Γιατί δεν μπορούμε να πάμε στον ουρανό με τα καλά μας έργα

Εσύ κι εγώ δεν μπορούμε να πάμε στον ουρανό με τα καλά μας έργα, για τον απλό λόγο ότι τα έργα αυτά δεν είναι ευάρεστα στον Θεό.

"Τι;", θα πεις, "εγώ που είμαι ένας άνθρωπος με μια σωστή ζωή; Έχω τηρήσει τις Δέκα Εντολές". Αλήθεια; αναρωτιέμαι. Τήρησες απ' όλες αυτές τουλάχιστον την πρώτη; Να δώσεις δηλαδή στον Θεό την πρώτη θέση μέσα στη ζωή σου; Εγώ δεν την έχω τηρήσει. Ο Ιησούς είπε ότι αυτή η εντολή σημαίνει ν' αγαπάς τον Κύριο και Θεό με όλη την καρδιά, τον νου, την ψυχή και τη δύναμη. Εγώ δεν έχω ακόμα αρχίσει να τηρώ αυτήν την πρώτη και σπουδαιότερη εντολή. Την παραβαίνω κάθε μέρα. Και αυτό, δεν είναι μια πολύ ενθαρρυντική αρχή, καθώς ξεκινώ να τακτοποιήσω τον εαυτό μου ενώπιον του Θεού, σαν τον καλό άνθρωπο που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο και δεν είναι ανάγκη να κάνει περισσότερο.

Έριξα μια ματιά στις άλλες εντολές... Αισθάνομαι καλύτερα βλέποντας την εντολή να μη φονεύσω. Ποτέ δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο. Αλλά για στάσου ένα λεπτό. Δεν είπε ο Ιησούς κάτι για τον άνθρωπο που μισεί, ότι είναι το ίδιο απεχθής μπροστά στον Θεό όσο κι ο άνθρωπος που αφήνει να ξεσπάσει το μίσος του και φτάνει σε φόνο;

Δύο δρόμοι, δύο τέρματα

Ο Ιησούς ήταν Αυτός που δίδαξε για τους δύο δρόμους που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Ο ένας οδηγεί στον Θεό, κι ο άλλος στην καταστροφή. Δύο είναι οι ομάδες στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να ανήκει: Στο σιτάρι, με προορισμό τη σιταποθήκη, ή στα ζιζάνια, με προορισμό τη φωτιά. Υπάρχουν δύο τέρματα που περιμένουν τους ανθρώπους: Μέσα σ' ένα χαρμόσυνο συμπόσιο ή έξω από αυτό, όπου υπάρχει ο θρήνος και το τρίξιμο των δοντιών. Η διδασκαλία του Ιησού αντιτίθεται καθαρά στη βολική αισιοδοξία μας, ότι δηλαδή "ο Θεός είναι ένας καλός τύπος και δεν θα είναι πολύ σχολαστικός για τα κατορθώματά μας". Είναι καλός, και γι' αυτό ακριβώς θα είναι υπερβολικά σχολαστικός. Είναι ο ηθικά δίκαιος Θεός, που η συνείδησή μας με ανησυχία μάς το δείχνει. Έχει βαθύ ενδιαφέρον για τη βασική διαφορά μεταξύ καλού και κακού και δεν θα προσποιηθεί ότι η διάκριση είναι ανύπαρκτη. Με κανένα τρόπο δεν θα απαλλάξει τους ενόχους. Ο Παντοδύναμος δεν μας χρωστάει τη συγχώρηση, καθόλου· το ίδιο όπως και ο κόσμος δεν μας χρωστάει τα μέσα για να ζήσουμε. Η συγχώρηση δεν είναι ποτέ μικρής αξίας.

Γιατί η πίστη είναι τόσο σημαντική για τη σωτηρία

Πουθενά μέσα στα Ευαγγέλια ο Ιησούς δεν τονίζει τόσο έντονα την ύψιστη σημασία της πίστης όσο στο πιο γνωστό εδάφιο όλης της Βίβλου: "Eπειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Yιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή" (ιωάννης 3:16). Η περικοπή συνεχίζει: "Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν, δεν κρίνεται· όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενή Yιού του Θεού. Kαι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά" (18,19). Όπως βλέπεις, ο Θεός είναι η ύψιστη πραγματικότητα και ειλικρίνεια. Και ο Θεός είδε ότι ο άνθρωπος χανόταν στον δρόμο της τελικής καταστροφής, επειδή είναι πολύ εύκολο να είσαι ειλικρινής και να πλανιέσαι. Έτσι, ο Θεός έκανε κάτι γι' αυτό. Έστειλε τον Ιησού, που ήταν ένα με τον Θεό, το δεύτερο πρόσωπο της Τριάδας, τον Υιό. Ο Ιησούς έζησε και πέθανε για τον συγκεκριμένο σκοπό της λύτρωσής μας, για να μας δώσει τη δυνατότητα να χαρούμε μια καινούργια, υψηλής ποιότητας ζωή, την αιώνια ζωή.

