Ένα δώρο του Θεού για σένα

Δέκα φοβερές αντιθέσεις

Το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας

«Σας φανερώνω δε, αδελφοί, το ευαγγέλιο, που σας κήρυξα, το οποίο και παραλάβατε, στο οποίο και στέκεστε· διαμέσου του οποίου και σώζεστε, με ποιον τρόπο σάς το κήρυξα, και αν το κρατάτε σταθερά· εκτός αν πιστέψατε μάταια. Eπειδή, εν πρώτοις, σας παρέδωσα εκείνο, το οποίο και παρέλαβα, ότι ο Xριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις γραφές· και ότι θάφτηκε, και ότι την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, σύμφωνα με τις γραφές» (Α' Κορινθίους 15:1-4).

Το πιο κρίσιμο ζήτημα που θα αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπος αφορά στη σχέση του με τον Θεό. Ευτυχώς, ο Θεός δεν μας άφησε να αναρωτιόμαστε ως προς το πού βρισκόμαστε.

Γιατί δεν μπορούμε να πάμε στον ουρανό με τα καλά μας έργα

Εσύ κι εγώ δεν μπορούμε να πάμε στον ουρανό με τα καλά μας έργα, για τον απλό λόγο ότι τα έργα αυτά δεν είναι ευάρεστα στον Θεό.

"Τι;", θα πεις, "εγώ που είμαι ένας άνθρωπος με μια σωστή ζωή; Έχω τηρήσει τις Δέκα Εντολές". Αλήθεια; αναρωτιέμαι. Τήρησες απ' όλες αυτές τουλάχιστον την πρώτη; Να δώσεις δηλαδή στον Θεό την πρώτη θέση μέσα στη ζωή σου; Εγώ δεν την έχω τηρήσει. Ο Ιησούς είπε ότι αυτή η εντολή σημαίνει ν' αγαπάς τον Κύριο και Θεό με όλη την καρδιά, τον νου, την ψυχή και τη δύναμη. Εγώ δεν έχω ακόμα αρχίσει να τηρώ αυτήν την πρώτη και σπουδαιότερη εντολή. Την παραβαίνω κάθε μέρα. Και αυτό, δεν είναι μια πολύ ενθαρρυντική αρχή, καθώς ξεκινώ να τακτοποιήσω τον εαυτό μου ενώπιον του Θεού, σαν τον καλό άνθρωπο που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο και δεν είναι ανάγκη να κάνει περισσότερο.

Έριξα μια ματιά στις άλλες εντολές... Αισθάνομαι καλύτερα βλέποντας την εντολή να μη φονεύσω. Ποτέ δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο. Αλλά για στάσου ένα λεπτό. Δεν είπε ο Ιησούς κάτι για τον άνθρωπο που μισεί, ότι είναι το ίδιο απεχθής μπροστά στον Θεό όσο κι ο άνθρωπος που αφήνει να ξεσπάσει το μίσος του και φτάνει σε φόνο;

Δύο δρόμοι, δύο τέρματα

Ο Ιησούς ήταν Αυτός που δίδαξε για τους δύο δρόμους που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Ο ένας οδηγεί στον Θεό, κι ο άλλος στην καταστροφή. Δύο είναι οι ομάδες στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να ανήκει: Στο σιτάρι, με προορισμό τη σιταποθήκη, ή στα ζιζάνια, με προορισμό τη φωτιά. Υπάρχουν δύο τέρματα που περιμένουν τους ανθρώπους: Μέσα σ' ένα χαρμόσυνο συμπόσιο ή έξω από αυτό, όπου υπάρχει ο θρήνος και το τρίξιμο των δοντιών. Η διδασκαλία του Ιησού αντιτίθεται καθαρά στη βολική αισιοδοξία μας, ότι δηλαδή "ο Θεός είναι ένας καλός τύπος και δεν θα είναι πολύ σχολαστικός για τα κατορθώματά μας". Είναι καλός, και γι' αυτό ακριβώς θα είναι υπερβολικά σχολαστικός. Είναι ο ηθικά δίκαιος Θεός, που η συνείδησή μας με ανησυχία μάς το δείχνει. Έχει βαθύ ενδιαφέρον για τη βασική διαφορά μεταξύ καλού και κακού και δεν θα προσποιηθεί ότι η διάκριση είναι ανύπαρκτη. Με κανένα τρόπο δεν θα απαλλάξει τους ενόχους. Ο Παντοδύναμος δεν μας χρωστάει τη συγχώρηση, καθόλου· το ίδιο όπως και ο κόσμος δεν μας χρωστάει τα μέσα για να ζήσουμε. Η συγχώρηση δεν είναι ποτέ μικρής αξίας.

