"Τι;", θα πεις, "εγώ που είμαι ένας άνθρωπος με μια σωστή ζωή; Έχω τηρήσει τις Δέκα Εντολές". Αλήθεια; αναρωτιέμαι. Τήρησες απ' όλες αυτές τουλάχιστον την πρώτη; Να δώσεις δηλαδή στον Θεό την πρώτη θέση μέσα στη ζωή σου; Εγώ δεν την έχω τηρήσει. Ο Ιησούς είπε ότι αυτή η εντολή σημαίνει ν' αγαπάς τον Κύριο και Θεό με όλη την καρδιά, τον νου, την ψυχή και τη δύναμη. Εγώ δεν έχω ακόμα αρχίσει να τηρώ αυτήν την πρώτη και σπουδαιότερη εντολή. Την παραβαίνω κάθε μέρα. Και αυτό, δεν είναι μια πολύ ενθαρρυντική αρχή, καθώς ξεκινώ να τακτοποιήσω τον εαυτό μου ενώπιον του Θεού, σαν τον καλό άνθρωπο που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο και δεν είναι ανάγκη να κάνει περισσότερο.
Έριξα μια ματιά στις άλλες εντολές... Αισθάνομαι καλύτερα βλέποντας την εντολή να μη φονεύσω. Ποτέ δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο. Αλλά για στάσου ένα λεπτό. Δεν είπε ο Ιησούς κάτι για τον άνθρωπο που μισεί, ότι είναι το ίδιο απεχθής μπροστά στον Θεό όσο κι ο άνθρωπος που αφήνει να ξεσπάσει το μίσος του και φτάνει σε φόνο;
Το ίδιο συμβαίνει στην εντολή για τη μοιχεία. Ίσως να μην ενδιαφέρομαι για τα πάρτι όπου ανταλλάσσουν τις γυναίκες τους, όπως μερικοί γνωστοί μου προτιμούν. Αλλά τι έγινε σ' εκείνο τον χορό όπου προχώρησα περισσότερο απ' ό,τι είχα σκοπό; Τι γίνεται μ' εκείνες τις σαρκικές σκέψεις που έρχονται στον νου μου όταν βλέπω μια καλλίγραμμη γυναίκα; Μάλιστα, ο Ιησούς είχε δίκιο όταν έβαλε αυτές τις σκέψεις στην ίδια ακριβώς κατηγορία με την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, που παράγει τη μοιχεία.
"Μη κλέψεις". Αλλά φοβάμαι ότι το κάνω. Κλέβω μια δωρεάν διαδρομή στο λεωφορείο, όταν δεν προσέχει ο εισπράκτορας. Κλέβω την εφορία όταν πληρώνομαι σε ρευστό χρήμα, αλλά όχι με απόδειξη. Μάλιστα, συμβαίνει. Και όσο για να μην κάνω ψεύτικη μαρτυρία κατά του πλησίον μου, ε, λοιπόν αυτό είναι που κάνει την κυριακάτικη εφημερίδα να πουλιέται. Λίγο σκάνδαλο, λίγη υπερβολή, λίγη διαστροφή του χαρακτήρα στην είδηση, για να κάνω τον εαυτό μου να φαίνεται αξιόλογος σε σύγκριση με άλλον.
Η τελευταία εντολή είναι κατά της επιθυμίας, κατά του μη συγκρατημένου πόθου γι' αυτό που δεν είναι δικό μου - όλη η κοινωνία μας είναι χτισμένη πάνω στην επιθυμία. Επιθυμείς του διπλανού σου το αυτοκίνητο και τη γυναίκα του και το πλυντήριο των ρούχων και τον καταψύκτη και την έγχρωμη τηλεόρασή του και... Μη γίνεσαι ανόητος. Η ζωή είναι χτισμένη πάνω στην επιθυμία.
Τώρα συνεννοηθήκαμε, αλλά μη γυρίσεις και μου πεις ότι τήρησες τις Δέκα Εντολές, ότι είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, και ο Θεός θα πρέπει να είναι υπερήφανος για σένα! Έχεις παραβιάσει τα πάντα, κι εγώ το ίδιο!...
Σ' αυτό το σημείο έρχεται το προμήνυμα του θανάτου για όλες τις προσπάθειες του ανθρώπου να δικαιώσει τον εαυτό του ενώπιον του Θεού. Δεν γίνεται. Επειδή: "όποιος φυλάξει ολόκληρο τον νόμο, φταίξει όμως σε ένα, έγινε ένοχος σε όλα", λέει η Επιστολή του Ιακώβου (2:10) με παρατηρητικότητα. Σε τελευταία ανάλυση, αν μου κάνουν μήνυση για ταχύτητα, δεν θα με βοηθήσει να πω ότι ποτέ δεν λήστεψα τράπεζα και ποτέ δεν έκλεψα μια ηλικιωμένη γυναίκα. Είμαι ένοχος για την ταχύτητα και θα έχω μπελάδες. Με τον Θεό όμως; Παραβιάζω τον Νόμο Του καθημερινά, κάθε ώρα. Θα είμαι σε σοβαρούς μπελάδες. Και θα είναι μια πολύ φτωχή δικαιολογία να πω, "Έκανα ό,τι μπορούσα με τον καλύτερο τρόπο".