Δεν υπάρχει λύτρωση χωρίς τον Ιησού Χριστό

Ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο, ο Θεός που φανέρωσε τον εαυτό Του εν Χριστώ, δεν άφησε τον εαυτό Του χωρίς μαρτυρία μέσα στην ιστορία. Από το άλλο μέρος, ο άνθρωπος στην αναζήτησή του, δεν έπαψε νάχει αξιόλογες σκέψεις, λάμψεις φωτός στην προσπάθειά του να βρίσκει κάποιο δρόμο. Η οποιαδήποτε θρησκεία, ακόμα και μια αθεϊστική φιλοσοφία όπως ο Μαρξισμός, είναι ένας ανθρώπινος δρόμος, σημάδια του ανθρώπινου αγώνα να πλησιάζει και να βρίσκει τον Θεό. Η ξεκάθαρη αλήθεια όμως είναι από τον Θεό, και έχει το επίκεντρό της πάνω στον Ένα, στον Μεσσία που ενσαρκώθηκε. Καθώς εξετάζεις τις άλλες θρησκείες, θα βρεις σκόρπιες αλήθειες, αξιόλογες, ενάρετες και καλές σκέψεις. Αλλά δεν μπορείς να βρεις τη λύτρωση, δεν μπορείς να βρεις τον ζωντανό Θεό χωρίς τον Χριστό! Δεν θα ακούσεις πουθενά αλλού για ένα Θεό που τόσο ενδιαφέρεται για σένα, ώστε να πεθάνει για σένα, ν' αναστηθεί από τον τάφο ως μια εγγύηση για το μέλλον σου, και να είναι πρόθυμος να μοιραστεί τη ζωή μαζί σου. Δεν θα βρεις σε καμιά άλλη θρησκεία αποκάλυψη του Θεού σε εντελώς προσωπική βάση και σχέση, για μια σωτηρία του ανθρώπου από τον εγωκεντρισμό του και την αμαρτία. Για την προσφορά αυτού του Θεού να έρθει και να κατοικήσει μέσα στην καρδιά του κάθε άνδρα και της κάθε γυναίκας ή του κάθε παιδιού, που Τον καλωσορίζει και Τον δέχεται...

Αποκάλυψη και σωτηρία

Ο Θεός που για πολλούς αιώνες και με διαφορετικούς τρόπους μίλησε μέσω των προφητών Του στους ανθρώπους, στο τέλος μίλησε μ' ένα σαφές, ύστατο και αποφασιστικό διάγγελμα, όχι μέσω ενός προφήτη, αλλά μέσω του προσώπου του Υιού Του. Επιτέλους, οι άνθρωποι θα έβλεπαν ότι ο Θεός υπάρχει, ο Θεός μιλάει, ο Θεός ενδιαφέρεται. Δεν είναι πια ο άγνωστος Θεός. "Kανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό· ο Mονογενής Yιός, που είναι στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε" (Ιωάννης 1:18). Κατ' αυτόν τον τρόπο ένας αυτόπτης μάρτυρας συνόψισε το θέμα. Ο Χριστός μας δείχνει με τη φρασεολογία της ανθρώπινης ζωής, τι είναι ο Θεός. Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο μας είχε ως πρώτο σκοπό την αποκάλυψη του Θεού, που χωρίς αυτή ακόμα θα ψηλαφίζαμε μάταια μέσα στα σκοτάδια.

