μέσα όμως είναι αρπακτικοί λύκοι. Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους· μήπως μαζεύουν σταφύλια από αγκάθια ή σύκα από τριβόλια; Έτσι, κάθε καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς· ενώ το σαπρό δέντρο κάνει κακούς καρπούς. Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς. Κάθε δέντρο που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά. Επομένως, από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε» (Ματθαίος 7:15-20).

Jesus Revolution (ταινία - ελληνικοί υπότιτλοι)

Η αμερικανική χριστιανική ταινία Jesus Revolution του 2023 αφηγείται την αληθινή ιστορία μιας πνευματικής αφύπνισης στις αρχές της δεκαετίας του 1970 που ξεκίνησε από μια κοινότητα νεαρών χίπις στη Νότια Καλιφόρνια.

Δείτε την εδώ

Μια αληθινή Εκκλησία

Το Άγιο Πνεύμα ήταν πάντα παρόν και εργαζόταν με εκείνους τους πρώτους πιστούς, τους πρώτους μαθητές. Είχαν υπερφυσικό θεμέλιο (τον Ιησού) και  υπερφυσικό οικοδόμο (τον Ιησού και το Άγιο Πνεύμα). Οι πρώτοι πιστοί εξήλθαν από τη βασιλεία αυτού του κόσμου και έγιναν μέρος της βασιλείας του Θεού. Κατανόησαν την έννοια της βασιλείας που δίδαξε ο Ιησούς. Ήταν Εβραίοι που καταλάβαιναν τις έννοιες της βασιλείας και του βασιλιά.

Για τους Εβραίους, ήταν πλέον μέρος ενός νέου βασιλείου και ο Ιησούς ήταν ο βασιλιάς τους. Ο Ισραήλ με τους βασιλιάδες και τον αρχιερέα του ήταν παρελθόν. Το οικοδόμημά τους ήταν πλέον φτιαγμένο από ζωντανούς λίθους, και ο Ιησούς τους συνοικοδομούσε. Στη Γραφή, οι πιστοί παρομοιάζονταν με σώμα, ναό, οίκο, νύφη κ.λπ. Ο Ιησούς ήταν το θεμέλιο του κτιρίου Του, η κεφαλή του Σώματός Του και ο σύζυγος με τη νύφη Του. Οι πρώτοι πιστοί δεν είχαν κληρικούς και λαϊκούς. Ως πιστοί είχαν κληθεί από τον κόσμο, στη βασιλεία του Θεού. Ήταν πραγματικά οι καλεσμένοι.

Η παγίδα του θεσμοποιημένου Χριστιανισμού

"Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ' αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς" (Πράξεις 17:24).

Χάρη στην επιρροή των ειδωλολατρών και των Ρωμαίων (και τελικά της Ρωμαιοκαθολικής/Ορθόδοξης Εκκλησίας) και μέχρι τους λεγόμενους «πατέρες της εκκλησίας», έχουμε τώρα εκκλησιαστικά κτίρια που έχουν τόσο καθιερωθεί ως μέρος του θρησκευτικού μας πολιτισμού, ώστε στην πραγματικότητα έχουμε εξαπατήσει τον εαυτό μας να πιστεύει ότι είναι απαραίτητα και βιβλικά.

Υποθέτουμε λανθασμένα ότι η αληθινή πνευματική ανάπτυξη και συναναστροφή δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς κάποια από αυτές τις «εκκλησίες». Θα μπορούσαμε ωστόσο να αναρωτηθούμε, "αν η πρώιμη εκκλησία ευδοκίμησε και εξαπλώθηκε σαν άγρια ​​φωτιά σε όλο τον κόσμο χωρίς εκκλησιαστικά κτίρια και προγράμματα, πώς φτάσαμε να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς αυτά;"

Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι συγκεντρώνονται την Κυριακή σε ένα μέρος που ονομάζεται "εκκλησία", δεν σημαίνει ότι κάνουν αυτό που τους καλεί ο Θεός να κάνουν σε μια τέτοια συγκέντρωση. Δεν υπάρχει τίποτα ιερό στο «να πηγαίνεις στην εκκλησία».