Πίστη είναι εμπιστοσύνη στον Ιησού Χριστό

Η πίστη δεν σημαίνει ότι είμαστε δεμένοι με ατέλειωτες καταθλιπτικές και νομικιστικές συνήθειες. Κοίταξέ το κι από τούτη την πλευρά: Τι σημαίνει εμπιστοσύνη του αθλητή στον προπονητή του; Τι σημαίνει εμπιστοσύνη του μαθητή στον δάσκαλό του; Τι σημαίνει εμπιστοσύνη του ασθενούς στον γιατρό του; Τι σημαίνει εμπιστοσύνη του παιδιού για τον γονιό ή του συζύγου για τη γυναίκα του; Βέβαια, η πειθαρχία και η υπακοή θα έχουν συμμετοχή σε όλο αυτό το σύνολο, αλλά κατά κάποιο τρόπο δεν θα είναι δυσάρεστη λόγω αυτής της σχέσης. Κάτι σαν κι αυτό είναι το να εμπιστευόμαστε στον Ιησού. Είναι μια δέσμευση ολόκληρης ζωής, μια εξάρτηση από Αυτόν και μια διαρκής ανάπτυξη της υπακοής σ' Αυτόν, που απέδειξε ότι είναι τέλεια αξιόπιστος. Επειδή ήρθε σ' αυτόν τον κόσμο για να με αναζητήσει. Επειδή πέθανε και αναστήθηκε για μένα. Επειδή θέλει να συμμετάσχει στην ίδια μου τη ζωή, και να εισδύσει στα βαθύτερα διαμερίσματα της ύπαρξής μου. Γνωρίζω ότι μπορώ να Τον εμπιστευθώ απόλυτα. Και τι είναι πίστη, παρά εμπιστοσύνη;

Ο Θεός δεν αναγκάζει κανέναν να Τον αγαπήσει

Φανταστείτε να έχετε έναν γιο, κόρη ή σύζυγο φτιαγμένους από τεχνητή νοημοσύνη. Ένα τέτοιο ρομπότ θα μπορούσατε να το προγραμματίσετε να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις επιθυμίες σας, αλλά δεν θα παίρνατε ούτε γραμμάριο ικανοποίησης από ένα τέτοιο μηχάνημα. Το ρομπότ δεν θα σας δώσει ποτέ πραγματική αγάπη, χαρά ή ικανοποίηση, πόσο μάλλον συναισθήματα ζεστασιάς, στοργής, καλοσύνης και εκτίμησης.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τον Θεό.
Προφανώς θα μπορούσε να δημιουργήσει ανθρώπους αναγκασμένους να Τον «αγαπήσουν» και να Τον «υπακούσουν», να Τον πιστεύουν και να Τον λατρεύουν διαρκώς. Αλλά αυτό δεν θα είχε νόημα για τον Θεό, επειδή τέτοια όντα δεν θα ήταν σε θέση να αγαπήσουν ελεύθερα τον Δημιουργό τους.
Αντίθετα από τα παραπάνω, ο Θεός διάλεξε να δημιουργήσει τον Αδάμ και την Εύα ως πρόσωπα με ελεύθερη βούληση, όπως εσύ κι εγώ, πλασμένα «κατ' εικόνα Θεού» (Γένεσις 1:26,27).

Γιατί η πίστη είναι τόσο σημαντική για τη σωτηρία

Πουθενά μέσα στα Ευαγγέλια ο Ιησούς δεν τονίζει τόσο έντονα την ύψιστη σημασία της πίστης όσο στο πιο γνωστό εδάφιο όλης της Βίβλου: "Eπειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Yιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή" (ιωάννης 3:16). Η περικοπή συνεχίζει: "Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν, δεν κρίνεται· όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενή Yιού του Θεού. Kαι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά" (18,19). Όπως βλέπεις, ο Θεός είναι η ύψιστη πραγματικότητα και ειλικρίνεια. Και ο Θεός είδε ότι ο άνθρωπος χανόταν στον δρόμο της τελικής καταστροφής, επειδή είναι πολύ εύκολο να είσαι ειλικρινής και να πλανιέσαι. Έτσι, ο Θεός έκανε κάτι γι' αυτό. Έστειλε τον Ιησού, που ήταν ένα με τον Θεό, το δεύτερο πρόσωπο της Τριάδας, τον Υιό. Ο Ιησούς έζησε και πέθανε για τον συγκεκριμένο σκοπό της λύτρωσής μας, για να μας δώσει τη δυνατότητα να χαρούμε μια καινούργια, υψηλής ποιότητας ζωή, την αιώνια ζωή.