Ο ερχομός του Χριστού είχε και δεύτερο σκοπό, στενά συνδεδεμένο με τον πρώτο. Επειδή, όταν η ανθρωπότητα είδε την τέλεια ζωή της δικαιοσύνης και της αγάπης, στον ανώτατο και στον πιο υπέροχο βαθμό, Τον κάρφωσαν στον σταυρό. Τους ήταν πολύ ενοχλητικός. Το φως Του ήταν πάρα πολύ ισχυρό. Φυσικό ένστικτο του ανθρώπου που του αρέσει να ζει στο σκοτάδι, ήταν - και είναι - να εξαφανίζει αυτό το στενόχωρο φως. Φυσικά, δεν το πέτυχαν. "Το φως εξακολουθεί να φωτίζει το σκοτάδι, και το σκοτάδι δεν μπορεί να το πνίξει", αλλά έκαναν αυτή την αστεία προσπάθεια. Βλέπετε τι συνέβη;

Γιατί είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω της θρησκείας (2ο)

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Υπάρχει ένας δεύτερος λόγος, γιατί η θρησκεία δεν μπορεί ποτέ να φτάσει μέχρι τον Θεό. Δεν είναι μόνο λόγω της φύσης του Θεού, αλλά και λόγω της φύσης του ανθρώπου. Η Βίβλος δίνει μια καθόλου κολακευτική εικόνα του ανθρώπου, και όχι ευχάριστη, που όμως βρίσκεται κοντά στο πρόβλημα. Μας λέει αρκετές δυσάρεστες αλήθειες.

Παραδείγματος χάρη, μας πληροφορεί ότι δεν αγαπάμε τον Θεό ειλικρινά, όπως εμείς θέλουμε να πιστεύουμε. Αντίθετα, είμαστε "εχθροί στη διάνοια με τα πονηρά έργα" (Κολοσσαείς 1:21). Δεν έχουμε αυτή τη χρυσή καρδιά που θέλουμε να νομίζουμε ότι έχουμε. Αντίθετα, "H καρδιά είναι απατηλή περισσότερo απ’ όλα, και υπερβoλικά διεφθαρμένη" (Ιερεμίας 17:9). Μας λέει ακόμα ότι δεν είμαστε δίκαιοι στην αναζήτησή μας για την αλήθεια. Οι άνθρωποι "κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας" (Ρωμαίους 1:18). Δεν ακολουθούμε την κάθε λάμψη φωτός που έρχεται στον δρόμο μας, αντίθετα, "οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά" (Ιωάννης 3:19).

Γιατί είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω της θρησκείας (1ο)

Υπάρχουν δυο λόγοι για τους οποίους είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω οποιασδήποτε θρησκείας
Είναι μια όμορφη συναισθηματική ιδέα να πιστεύουμε ότι όλες οι θρησκείες είναι βασικά μία, και ότι όλες αντιπροσωπεύουν παραλλαγές πάνω σ' ένα κοινό θέμα... Πώς είναι δυνατόν όλες οι θρησκείες να οδηγούν στον Θεό, όταν είναι τόσο διαφορετικές;... Η μεγαλύτερη ίσως διαφορά βρίσκεται ανάμεσα στη Βίβλο - που βεβαιώνει ότι κανένας δεν μπορεί να σώσει μόνος του τον εαυτό του - και σε κείνον που προσπαθεί να ευαρεστήσει τον Θεό μόνος του και να σωθεί με τις δικές του προσπάθειες. Και, σχεδόν όλες οι άλλες θρησκείες ισχυρίζονται ότι με το να υπακούσει ο άνθρωπος στις διδασκαλίες τους, θα σωθεί, ή θα αναγεννηθεί, ή θα γίνει ακέραιος ή θα πετύχει την ολοκλήρωσή του... Σ' αυτό το σημείο, δεν έχω σκοπό να κάνω εκτιμήσεις ανάμεσα στα διάφορα θρησκευτικά πιστεύω. Απλώς, θέλω να δείξω πόσο παράλογο είναι να λέμε ότι όλες οι θρησκείες δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Είναι τόσο ανόητο όσο αν λέγαμε ότι όλοι οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης οδηγούν στην Αθήνα! Αυτό δεν γίνεται και δεν είναι καθόλου χρήσιμο να προσποιούμαστε ότι τάχα έτσι είναι. Έχουν τελείως διαφορετικό προορισμό. Εξαφάνιση ή ουρανός, συγχώρηση ή τέλεια αποπληρωμή, προσωπικός Θεός ή απρόσωπη μονάδα, σωτηρία μέσω της Χάρης ή μέσω των έργων. Οι ανομοιότητες είναι ασυμβίβαστες...