Πώς αλλοιώθηκε το χρυσάφι

"Πώς αμαυρώθηκε το χρυσάφι! Αλλοιώθηκε το καθαρότατο χρυσάφι!" (Θρήνοι Ιερεμία 4:1α).

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, γράφοντας τον 2ο αιώνα, ξεκαθαρίζει ότι η έννοια των «εκκλησιαστικών κτιρίων» ήταν ανύπαρκτη στην εποχή του και ότι οι άγιοι δεν είχαν συνηθίσει να συναντώνται σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή σε συγκεκριμένο μέρος!

Όταν τον ρώτησαν πού συγκεντρώνονταν, ο Ιουστίνος απάντησε:

«Όπου επιλέγει και μπορεί ο καθένας. Νομίζετε ότι συνηθίζεται να συναντιόμαστε όλοι μαζί σε ένα μέρος; Το αντίθετο, γιατί ο Θεός των Χριστιανών δεν περιορίζεται από τόπο, αλλά όντας αόρατος, γεμίζει τον ουρανό και τη γη, και οι πιστοί Τον λατρεύουν και Τον δοξάζουν παντού».

Αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της πομπώδους θρησκευτικής τελετής που τόσοι πολλοί πιστεύουν ότι είναι ουσιαστικό στις εκκλησιαστικές συνάξεις, προέρχεται εξ ολοκλήρου από παγανιστικές ιδέες που επηρέασαν και διέφθειραν την πρώιμη Εκκλησία. Αυτό επίσης είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός! Αποδεικνύεται ξεκάθαρα στα παλαιοχριστιανικά γραπτά. Εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα από τα πολλά αρχαία κείμενα:

Τι ΔΕΝ είναι η Εκκλησία

"Όμως, έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με πνεύμα και με αλήθεια· επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Ο Θεός είναι πνεύμα· και εκείνοι που τον προσκυνούν με πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν" (Ιωάννης 4:23,24).

Σαν ένα πτώμα που σαπίζει, το σημερινό οργανωμένο, θεσμοποιημένο εκκλησιαστικό σύστημα δεν έχει σχεδόν καμία ομοιότητα ή συνάφεια με αυτό που κάποτε ήταν μια ζωντανή και δραστήρια κοινότητα πιστών που γνώριζαν τι σήμαινε η απελευθέρωση από τον ζυγό της δουλείας.

Όταν ο Ιησούς έλεγε, «επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου» (Ματθαίος 16:18), εννοούσε ότι πάνω στη μεγάλη αλήθεια που ομολόγησε ο Πέτρος - ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Υιός του Ζωντανού Θεού - ο Ιησούς θα έχτιζε τη σύναξή Του, τη συγκέντρωσή Του ή την κοινότητά Του των λυτρωμένων ανθρώπων. Ο Ιησούς ΔΕΝ είπε ότι θα έχτιζε ένα θεσμό ή ένα κτίριο και δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο! Ο Ιησούς δεν δημιούργησε κανένα θρησκευτικό ίδρυμα. Η εκκλησία (από τα «εκ», εκτός ή από, και «καλώ») είναι οι καλεσμένοι Του από τον κόσμο, όσοι άνθρωποι ανταποκρίνονται στο κάλεσμά Του και Τον ακολουθούν, όπου κι αν βρίσκονται! Η εκκλησία ΔΕΝ είναι οργάνωση ή θεσμός.

Ποιος συγχωρεί τις αμαρτίες;

"Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία" (Α' Ιωάννη 1:9).

Για να δικαιολογήσουν τη θέση τους ως «ειδικοί ιερείς» και την εξουσία τους, οι κληρικοί εφεύραν διάφορες ιερές τελετές, που άλλες υπάρχουν μέσα στην Καινή Διαθήκη –τις οποίες αλλοίωσαν ή τους προσέδωσαν διαφορετική έννοια από αυτή που είχαν κατά την αποστολική εποχή- και άλλες είναι εφεύρεση εκ του μηδενός (π.χ. το μυστήριο του χρίσματος). Τις ονόμασαν «μυστήρια» μιμούμενοι την ορολογία των μυστηριακών θρησκειών των ειδωλολατρών, που είχαν και αυτές ειδικούς ιερείς. Ο αριθμός των «εφτά μυστηρίων» θεσπίστηκε με βάση νόθα και ψευδεπίγραφα κείμενα το έτος 1300 μ.Χ., τα οποία καθόρισαν ως «μέσα της χάριτος».