Δεν υπάρχει λύτρωση χωρίς τον Ιησού Χριστό

Ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο, ο Θεός που φανέρωσε τον εαυτό Του εν Χριστώ, δεν άφησε τον εαυτό Του χωρίς μαρτυρία μέσα στην ιστορία. Από το άλλο μέρος, ο άνθρωπος στην αναζήτησή του, δεν έπαψε νάχει αξιόλογες σκέψεις, λάμψεις φωτός στην προσπάθειά του να βρίσκει κάποιο δρόμο. Η οποιαδήποτε θρησκεία, ακόμα και μια αθεϊστική φιλοσοφία όπως ο Μαρξισμός, είναι ένας ανθρώπινος δρόμος, σημάδια του ανθρώπινου αγώνα να πλησιάζει και να βρίσκει τον Θεό. Η ξεκάθαρη αλήθεια όμως είναι από τον Θεό, και έχει το επίκεντρό της πάνω στον Ένα, στον Μεσσία που ενσαρκώθηκε. Καθώς εξετάζεις τις άλλες θρησκείες, θα βρεις σκόρπιες αλήθειες, αξιόλογες, ενάρετες και καλές σκέψεις. Αλλά δεν μπορείς να βρεις τη λύτρωση, δεν μπορείς να βρεις τον ζωντανό Θεό χωρίς τον Χριστό! Δεν θα ακούσεις πουθενά αλλού για ένα Θεό που τόσο ενδιαφέρεται για σένα, ώστε να πεθάνει για σένα, ν' αναστηθεί από τον τάφο ως μια εγγύηση για το μέλλον σου, και να είναι πρόθυμος να μοιραστεί τη ζωή μαζί σου. Δεν θα βρεις σε καμιά άλλη θρησκεία αποκάλυψη του Θεού σε εντελώς προσωπική βάση και σχέση, για μια σωτηρία του ανθρώπου από τον εγωκεντρισμό του και την αμαρτία. Για την προσφορά αυτού του Θεού να έρθει και να κατοικήσει μέσα στην καρδιά του κάθε άνδρα και της κάθε γυναίκας ή του κάθε παιδιού, που Τον καλωσορίζει και Τον δέχεται...

Αποκάλυψη και σωτηρία

Ο Θεός που για πολλούς αιώνες και με διαφορετικούς τρόπους μίλησε μέσω των προφητών Του στους ανθρώπους, στο τέλος μίλησε μ' ένα σαφές, ύστατο και αποφασιστικό διάγγελμα, όχι μέσω ενός προφήτη, αλλά μέσω του προσώπου του Υιού Του. Επιτέλους, οι άνθρωποι θα έβλεπαν ότι ο Θεός υπάρχει, ο Θεός μιλάει, ο Θεός ενδιαφέρεται. Δεν είναι πια ο άγνωστος Θεός. "Kανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό· ο Mονογενής Yιός, που είναι στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε" (Ιωάννης 1:18). Κατ' αυτόν τον τρόπο ένας αυτόπτης μάρτυρας συνόψισε το θέμα. Ο Χριστός μας δείχνει με τη φρασεολογία της ανθρώπινης ζωής, τι είναι ο Θεός. Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο μας είχε ως πρώτο σκοπό την αποκάλυψη του Θεού, που χωρίς αυτή ακόμα θα ψηλαφίζαμε μάταια μέσα στα σκοτάδια.

Ο ερχομός του Χριστού είχε και δεύτερο σκοπό, στενά συνδεδεμένο με τον πρώτο. Επειδή, όταν η ανθρωπότητα είδε την τέλεια ζωή της δικαιοσύνης και της αγάπης, στον ανώτατο και στον πιο υπέροχο βαθμό, Τον κάρφωσαν στον σταυρό. Τους ήταν πολύ ενοχλητικός. Το φως Του ήταν πάρα πολύ ισχυρό. Φυσικό ένστικτο του ανθρώπου που του αρέσει να ζει στο σκοτάδι, ήταν - και είναι - να εξαφανίζει αυτό το στενόχωρο φως. Φυσικά, δεν το πέτυχαν. "Το φως εξακολουθεί να φωτίζει το σκοτάδι, και το σκοτάδι δεν μπορεί να το πνίξει", αλλά έκαναν αυτή την αστεία προσπάθεια. Βλέπετε τι συνέβη;