Η μη θρησκευόμενη πίστη

Ο Χριστός ήρθε για να συντρίψει τη θρησκεία. Δεν είναι η προσπάθεια των ανθρώπων με την καλή τους ζωή που ευχαριστεί τον Θεό και κερδίζει γι' αυτούς μια θέση στον ουρανό. Είναι ο Θεός που έρχεται με την αγάπη και τη μεγαλοψυχία Του να ψάξει για ανθρώπους οι οποίοι ποτέ δεν θα Τον αναζητήσουν, με ανοιγμένα τα χέρια πάνω στον σταυρό και να τους πει: "Ελάτε σε Μένα και ας μοιραστούμε τη ζωή μαζί". Αυτό δεν είναι θρησκεία, αλλά ΣΩΤΗΡΙΑ. Να γιατί οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν τόσο δριμείς στο να τονίζουν ότι δεν είχαν ναό, ούτε θυσιαστήριο, ούτε ιερείς. Δεν είχαν θρησκεία με τη συνήθη γνωστή έννοια και τον τρόπο έκφρασης. Γι' αυτό, οι Ρωμαίοι τους αποκαλούσαν "αθεϊστές". Αυτοί όμως είχαν ένα Πρόσωπο που τους γνώριζε, τους αγαπούσε και ποτέ δεν τους άφηνε. Τίποτα δεν μπορούσε να τους χωρίσει από την αγαπητή Του παρουσία.

Επομένως, η προσευχή δεν ήταν μια τυπική πράξη, αλλά συνομιλία μ' έναν Φίλο. Η λατρεία δεν ήταν μια τελετή για τις Κυριακές, αλλά το φυσικό ξεχείλισμα μιας αγάπης και λατρείας προς τον Σωτήρα από τους ανθρώπους Του, όταν συναντιόντουσαν. Δεν χρειαζόντουσαν κτίρια-εκκλησίες, επειδή όπου δυο ή τρεις ήσαν μαζεμένοι στο όνομά Του, Αυτός ήταν ανάμεσά τους. Δεν χρειαζόντουσαν ιερείς, επειδή ο Χριστός είχε ανοίξει άμεση, ισάξια είσοδο στην παρουσία του Θεού για τον καθένα από αυτούς.

Τι είναι ένας «Χριστιανός»;

-Είμαι Χριστιανός.

-Ε, ό,τι δηλώσεις είσαι!

…Και όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Φίλοι, πρέπει να ξεκαθαρισθεί το τοπίο στη σκέψη σας.

Υπάρχει λοιπόν ο τρόπος που εσύ βλέπεις τον εαυτό σου και υπάρχει ο τρόπος που ο Θεός βλέπει εσένα.

Αυτό το γνωρίζεις;

Έχει σημασία για σένα;

ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ;

Τώρα, αν δεν ξέρεις τι είναι Χριστιανός με βάση όσα διδάσκει η Καινή Διαθήκη, τότε στην καλύτερη, νομίζεις ότι ξέρεις τι είναι Χριστιανός με βάση τι έχεις ακούσει από μικρό παιδί, δω και εκεί.

Πώς εξαπατήθηκε ο «χριστιανικός» κόσμος

Εκατομμύρια έχουν έξυπνα παραπλανηθεί — μήπως κι εσύ;

Παρά το ότι έχουν προειδοποιηθεί από τον Λόγο του Θεού, σήμερα η συντριπτική πλειονότητα όσων ομολογούν «Χριστιανοί» εξαπατώνται! Γιατί; Γιατί δεν διαβάζουν και μελετούν την Αγία Γραφή μόνοι τους, αλλά πιστεύουν στις θρησκευτικές διδασκαλίες των ηγετών τους. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι απέτυχαν να προσέξουν τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις του Ιησού Χριστού και των αποστόλων Του. Ο Ιησούς προειδοποίησε συγκεκριμένα τους μαθητές Του ότι ψευδοπροφήτες θα έρχονταν με ένδυμα προβάτου, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως αγγελιαφόρους του Θεού, και θα εξαπατούσαν την πλειοψηφία των ανθρώπων. Ενώ θα διακήρυτταν το όνομα του Ιησού και θα Τον αναγνώριζαν ως Σωτήρα, θα δίδασκαν πλάνες στο όνομά Του: «Προσέχετε δε από τους ψευδοπροφήτες, που έρχονται σε σας με ενδύματα προβάτων, από μέσα όμως είναι αρπακτικοί λύκοι. Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους· μήπως μαζεύουν σταφύλια από αγκάθια ή σύκα από τριβόλια; Έτσι, κάθε καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς· ενώ το σαπρό δέντρο κάνει κακούς καρπούς. Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς. Κάθε δέντρο που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά. Επομένως, από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε» (Ματθαίος 7:15-20).