Άλλοτε τα μυστήρια ήταν τρία, το Βάπτισμα, το Χρίσμα και η Θεία Ευχαριστία. Αυτό αναφέρει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Μετά έγιναν οχτώ. Εκτός από όσα υπάρχουν σήμερα, είχαν προσθέσει και τη «μοναχική κουρά» ως μυστήριο. Τελικά τα έκαναν εφτά, για να συμφωνούν με τον «τέλειο» αριθμό.

Ποιοι είναι ιερείς

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με θλίψη και πόνο πνεύματος. Θλίψη για τη σημερινή κατάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πόνο πνεύματος γιατί αναγκαζόμαστε να πούμε πράγματα που κάποιους θα δυσαρεστήσουν. Αλλά ο Θεός λέει στην Αγία Γραφή: «Ο φανερός έλεγχος είναι καλύτερος από την κρυπτόμενη αγάπη. Πληγές φίλου είναι πιστές. Φιλήματα όμως εχθρών πολυάριθμα» (Παροιμίες 27:5,6). Δεν καταφερόμαστε τόσο εναντίον ατόμων –αν και υπάρχουν άτομα αξιοκατάκριτα- όσο εναντίον ενός συστήματος που έχει εγκλωβίσει τους ανθρώπους σε μια δουλεία πνευματική, και υποταγή σε ανθρώπους αντί για τον Θεό. Αλλά ο απ. Παύλος μάς λέει: «Αγοραστήκατε με τιμή. Μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων» (Α’ Κορινθίους 7:23).

Στη σημερινή χριστιανική Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η λέξη «ιερέας» έχει πάρει άλλη έννοια από αυτήν που είχε στον αρχέγονο Χριστιανισμό. Το λυπηρό είναι πως στον λαό μας έχει περάσει ως τρέχουσα πεποίθηση η γνώμη πως οι παπάδες-ιερείς είναι ένας απαραίτητος θείος θεσμός, που αποτελείται από μία ειδική τάξη ανθρώπων ταγμένη στο να εκτελούν «μυστήρια» της Εκκλησίας, για να δίνεται στους ανθρώπους η σωτηρία, να πλησιάζουν οι Χριστιανοί στον Θεό και να γεμίζουν με τη Χάρη Του.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά, όταν κάποιος εμβαθύνει στο θέμα και καταλάβει πώς εννοούσαν την ιεροσύνη οι πρώτοι Χριστιανοί.

Νηπιοβαπτισμός: Συμφωνεί η θρησκεία με την Αγία Γραφή και τους Πατέρες;

«Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος 28:19).

Βάπτισμα ονομάζεται η ιερή πράξη της Εκκλησίας με χρήση ύδατος ως συμβόλου εξαγνισμού, η οποία σηματοδοτεί την εισαγωγή του πιστού στο σώμα της εκκλησίας. Η λέξη «βάπτισμα» προέρχεται από το ρήμα βάπτω/βαπτίζω, που σημαίνει «βυθίζω συχνά ή έντονα, βουτάω, καταδύω».

Το νόημα και οι προϋποθέσεις του βαπτίσματος
Τα νήπια βαπτίζονται, για να καθαρθούν από τον μολυσμό του «προπατορικού αμαρτήματος» και να είναι εύθετα στη «βασιλεία των ουρανών». Διότι η παρουσία του προπατορικού αμαρτήματος στα νήπια, έστω κι αν αυτά δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες, τα εμποδίζει να γίνουν μέτοχα της αιώνιας ζωής.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη εκκλησία, με το βάπτισμα μεταδίδεται στον βαπτιζόμενο:
1) Η άφεση όλων των αμαρτιών, δηλαδή η απαλλαγή από τον μολυσμό του προπατορικού αμαρτήματος και, όταν ο βαπτιζόμενος είναι μεγάλης ηλικίας, των προσωπικών αμαρτιών. Γι᾿ αυτό μετά το βάπτισμα, ανεξαρτήτως προηγουμένης ζωής μπορεί ο αναγεννημένος χριστιανός και να ιερωθεί.