Γιατί είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω της θρησκείας (2ο)

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Υπάρχει ένας δεύτερος λόγος, γιατί η θρησκεία δεν μπορεί ποτέ να φτάσει μέχρι τον Θεό. Δεν είναι μόνο λόγω της φύσης του Θεού, αλλά και λόγω της φύσης του ανθρώπου. Η Βίβλος δίνει μια καθόλου κολακευτική εικόνα του ανθρώπου, και όχι ευχάριστη, που όμως βρίσκεται κοντά στο πρόβλημα. Μας λέει αρκετές δυσάρεστες αλήθειες.

Παραδείγματος χάρη, μας πληροφορεί ότι δεν αγαπάμε τον Θεό ειλικρινά, όπως εμείς θέλουμε να πιστεύουμε. Αντίθετα, είμαστε "εχθροί στη διάνοια με τα πονηρά έργα" (Κολοσσαείς 1:21). Δεν έχουμε αυτή τη χρυσή καρδιά που θέλουμε να νομίζουμε ότι έχουμε. Αντίθετα, "H καρδιά είναι απατηλή περισσότερo απ’ όλα, και υπερβoλικά διεφθαρμένη" (Ιερεμίας 17:9). Μας λέει ακόμα ότι δεν είμαστε δίκαιοι στην αναζήτησή μας για την αλήθεια. Οι άνθρωποι "κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας" (Ρωμαίους 1:18). Δεν ακολουθούμε την κάθε λάμψη φωτός που έρχεται στον δρόμο μας, αντίθετα, "οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά" (Ιωάννης 3:19).

Γιατί είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω της θρησκείας (1ο)

Υπάρχουν δυο λόγοι για τους οποίους είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω οποιασδήποτε θρησκείας
Είναι μια όμορφη συναισθηματική ιδέα να πιστεύουμε ότι όλες οι θρησκείες είναι βασικά μία, και ότι όλες αντιπροσωπεύουν παραλλαγές πάνω σ' ένα κοινό θέμα... Πώς είναι δυνατόν όλες οι θρησκείες να οδηγούν στον Θεό, όταν είναι τόσο διαφορετικές;... Η μεγαλύτερη ίσως διαφορά βρίσκεται ανάμεσα στη Βίβλο - που βεβαιώνει ότι κανένας δεν μπορεί να σώσει μόνος του τον εαυτό του - και σε κείνον που προσπαθεί να ευαρεστήσει τον Θεό μόνος του και να σωθεί με τις δικές του προσπάθειες. Και, σχεδόν όλες οι άλλες θρησκείες ισχυρίζονται ότι με το να υπακούσει ο άνθρωπος στις διδασκαλίες τους, θα σωθεί, ή θα αναγεννηθεί, ή θα γίνει ακέραιος ή θα πετύχει την ολοκλήρωσή του... Σ' αυτό το σημείο, δεν έχω σκοπό να κάνω εκτιμήσεις ανάμεσα στα διάφορα θρησκευτικά πιστεύω. Απλώς, θέλω να δείξω πόσο παράλογο είναι να λέμε ότι όλες οι θρησκείες δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Είναι τόσο ανόητο όσο αν λέγαμε ότι όλοι οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης οδηγούν στην Αθήνα! Αυτό δεν γίνεται και δεν είναι καθόλου χρήσιμο να προσποιούμαστε ότι τάχα έτσι είναι. Έχουν τελείως διαφορετικό προορισμό. Εξαφάνιση ή ουρανός, συγχώρηση ή τέλεια αποπληρωμή, προσωπικός Θεός ή απρόσωπη μονάδα, σωτηρία μέσω της Χάρης ή μέσω των έργων. Οι ανομοιότητες είναι ασυμβίβαστες...