Μια αληθινή Εκκλησία

Το Άγιο Πνεύμα ήταν πάντα παρόν και εργαζόταν με εκείνους τους πρώτους πιστούς, τους πρώτους μαθητές. Είχαν υπερφυσικό θεμέλιο (τον Ιησού) και  υπερφυσικό οικοδόμο (τον Ιησού και το Άγιο Πνεύμα). Οι πρώτοι πιστοί εξήλθαν από τη βασιλεία αυτού του κόσμου και έγιναν μέρος της βασιλείας του Θεού. Κατανόησαν την έννοια της βασιλείας που δίδαξε ο Ιησούς. Ήταν Εβραίοι που καταλάβαιναν τις έννοιες της βασιλείας και του βασιλιά.

Για τους Εβραίους, ήταν πλέον μέρος ενός νέου βασιλείου και ο Ιησούς ήταν ο βασιλιάς τους. Ο Ισραήλ με τους βασιλιάδες και τον αρχιερέα του ήταν παρελθόν. Το οικοδόμημά τους ήταν πλέον φτιαγμένο από ζωντανούς λίθους, και ο Ιησούς τους συνοικοδομούσε. Στη Γραφή, οι πιστοί παρομοιάζονταν με σώμα, ναό, οίκο, νύφη κ.λπ. Ο Ιησούς ήταν το θεμέλιο του κτιρίου Του, η κεφαλή του Σώματός Του και ο σύζυγος με τη νύφη Του. Οι πρώτοι πιστοί δεν είχαν κληρικούς και λαϊκούς. Ως πιστοί είχαν κληθεί από τον κόσμο, στη βασιλεία του Θεού. Ήταν πραγματικά οι καλεσμένοι.

Η παγίδα του θεσμοποιημένου Χριστιανισμού

"Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ' αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς" (Πράξεις 17:24).

Χάρη στην επιρροή των ειδωλολατρών και των Ρωμαίων (και τελικά της Ρωμαιοκαθολικής/Ορθόδοξης Εκκλησίας) και μέχρι τους λεγόμενους «πατέρες της εκκλησίας», έχουμε τώρα εκκλησιαστικά κτίρια που έχουν τόσο καθιερωθεί ως μέρος του θρησκευτικού μας πολιτισμού, ώστε στην πραγματικότητα έχουμε εξαπατήσει τον εαυτό μας να πιστεύει ότι είναι απαραίτητα και βιβλικά.

Υποθέτουμε λανθασμένα ότι η αληθινή πνευματική ανάπτυξη και συναναστροφή δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς κάποια από αυτές τις «εκκλησίες». Θα μπορούσαμε ωστόσο να αναρωτηθούμε, "αν η πρώιμη εκκλησία ευδοκίμησε και εξαπλώθηκε σαν άγρια ​​φωτιά σε όλο τον κόσμο χωρίς εκκλησιαστικά κτίρια και προγράμματα, πώς φτάσαμε να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς αυτά;"

Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι συγκεντρώνονται την Κυριακή σε ένα μέρος που ονομάζεται "εκκλησία", δεν σημαίνει ότι κάνουν αυτό που τους καλεί ο Θεός να κάνουν σε μια τέτοια συγκέντρωση. Δεν υπάρχει τίποτα ιερό στο «να πηγαίνεις στην εκκλησία».

Πώς αλλοιώθηκε το χρυσάφι

"Πώς αμαυρώθηκε το χρυσάφι! Αλλοιώθηκε το καθαρότατο χρυσάφι!" (Θρήνοι Ιερεμία 4:1α).

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, γράφοντας τον 2ο αιώνα, ξεκαθαρίζει ότι η έννοια των «εκκλησιαστικών κτιρίων» ήταν ανύπαρκτη στην εποχή του και ότι οι άγιοι δεν είχαν συνηθίσει να συναντώνται σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή σε συγκεκριμένο μέρος!

Όταν τον ρώτησαν πού συγκεντρώνονταν, ο Ιουστίνος απάντησε:

«Όπου επιλέγει και μπορεί ο καθένας. Νομίζετε ότι συνηθίζεται να συναντιόμαστε όλοι μαζί σε ένα μέρος; Το αντίθετο, γιατί ο Θεός των Χριστιανών δεν περιορίζεται από τόπο, αλλά όντας αόρατος, γεμίζει τον ουρανό και τη γη, και οι πιστοί Τον λατρεύουν και Τον δοξάζουν παντού».

Αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της πομπώδους θρησκευτικής τελετής που τόσοι πολλοί πιστεύουν ότι είναι ουσιαστικό στις εκκλησιαστικές συνάξεις, προέρχεται εξ ολοκλήρου από παγανιστικές ιδέες που επηρέασαν και διέφθειραν την πρώιμη Εκκλησία. Αυτό επίσης είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός! Αποδεικνύεται ξεκάθαρα στα παλαιοχριστιανικά γραπτά. Εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα από τα πολλά αρχαία κείμενα:

Τι ΔΕΝ είναι η Εκκλησία

"Όμως, έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με πνεύμα και με αλήθεια· επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Ο Θεός είναι πνεύμα· και εκείνοι που τον προσκυνούν με πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν" (Ιωάννης 4:23,24).

Σαν ένα πτώμα που σαπίζει, το σημερινό οργανωμένο, θεσμοποιημένο εκκλησιαστικό σύστημα δεν έχει σχεδόν καμία ομοιότητα ή συνάφεια με αυτό που κάποτε ήταν μια ζωντανή και δραστήρια κοινότητα πιστών που γνώριζαν τι σήμαινε η απελευθέρωση από τον ζυγό της δουλείας.

Όταν ο Ιησούς έλεγε, «επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου» (Ματθαίος 16:18), εννοούσε ότι πάνω στη μεγάλη αλήθεια που ομολόγησε ο Πέτρος - ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Υιός του Ζωντανού Θεού - ο Ιησούς θα έχτιζε τη σύναξή Του, τη συγκέντρωσή Του ή την κοινότητά Του των λυτρωμένων ανθρώπων. Ο Ιησούς ΔΕΝ είπε ότι θα έχτιζε ένα θεσμό ή ένα κτίριο και δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο! Ο Ιησούς δεν δημιούργησε κανένα θρησκευτικό ίδρυμα. Η εκκλησία (από τα «εκ», εκτός ή από, και «καλώ») είναι οι καλεσμένοι Του από τον κόσμο, όσοι άνθρωποι ανταποκρίνονται στο κάλεσμά Του και Τον ακολουθούν, όπου κι αν βρίσκονται! Η εκκλησία ΔΕΝ είναι οργάνωση ή θεσμός.

Ποιος συγχωρεί τις αμαρτίες;

"Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία" (Α' Ιωάννη 1:9).

Για να δικαιολογήσουν τη θέση τους ως «ειδικοί ιερείς» και την εξουσία τους, οι κληρικοί εφεύραν διάφορες ιερές τελετές, που άλλες υπάρχουν μέσα στην Καινή Διαθήκη –τις οποίες αλλοίωσαν ή τους προσέδωσαν διαφορετική έννοια από αυτή που είχαν κατά την αποστολική εποχή- και άλλες είναι εφεύρεση εκ του μηδενός (π.χ. το μυστήριο του χρίσματος). Τις ονόμασαν «μυστήρια» μιμούμενοι την ορολογία των μυστηριακών θρησκειών των ειδωλολατρών, που είχαν και αυτές ειδικούς ιερείς. Ο αριθμός των «εφτά μυστηρίων» θεσπίστηκε με βάση νόθα και ψευδεπίγραφα κείμενα το έτος 1300 μ.Χ., τα οποία καθόρισαν ως «μέσα της χάριτος».

Άλλοτε τα μυστήρια ήταν τρία, το Βάπτισμα, το Χρίσμα και η Θεία Ευχαριστία. Αυτό αναφέρει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Μετά έγιναν οχτώ. Εκτός από όσα υπάρχουν σήμερα, είχαν προσθέσει και τη «μοναχική κουρά» ως μυστήριο. Τελικά τα έκαναν εφτά, για να συμφωνούν με τον «τέλειο» αριθμό.

Η καλόγρια και ο Σταυρός

Ήταν κάποτε μια Ρωμαιοκαθολική καλόγρια που της άρεσε να βοηθάει τους ανθρώπους, εφαρμόζοντας τις αρχές του Ευαγγελίου. Μια μέρα, φόρτωσε σε ένα κάρο - εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αυτοκίνητα - ένα σωρό φρέσκα ψωμιά από τον φούρνο του μοναστηριού της και ξεκίνησε να τα πάει στους φτωχούς του κοντινού χωριού.