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (2ο μέρος)

Ο Κωνσταντίνος και η ρωμαϊκή ιεραρχία

Λάβετε υπόψη ότι ο κοινωνικός κόσμος στον οποίο εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός διοικείτο από έναν μόνο άρχοντα - τον Αυτοκράτορα. Λίγο αφότου ο Κωνσταντίνος ανέλαβε τον θρόνο στις αρχές του τετάρτου αιώνα, η εκκλησία έγινε μια ολοκληρωμένη ιεραρχικά οργανωμένη, από πάνω προς τα κάτω, κοινωνία.
Ο Έντουιν Χατς γράφει, «Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι χριστιανικές εκκλησίες συντάχθηκαν με τις γραμμές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας... Η ανάπτυξη της οργάνωσης των χριστιανικών εκκλησιών ήταν σταδιακή και τα στοιχεία από τα οποία αυτή η οργάνωση αποτελείτο υπήρχαν ήδη στην ανθρώπινη κοινωνία».
Μπορούμε να εντοπίσουμε την ιεραρχική δομή ηγεσίας ήδη από την αρχαία Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα και την Περσία. Αργότερα μεταφέρθηκε στον ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό όπου τελειοποιήθηκε.
Ο ιστορικός D. C. Trueman γράφει, "Οι Πέρσες έκαναν δύο εξαιρετικές συνεισφορές στον αρχαίο κόσμο: την οργάνωση της αυτοκρατορίας και της θρησκείας τους. Και οι δύο αυτές συνεισφορές είχαν σημαντική επιρροή στον δυτικό κόσμο μας. Το σύστημα αυτοκρατορικής διοίκησης κληρονόμησε ο Μέγας Αλέξανδρος, το υιοθέτησε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και τελικά κληροδοτήθηκε στη σύγχρονη Ευρώπη».

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (1ο μέρος)

Με την πτώση του ανθρώπου ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να έχει έναν φυσικό ηγέτη για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Για τον λόγο αυτό, οι ανθρώπινες κοινωνίες σε όλη την ιστορία έχουν δημιουργήσει με συνέπεια μια ειδική πνευματική κάστα θρησκευτικών τύπων. Ο γιατρός, ο σαμάνος, ο ραψωδός, ο θαυματοποιός, ο μάγος, ο μάντης, ο σοφός και ο ιερέας μάς ακολουθούν από την πτώση του Αδάμ.
Ο πεσμένος άνθρωπος είχε πάντα την επιθυμία να στήσει μια ειδική ιερατική κάστα, μοναδικά προικισμένη να εκλιπαρεί τους θεούς για λογαριασμό του.
Αυτή η αναζήτηση βρίσκεται μέσα στο αίμα μας. Ζει στο μεδούλι των οστών μας. Ως πεσμένα πλάσματα, αναζητούμε ένα άτομο προικισμένο με ειδικές πνευματικές δυνάμεις. Και αυτό το άτομο χαρακτηρίζεται πάντα από ειδική εκπαίδευση, ειδική ενδυμασία, ειδικό λεξιλόγιο και ιδιαίτερο τρόπο ζωής.
Μπορούμε να δούμε αυτό το ένστικτο να ξεπροβάλει το άσχημο κεφάλι του στην ιστορία του αρχαίου Ισραήλ. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση την εποχή του Μωυσή. Δύο υπηρέτες του Κυρίου, ο Ελδάδ και ο Μεδάδ, έλαβαν το Πνεύμα του Θεού και άρχισαν να προφητεύουν. Σε μια βιαστική αντίδραση, ο νεαρός τότε Ιησούς του Ναυή παρότρυνε τον Μωυσή "να τους εμποδίσει"! Ο Μωυσής επέπληξε τον νεαρό ζηλωτή λέγοντάς του, "Μακάρι να έδινε ο Κύριος το Πνεύμα του σε όλο τον λαό και να τους έκανε προφήτες" (Αριθμοί 11:26-29). Ο Μωυσής είχε αντιταχθεί σε ένα κληρικό πνεύμα που είχε προσπαθήσει να ελέγξει τον λαό του Θεού.