Νέα Χρονιά ή ΝΕΑ ΖΩΗ;

(κλικ στη φωτογραφία για μεγέθυνση)

Η μη θρησκευόμενη πίστη

Ο Χριστός ήρθε για να συντρίψει τη θρησκεία. Δεν είναι η προσπάθεια των ανθρώπων με την καλή τους ζωή που ευχαριστεί τον Θεό και κερδίζει γι' αυτούς μια θέση στον ουρανό. Είναι ο Θεός που έρχεται με την αγάπη και τη μεγαλοψυχία Του να ψάξει για ανθρώπους οι οποίοι ποτέ δεν θα Τον αναζητήσουν, με ανοιγμένα τα χέρια πάνω στον σταυρό και να τους πει: "Ελάτε σε Μένα και ας μοιραστούμε τη ζωή μαζί". Αυτό δεν είναι θρησκεία, αλλά ΣΩΤΗΡΙΑ. Να γιατί οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν τόσο δριμείς στο να τονίζουν ότι δεν είχαν ναό, ούτε θυσιαστήριο, ούτε ιερείς. Δεν είχαν θρησκεία με τη συνήθη γνωστή έννοια και τον τρόπο έκφρασης. Γι' αυτό, οι Ρωμαίοι τους αποκαλούσαν "αθεϊστές". Αυτοί όμως είχαν ένα Πρόσωπο που τους γνώριζε, τους αγαπούσε και ποτέ δεν τους άφηνε. Τίποτα δεν μπορούσε να τους χωρίσει από την αγαπητή Του παρουσία.

Επομένως, η προσευχή δεν ήταν μια τυπική πράξη, αλλά συνομιλία μ' έναν Φίλο. Η λατρεία δεν ήταν μια τελετή για τις Κυριακές, αλλά το φυσικό ξεχείλισμα μιας αγάπης και λατρείας προς τον Σωτήρα από τους ανθρώπους Του, όταν συναντιόντουσαν. Δεν χρειαζόντουσαν κτίρια-εκκλησίες, επειδή όπου δυο ή τρεις ήσαν μαζεμένοι στο όνομά Του, Αυτός ήταν ανάμεσά τους. Δεν χρειαζόντουσαν ιερείς, επειδή ο Χριστός είχε ανοίξει άμεση, ισάξια είσοδο στην παρουσία του Θεού για τον καθένα από αυτούς.

Η Γέννηση του Χριστού (ταινία - ελληνικοί υπότιτλοι)

Βραβευμένη ταινία (2020) μικρού μήκους βασισμένη σε κείμενα των Ευαγγελίων.

Η ιστορία των Χριστουγέννων

Η Γέννηση του Ιησού Χριστού και η προφητεία του Μιχαία 700 χρόνια πριν!

Ένα γράμμα πριν τα Χριστούγεννα

Φίλε μου, ήδη η μυρουδιά των Χριστουγέννων θα χτύπησε τη μύτη σου. Στολίδια, γλυκά, ευχές, δώρα, χαρούμενα παιδικά προσωπάκια, ψώνια, βιτρίνες. Ενας ολόκληρος κόσμος στριφογυρίζει, χαρούμενος, γιορτινός, δίπλα σου. Παρ΄όλα αυτά τα χαρούμενα ερεθίσματα πιστεύω, πως θα συμφωνήσεις μαζί μου, ότι η διάθεση και το κέφι σου δεν αλλάζουν. Περπατάς κουρασμένος, ανόρεχτος, φορτωμένος μια ζωή γεμάτη προβλήματα, συγκρούσεις, αγωνίες και φόβους, για τη δουλειά σου, την υγεία σου, την οικογένεια σου, το μέλλον σου. Κι είμαι βέβαιος, πως θα προτιμούσες να λείπανε όλα αυτά τα στολίδια, που είναι χωρίς νόημα και σκοπό.
 
Και ξέρω πως είναι πολλοί οι λόγοι που σου φέρνουν αυτή τη δυσφορία κι ανορεξιά. Πρώτα-πρώτα τ άχεις όλα αυτά γευτεί στο παρελθόν. Κι άλλες χρονιές ετοιμάστηκαν, ίδια απαράλλαχτα τα Χριστούγεννα.΄Εκανες όνειρα να διασκεδάσεις να ξεκουραστείς, να ξεχάσεις....Κι όμως, ήρθαν, πέρασαν, ξανάρθαν, ξαναπέρασαν οι γιορτές, αλλά ούτε χαρά σου έμεινε, ούτε κατάφερες να ξεδώσεις λιγάκι και να ικανοποιηθείς.΄Υστερα και κάτι άλλο εκείνο το "μετά". Μετά από το μεθύσι των ημερών, την ικανοποίηση των επιθυμιών, των απολαύσεων, ήρθε η στυφή εκείνη γεύση της απογοήτευσης, το βαρύ κεφάλι, τα σπασμένα νεύρα, τα χαμένα σου λεφτά. Είναι έτσι; Ακριβώς έτσι συμβαίνει συνήθως όταν αδειάσει το ποτήρι των υποσχέσεων και των απολαύσεων των γιορτών.

