Πουθενά μέσα στα Ευαγγέλια ο Ιησούς δεν τονίζει τόσο έντονα την ύψιστη σημασία της πίστης όσο στο πιο γνωστό εδάφιο όλης της Βίβλου: "Eπειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Yιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή" (ιωάννης 3:16). Η περικοπή συνεχίζει: "Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν, δεν κρίνεται· όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενή Yιού του Θεού. Kαι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά" (18,19). Όπως βλέπεις, ο Θεός είναι η ύψιστη πραγματικότητα και ειλικρίνεια. Και ο Θεός είδε ότι ο άνθρωπος χανόταν στον δρόμο της τελικής καταστροφής, επειδή είναι πολύ εύκολο να είσαι ειλικρινής και να πλανιέσαι. Έτσι, ο Θεός έκανε κάτι γι' αυτό. Έστειλε τον Ιησού, που ήταν ένα με τον Θεό, το δεύτερο πρόσωπο της Τριάδας, τον Υιό. Ο Ιησούς έζησε και πέθανε για τον συγκεκριμένο σκοπό της λύτρωσής μας, για να μας δώσει τη δυνατότητα να χαρούμε μια καινούργια, υψηλής ποιότητας ζωή, την αιώνια ζωή.
Υπάρχει μόνο ένας όρος. Μας καλεί να πιστέψουμε! Ο Ιησούς συνεχίζει να κάνει ευνόητο ότι δεν θα καταστραφούμε από τους διεφθαρμένους δρόμους μας που σε ορισμένο βαθμό δεν μπορούμε να αποφύγουμε, αλλά θα καταστραφούμε από την έλλειψη εμπιστοσύνης στον Ένα, που έφερε σε μας τη θεραπεία στην αρρωστημένη κατάστασή μας. Το Φως ήρθε στον κόσμο. Η Γέφυρα για την επιστροφή στον Θεό τοποθετήθηκε. Εξαρτάται από μας να πιστέψουμε ή να απορρίψουμε. Εμείς έχουμε την εκλογή και θα είμαστε υπεύθυνοι για την απόφασή μας: "Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν, δεν κρίνεται". Όχι! Μάλιστα, δεν κρίνεται, και τούτο επειδή ένας Άλλος βάσταξε την καταδίκη του ανθρώπου. "Όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί". Κι εδώ, όχι επειδή είναι αμαρτωλός (και βέβαια είναι), αλλά επειδή υπήρξε αρκετά ανόητος να απορρίψει τη θεραπεία...
ΓΙΑΤΙ Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ;
...Για δυο σημαντικούς λόγους. Εν μέρει, επειδή η πίστη είναι βάση για δράση. Είναι ανόητο να συγκεντρώνεις την προσοχή πάνω στην ειλικρίνεια για δράση, αν είσαι αδιάφορος για τη μορφή της πίστης σου. Αυτό που πιστεύεις, σε οδηγεί αναπόφευκτα στο τι θα κάνεις και στο τι θα είσαι.
Αλλά υπάρχει ακόμα μια πιο σπουδαία απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Η πίστη είναι τόσο σπουδαία, επειδή είναι η μόνη κατανοητή ανταπόκριση στην αγάπη. Όταν η αγάπη του Θεού έρχεται σε μένα μέσω του Χριστού, απλώς Τον προσβάλλω αν πω, "Σωστό, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Τώρα, τι θάλεγες να πήγαινα λίγο στην εκκλησία, να έχω λίγη ειλικρίνεια και, αλλάζοντας τακτική στη ζωή μου, να μπορέσω να κερδίσω την αγάπη σου;" Η μόνη σωστή ανταπόκριση σε ένα τέτοιο μεγαλειώδες δώρο, που δεν το αξίζεις, είναι ν' απλώσεις το χέρι της πίστης σου και να πεις, "Ευχαριστώ".
ΤΙ ΚΑΤΟΡΘΩΝΕΙ Η ΠΙΣΤΗ;
Άλλη μια φορά η απάντηση μπορεί κατά προσέγγιση να συνοψιστεί σε δυο μέρη. Πρώτο, ξεκαθαρίζει το παρελθόν, ή μάλλον, διεκδικεί τον καθαρισμό που ο Χριστός πραγματοποίησε πάνω στον σταυρό. "Aφού, λοιπόν, ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με την πίστη, έχουμε ειρήνη με τον Θεό διαμέσου του Kυρίου μας Iησού Xριστού" (Ρωμαίους 5:1), ήταν η θριαμβευτική ανακάλυψη του Αποστόλου Παύλου. Είναι σαν να ήμουνα στη φυλακή και, τελείως άγνωστο σε μένα, μια Βασιλική Χάρη συντάχθηκε για μένα και μόνο. Θα εξακολουθώ να μένω στη φυλακή με την κατηγορία μου, εκτός κι αν δεχθώ τη Βασιλική Χάρη, και βγω από τη φυλακή, για να είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, χωρίς να υπάρχει πλέον τίποτα εναντίον μου.
Δεύτερο, η πίστη φέρνει τον άνθρωπο μέσα στην οικογένεια του Θεού: "Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του" (Ιωάννης 1:12). "Λάβατε πνεύμα υιοθεσίας" (Ρωμαίους 8:15), λέει ο Απόστολος Παύλος. Είναι σαν να ήμασταν ανήλικοι παραβάτες, κι ο δικαστής όχι μόνο τακτοποίησε ο ίδιος τη χρηματική μας ποινή, αλλά μας υιοθέτησε κιόλας μέσα στη δική του οικογένεια, δίπλα στον ίδιο του τον Γιο. Δεν θα υπήρχε τίποτα που να μπορούσαμε να κάνουμε για να το κερδίσουμε επάξια. Απλώς, πρέπει να δεχτούμε με εμπιστοσύνη την καινούργια συγγένεια και να πούμε "Ευχαριστώ". Έπειτα, θα φροντίσουμε να ζήσουμε μια ζωή αντάξια αυτής της προσφοράς.
(από το βιβλίο του Michael Green, "Θ' Αστειεύεσαι Βέβαια", εκδόσεις Πέργαμος)
Μπορεί επίσης να σε ενδιαφέρει αυτό το άρθρο:
Δεν υπάρχει λύτρωση χωρίς τον Ιησού Χριστό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.