Ποιος είναι ο "ρωμαϊκός δρόμος" προς τη σωτηρία;

Ο "ρωμαϊκός δρόμος" προς τη σωτηρία είναι ένας περιεκτικός και σύντομος τρόπος να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε το ευαγγέλιο της σωτηρίας, χρησιμοποιώντας εδάφια από την Προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Είναι μια απλή αλλά ταυτόχρονα αποτελεσματική μέθοδος με την οποία εξηγείται γιατί μας είναι απαραίτητη η σωτηρία, πώς ο Θεός την εξασφάλισε, πώς μπορούμε να τη δεχτούμε και ποια είναι τα αποτελέσματα της σωτηρίας στη ζωή μας.

Πρώτο εδάφιο που αναφέρεται στον "ρωμαϊκό δρόμο" σωτηρίας, βρίσκεται στην Προς Ρωμαίους επιστολή 3:23: "δεδομένου ότι όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού". Όλοι αμαρτήσαμε. Όλοι κάναμε κάτι εξαιτίας του οποίου ο Άγιος Θεός είναι δυσαρεστημένος. Κανείς δεν είναι αθώος. Τα εδάφια 3:10-18 μας δίνουν μια λεπτομερέστατη εικόνα της αμαρτίας στη ζωή μας.

Δεύτερο εδάφιο στον "ρωμαϊκό δρόμο" είναι το 6:23, που μας διδάσκει τα αποτελέσματα της αμαρτίας: ""Επειδή, ο μισθός τής αμαρτίας είναι θάνατος· το χάρισμα, όμως, του Θεού αιώνια ζωή διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας". Η ποινή που μας αξίζει για τις αμαρτίες μας είναι ο θάνατος. Όχι μόνο φυσικός, αλλά και πνευματικός θάνατος!

"Ιερά Παράδοση" ή Αγία Γραφή; Γνώρισε την αλήθεια που ελευθερώνει!

Ένα από τα κυριότερα θέματα που μας προβλημάτιζαν κατά τη μακρά παραμονή μας στην Ορθοδοξία, ήταν η σχέση της λεγόμενης "Ιεράς Παράδοσης" με την Αγία Γραφή - εάν και κατά πόσο οι διδασκαλίες της πρώτης συμφωνούν με τον Λόγο του Θεού ή απλά πρόκειται για "εντάλματα ανθρώπων". Οι απαντήσεις που δόθηκαν - με διάφορους τρόπους - στα ερωτήματά μας θα καθόριζαν και τη μετέπειτα πορεία μας.

Παράδοση και Αγία Γραφή. Βίοι παράλληλοι ή αντίθετοι; Οι παραδόσεις μπορεί να είναι καλές ή όχι. Για να ξέρουμε ποιες παραδόσεις είναι καλές, πρέπει να συμφωνούν με την Αγία Γραφή, τον Λόγο του Θεού, που είναι και ο μόνος κανόνας σε θέματα πίστης.

Ωστόσο, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Ορθόδοξοι βάζουν την Ιερά Παράδοση στο ίδιο επίπεδο (ή και παραπάνω;) από την Αγία Γραφή. Έγραψε για παράδειγμα ο Α. Αλεβιζόπουλος:  «Όταν κάνουμε λόγο για την Αγία Γραφή και την ιερή παράδοση δεν εννοούμε δύο ξεχωριστά ή αντίθετα πράγματα, αλλά ένα αρμονικό όλο· την όλη αποκάλυψη του Θεού για χάρη της σωτηρίας του ανθρώπου».

Ισχύει όμως αυτό; Προτού απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας κάνουμε κάποιες προκαταρκτικές σκέψεις.