Ντίτριχ Μπονχέφερ: Ο "Προτεστάντης Άγιος"

Χριστούγεννα του 1943. Ο Ντίτριχ Μπονχέφερ ξύπνησε στο στενό του κελί νούμερο 92 στη φυλακή Τέγκελ στο Βερολίνο. Είχαν περάσει ήδη εννέα μήνες που βρισκόταν υπό κράτηση και θα περνούσαν τουλάχιστον άλλοι εννέα μέχρι να μεταφερθεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mπούχενβαλντ και από εκεί σε αυτό του Φλόσενμπεργκ. Κάθισε στο κρεβάτι του και ξεκίνησε να γράφει το γράμμα στους γονείς του, Κάρλα και Πωλ Μπονχέφερ:

«Τα Χριστούγεννα στο κελί μίας φυλακής μπορούν να αποδειχτούν φοβερά προβληματικά. Το πιθανότερο όμως είναι οι υπόλοιποι 700 άνθρωποι που βρίσκονται μαζί μου σε αυτό το κτήριο να περάσουν πολύ πιο αυθεντικά και γεμάτα σημασία Χριστούγεννα από ό,τι οι υπόλοιποι εκεί έξω. Αυτή η δυστυχία, η λύπη, η φτώχεια, η μοναξιά, η έλλειψη βοήθειας και η ενοχή σημαίνουν πολύ διαφορετικά πράγματα στα μάτια του Θεού από ό,τι στα μάτια και την κρίση των ανθρώπων. Ο Θεός στρέφει το βλέμμα του στα μέρη και στους τόπους από όπου οι άνθρωποι τρέχουν μακρυά. Ο Χριστός γεννήθηκε σε ένα στάβλο γιατί δεν υπήρχε χώρος γι' Αυτόν πουθενά αλλού. Ένας φυλακισμένος κατανοεί αυτό καλύτερα από τον καθένα, και γι' αυτόν τον φυλακισμένο αυτά είναι τα καλύτερα νέα. Έτσι, ο φυλακισμένος ξέρει ότι ανήκει στην αληθινή χριστιανική κοινότητα η οποία υπερβαίνει τα χρονικά και γεωγραφικά όρια. Έτσι μόνο, οι τοίχοι της φυλακής χάνουν τον πόνο τους.»

Το κορίτσι που πίστευε στα θαύματα (ταινία - ελληνικοί υπότιτλοι)

Η νεαρή Σάρα είναι πρόθυμη να εφαρμόσει τον λόγο του Θεού. Έτσι, όταν ακούει έναν ιεροκήρυκα να λέει ότι η πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά, αρχίζει να προσεύχεται! Αυτό που ξεκινά με ένα θεραπευμένο πουλί, οδηγεί σε ανθρώπους σε όλη την πόλη να θεραπεύονται ξαφνικά από τα βάσανά τους. Αλλά...

Δείτε ολόκληρη την ταινία εδώ με ελληνικούς υποτίτλους

Ο αιώνιος σκοπός του Θεού για τον άνθρωπο

Ποιος ήταν ο σκοπός του Θεού στη δημιουργία, και ποιος είναι στο έργο της σωτηρίας; Μπορεί να συνοψιστεί σε δυο φράσεις, μία από κάθε κομμάτι της προς Ρωμαίους: Είναι η "δόξα του Θεού" (Ρωμ. 3:23) και "η δόξα των τέκνων του Θεού" (Ρωμ. 8:21).

Στο πρώτο από τα παραπάνω εδάφια διαβάζουμε ότι "όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα του Θεού". Ο σκοπός του Θεού για τον άνθρωπο ήταν η δόξα, αλλά η αμαρτία ματαίωσε αυτόν τον σκοπό, κάνοντας τον άνθρωπο να στερηθεί τη δόξα του Θεού. Όταν σκεφτόμαστε εμείς το ζήτημα της αμαρτίας, ενστικτωδώς μας έρχεται στο μυαλό και η τιμωρία που τη συνοδεύει. Πάντοτε, χωρίς εξαίρεση συνδέουμε την αμαρτία με την καταδίκη και την κόλαση. Η σκέψη του ανθρώπου είναι στην τιμωρία που θα υποστεί αν αμαρτήσει, η σκέψη όμως του Θεού είναι στη δόξα που θα χάσει ο άνθρωπος αν αμαρτήσει. Το αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι ότι στερούμαστε τη δόξα του Θεού. Το αποτέλεσμα της απολύτρωσης είναι ότι αποκτούμε πάλι τα δικαιώματα για τη δόξα του Θεού.