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να είμαι ειλικρινής, έτσι δεν είναι; Αφ' ετέρου, ακόμα και οι καλύτερες πράξεις μου δεν είναι αρκετά ευάρεστες σ' έναν Άγιο Θεό. Χρειάζομαι κάτι πολύ ανώτερο από τις καλύτερές μου προσπάθειες, για να δικαιωθώ από Αυτόν. Βλέπω ότι η Βίβλος δεν είναι καθόλου κολακευτική για τις προσπάθειές μου ώστε να στολίσω τον εαυτό μου στα μάτια του Θεού. Μου λέει ότι όλη μου η δικαιοσύνη (πρόσεξε τη λέξη "δικαιοσύνη") είναι σαν βρώμικα κουρέλια, χωρίς να λογαριάσω τα πράγματα που γνωρίζω ότι δεν είναι τόσο καλά. Σημαίνει ότι έχω κοιτάξει σ' έναν από αυτούς τους παραμορφωτικούς καθρέπτες και κρατάω πολύ ψηλά την ιδέα για τα κατορθώματά μου και πολύ χαμηλά την ιδέα για τον χαρακτήρα του Θεού και τις απαιτήσεις Του. "H καρδιά είναι απατηλή περισσότερo απ’ όλα, και υπερβoλικά διεφθαρμένη· πoιoς μπoρεί να τη γνωρίσει; Eγώ o Kύριoς εξετάζω την καρδιά, δoκιμάζω τα νεφρά, για να δώσω στoν κάθε έναν σύμφωνα με τoυς δρόμoυς τoυ, σύμφωνα με τoν καρπό των έργων τoυ" (Ιερεμίας 17:9,10). Αν αυτό είναι το πρότυπο, αν αυτά είναι τα στοιχήματα, τότε όχι. Δεν μπορώ να αντεπεξέλθω. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι είναι ακατόρθωτο. Ακόμα και το πιο καλό που έχω, δεν είναι αρκετά ευάρεστο στον Θεό.
Αν ο ουρανός ήταν αμοιβή ικανότητας, θα ήταν απαίσιος. Αν πήγαινα εκεί επειδή έπραξα το καλύτερο που μπορούσα, έσπρωξα τον εαυτό μου και εδραίωσα τις δικές μου διεκδικήσεις, χωρίς να με νοιάζει ποιος πληγώθηκε κατά την πορεία μου, θα ήταν απαίσιος. Αν ο ουρανός ήταν τόπος από αυτοδικαιωμένους ανθρώπους που θα ανέμιζαν τη δική τους ακάθαρτη καλοσύνη κάτω από τη μύτη του καθενός, θα ήταν κόλαση...
Γράφοντας σε μερικούς αυτοδικαιωμένους Γαλάτες, ο απόστολος Παύλος είπε: "όσοι είναι από έργα του νόμου, είναι κάτω από κατάρα· επειδή, είναι γραμμένο: «Eπικατάρατος καθένας που δεν εμμένει σε όλα τα γραμμένα μέσα στο βιβλίο του νόμου, ώστε να τα πράξει». Ότι, βέβαια, διαμέσου του νόμου δεν ανακηρύσσεται δίκαιος κανένας μπροστά στον Θεό, είναι φανερό· επειδή, «ο δίκαιος διαμέσου της πίστης, θα ζήσει». Kαι ο νόμος δεν στηρίζεται στην πίστη· αλλά, «ο άνθρωπος, που τα πράττει αυτά, θα ζήσει διαμέσου αυτών»" (Γαλάτες 3:10-12). Με άλλα λόγια, είναι αδύνατο να πλησιάσω τον Θεό με βάση τα καλά μου έργα. Αν βασίζομαι στο να κάνω το καλύτερο που μπορώ, για να δικαιωθώ από τον Θεό, θα δω ότι όχι μόνο είναι ακατόρθωτο, επειδή αποτυγχάνω συνεχώς, αλλά και ότι η όλη ιδέα είναι ανυπόφορη, επειδή αφήνει ανέγγιχτη την υπερηφάνειά μου και την κρίση του εαυτού μου, και δεν υπολογίζει την πίστη από αγάπη που θα πρέπει να έχω προς τον Ουράνιο Πατέρα μου.
Με μια λέξη, όλες οι προσπάθειες να δικαιώσω τον εαυτό μου ενώπιον του Θεού, είναι προορισμένες σε αποτυχία. Είναι Άγιος, κι εγώ δεν είμαι. Οι καλές μου πράξεις δεν επανορθώνουν την παραμορφωμένη καρδιά μου και την ανυπότακτη συμπεριφορά μου προς έναν Θεό, προς τον οποίο έχω αμαρτήσει και τη ματιά του οποίου προσπαθώ με κάθε τρόπο ν' αποφύγω.
Είναι σκληρό και προσβλητικό να το παραδεχτούμε. Γι' αυτόν τον λόγο, πολλοί άνθρωποι προτιμούν να στεγαστούν κάτω από αυτό το ψεύτικο καταφύγιο: "Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει περισσότερα". Αλλά, αν δεν έχω ένα καλύτερο καταφύγιο από αυτό, ο άνεμος, η βροχή και το χαλάζι θα μπουν μέσα την Ημέρα της Κρίσης... Έχω την εντύπωση ότι όλοι χρειαζόμαστε να περπατήσουμε στον δρόμο της ταπείνωσης, αν θέλουμε να εργαστεί πάνω μας ο Θεός. Η οικογένεια του Θεού δεν έχει τόπο για διευθυντές. Υπάρχει ένας όρος για την είσοδο. Μόνο ένας. Κι αυτός είναι, ν' αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, να κατεβούμε από το υπερήφανο άλογό μας και να γίνουμε πρόθυμοι να Τον υπηρετήσουμε και να δεχτούμε τον δικό Του τρόπο συγχώρησης.
(από το βιβλίο του Michael Green, "Θ' Αστειεύεσαι Βέβαια", εκδόσεις Πέργαμος)
Μπορεί επίσης να σε ενδιαφέρει αυτό το άρθρο:
Δύο δρόμοι, δύο τέρματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.