Στον δρόμο, γεμάτη χαρά για το καλό που πήγαινε να κάνει, άρχισε να ψάλλει ύμνους δοξολογίας προς τον Θεό. Ξαφνικά όμως ακούστηκε ένα δυνατό "κρακ" καθώς μια ρόδα είχε φύγει από τη θέση της και η άμαξα έγειρε, χωρίς ευτυχώς να χυθούν τα ψωμιά στο έδαφος. Κατέβηκε η μοναχή να τη φτιάξει και τότε ήταν που ακούστηκαν οι πρώτες βροντές από τον ουρανό που είχε γεμίσει από μαύρα σύννεφα.

"Ωχ! Όχι Θεέ μου! Σε παρακαλώ, όχι αυτό!", ικέτευσε η καλόγρια τον Κύριό της. Καθώς αγωνιζόταν να φτιάξει τη ρόδα, άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταγόνες βροχής που γρήγορα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Η καημένη η μοναχή πάλευε για αρκετή ώρα μέσα στις λάσπες να διορθώσει τη βλάβη, και πάνω που νόμιζε ότι τα χειρότερα είχαν περάσει, γλίστρησε και έπεσε μπρούμυτα μέσα στον βούρκο.

Όταν κατάφερε να σηκωθεί, με τα ράσα της και το πρόσωπο καταλασπωμένα, στράφηκε προς τον ουρανό με παράπονο, και με μια αναπάντεχη φώτιση, είπε: "Τώρα κατάλαβα γιατί έχεις τόσους λίγους φίλους!"

"Οι Έλληνες θρησκεύουν, αλλά δεν πιστεύουν!"

Ανοικτή επιστολή του δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Κανταρτζή προς τον:

"Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον       

κ. Ιερώνυμον

Μακαριώτατε κ. Ιερώνυμε, Χριστός Ανέστη!

Επιτρέψτε μου, με σεβασμό, να σας αναφέρω ένα θέμα που με προβλημάτισε και με λύπησε. Ήταν στις 3 Μαΐου 2023 το απόγευμα, όταν  εσείς, περιστοιχισμένος από τον κλήρο, παρουσία των αρχών, στρατού και πλήθους κόσμου, υποδεχθήκατε με μπάντες τη θαυματουργή ιεράν εικόνα ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, που έφτασε στην Αθήνα, από το Άγιον Όρος από ομάδα Μοναχών. Μάλιστα, ως συνηθίζεται, της αποδώσατε και τιμές αρχηγού κράτους!

Επίσης, πριν λίγο καιρό είχε γίνει «πάνδημη» υποδοχή από τον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ της Αγίας Ζώνης της Παναγίας. Και δεν είναι μόνον αυτά, καθώς  κάθε λίγο, διαβάζω, μεταφέρονται σε εκκλησίες της πατρίδας μας, διάφορα θρησκευτικά κειμήλια και λείψανα αγίων για «ενίσχυση του θρησκευτικού φρονήματος και της πίστης τού «Χριστεπώνυμου πληρώματος». Διερωτήθηκα, αν στη λαμπρή υποδοχή της ιεράς εικόνας, παραβρισκόταν ένας αλλόθρησκος, Μωαμεθανός ή Ινδουιστής, και έβλεπε όλες αυτές τις τελετές, τιμές και άκουε τους λατρευτικούς λόγους σας, για την Παρθένο Μαρία, τι γνώμη θα σχημάτιζε; Το λιγότερο, θα συμπέρανε ότι η Ελλάδα δεν είναι χριστιανική χώρα, αλλά μάλλον έχει ως θεά την Παρθένο Μαρία! Κι αυτό, καθώς σε τέτοιες εκδηλώσεις, όλοι οι λόγοι, η υμνωδία και η λατρεία, στην πραγματικότητα, δεν αποδίδονται στο ευλογημένο δεύτερο πρόσωπο  της Τριαδικής Θεότητας, τον Σωτήρα και Κύριό μας Ιησού Χριστό, αλλά στην ταπεινή μητέρα Του.

Ποιοι είναι ιερείς

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με θλίψη και πόνο πνεύματος. Θλίψη για τη σημερινή κατάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πόνο πνεύματος γιατί αναγκαζόμαστε να πούμε πράγματα που κάποιους θα δυσαρεστήσουν. Αλλά ο Θεός λέει στην Αγία Γραφή: «Ο φανερός έλεγχος είναι καλύτερος από την κρυπτόμενη αγάπη. Πληγές φίλου είναι πιστές. Φιλήματα όμως εχθρών πολυάριθμα» (Παροιμίες 27:5,6). Δεν καταφερόμαστε τόσο εναντίον ατόμων –αν και υπάρχουν άτομα αξιοκατάκριτα- όσο εναντίον ενός συστήματος που έχει εγκλωβίσει τους ανθρώπους σε μια δουλεία πνευματική, και υποταγή σε ανθρώπους αντί για τον Θεό. Αλλά ο απ. Παύλος μάς λέει: «Αγοραστήκατε με τιμή. Μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων» (Α’ Κορινθίους 7:23).

Στη σημερινή χριστιανική Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η λέξη «ιερέας» έχει πάρει άλλη έννοια από αυτήν που είχε στον αρχέγονο Χριστιανισμό. Το λυπηρό είναι πως στον λαό μας έχει περάσει ως τρέχουσα πεποίθηση η γνώμη πως οι παπάδες-ιερείς είναι ένας απαραίτητος θείος θεσμός, που αποτελείται από μία ειδική τάξη ανθρώπων ταγμένη στο να εκτελούν «μυστήρια» της Εκκλησίας, για να δίνεται στους ανθρώπους η σωτηρία, να πλησιάζουν οι Χριστιανοί στον Θεό και να γεμίζουν με τη Χάρη Του.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά, όταν κάποιος εμβαθύνει στο θέμα και καταλάβει πώς εννοούσαν την ιεροσύνη οι πρώτοι Χριστιανοί.

Νηπιοβαπτισμός: Συμφωνεί η θρησκεία με την Αγία Γραφή και τους Πατέρες;

«Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος 28:19).

Βάπτισμα ονομάζεται η ιερή πράξη της Εκκλησίας με χρήση ύδατος ως συμβόλου εξαγνισμού, η οποία σηματοδοτεί την εισαγωγή του πιστού στο σώμα της εκκλησίας. Η λέξη «βάπτισμα» προέρχεται από το ρήμα βάπτω/βαπτίζω, που σημαίνει «βυθίζω συχνά ή έντονα, βουτάω, καταδύω».

Το νόημα και οι προϋποθέσεις του βαπτίσματος
Τα νήπια βαπτίζονται, για να καθαρθούν από τον μολυσμό του «προπατορικού αμαρτήματος» και να είναι εύθετα στη «βασιλεία των ουρανών». Διότι η παρουσία του προπατορικού αμαρτήματος στα νήπια, έστω κι αν αυτά δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες, τα εμποδίζει να γίνουν μέτοχα της αιώνιας ζωής.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη εκκλησία, με το βάπτισμα μεταδίδεται στον βαπτιζόμενο:
1) Η άφεση όλων των αμαρτιών, δηλαδή η απαλλαγή από τον μολυσμό του προπατορικού αμαρτήματος και, όταν ο βαπτιζόμενος είναι μεγάλης ηλικίας, των προσωπικών αμαρτιών. Γι᾿ αυτό μετά το βάπτισμα, ανεξαρτήτως προηγουμένης ζωής μπορεί ο αναγεννημένος χριστιανός και να ιερωθεί.

Η θρησκεία της αμαρτίας και η αμαρτία της θρησκείας

"Επειδή, ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους· για τον λόγο ότι, ο Θεός το φανέρωσε σ' αυτούς. Δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι. Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν· αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί. Και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου, και πουλιών και τετράποδων και ερπετών" (Ρωμαίους 1:19-23).

Ο άνθρωπος με την παρακοή του αρνήθηκε την κυριαρχία του Θεού και απέβαλε τον Κύριο των πάντων από τον θρόνο της καρδιάς του. Η αμαρτία είναι ανταρσία κατά του Θεού, αποστασία κατά του Δημιουργού, επανάσταση της ατομικής θέλησης του πλάσματος εναντίον της Θείας παγκόσμιας τάξης. Τη θέση του εκθρονισθέντος Θεού κατέλαβε το ανθρώπινο Εγώ και έγινε βασιλιάς στον θρόνο. Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, ο άνθρωπος προοριζόταν να είναι ένας "πλανήτης" εξαρτημένος από τον Θεό ως ήλιο και κέντρο του. Αντί γι' αυτό, πέφτοντας στην πλάνη του Πονηρού, τοποθέτησε στο κέντρο της ζωής του το δικό του Εγώ, γύρω από το οποίο κάθε τι άλλο, ο Θεός και ο κόσμος, πρέπει να περιστρέφονται.