Δύο δρόμοι, δύο τέρματα

Ο Ιησούς ήταν Αυτός που δίδαξε για τους δύο δρόμους που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Ο ένας οδηγεί στον Θεό, κι ο άλλος στην καταστροφή. Δύο είναι οι ομάδες στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να ανήκει: Στο σιτάρι, με προορισμό τη σιταποθήκη, ή στα ζιζάνια, με προορισμό τη φωτιά. Υπάρχουν δύο τέρματα που περιμένουν τους ανθρώπους: Μέσα σ' ένα χαρμόσυνο συμπόσιο ή έξω από αυτό, όπου υπάρχει ο θρήνος και το τρίξιμο των δοντιών. Η διδασκαλία του Ιησού αντιτίθεται καθαρά στη βολική αισιοδοξία μας, ότι δηλαδή "ο Θεός είναι ένας καλός τύπος και δεν θα είναι πολύ σχολαστικός για τα κατορθώματά μας". Είναι καλός, και γι' αυτό ακριβώς θα είναι υπερβολικά σχολαστικός. Είναι ο ηθικά δίκαιος Θεός, που η συνείδησή μας με ανησυχία μάς το δείχνει. Έχει βαθύ ενδιαφέρον για τη βασική διαφορά μεταξύ καλού και κακού και δεν θα προσποιηθεί ότι η διάκριση είναι ανύπαρκτη. Με κανένα τρόπο δεν θα απαλλάξει τους ενόχους. Ο Παντοδύναμος δεν μας χρωστάει τη συγχώρηση, καθόλου· το ίδιο όπως και ο κόσμος δεν μας χρωστάει τα μέσα για να ζήσουμε. Η συγχώρηση δεν είναι ποτέ μικρής αξίας.

"ΕΡΓΑΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ"

Σε όλους τους αιώνες οι άνθρωποι είχαν μια ιδέα γι' αυτό το γεγονός. Η συγχώρηση δεν είναι ποτέ μικρής αξίας. Είναι ακριβή, και γι' αυτό πρέπει να κάνουν κάτι, ώστε να την ξεπληρώσουν, να την κερδίσουν επάξια. Στην ουσία, όλες οι θρησκείες έχουν τις ρίζες τους και την ενότητά τους πάνω σ' αυτό το γεγονός. Ο άνθρωπος πρέπει να κάνει κάτι ώστε να εξιλεωθεί για τα σφάλματά του και να κάνει τον Παντοδύναμο επιεική απέναντί του. Σε όλον τον κόσμο, σε όλους τους αιώνες, ο άνθρωπος προσπάθησε να κερδίσει επάξια την είσοδό του στον ουρανό. Στην ουσία έχει πει, "Είμαι ένας καλός τύπος. Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο. Δεν είναι αυτό αρκετό;" Ίσως να αποκτηθεί αυτό με μηχανικούς τρόπους, όπως ο θιβετιανός κύλινδρος προσευχής ή οι ανιμιστικοί τρόποι, όπως η λατρεία στα πνεύματα των προγόνων ή οι κομμουνιστικοί τρόποι, όπως η θρησκευτική λατρεία στον τάφο του Λένιν, ή οι τρόποι του Ισλαμισμού, όπως το ταξίδι στη Μέκκα. Ίσως να είναι μέσω των ανατολικών δρόμων, όπως το Οκταπλούν Μονοπάτι ή ο εξαγνισμός του σώματος, ώστε να κερδηθεί μια καλύτερη κατάσταση μετενσάρκωσης. Ίσως να είναι μέσω των τρόπων της Δύσης, όπως η εντονότερη προσπάθεια, η επιδίωξη να είναι κανείς καθώς πρέπει, να μην κάνει ποτέ κακό σε κανέναν, κάνοντας ό,τι πιο καλό μπορεί (και ποιος μπορεί να κάνει παραπάνω από αυτά;).

Η προσπάθεια να ενισχύσουμε τους εαυτούς μας είναι εξαιρετικά συνηθισμένη στους εκκλησιαστικούς κύκλους. "Βαπτίστηκα, μεγάλωσα χριστιανικά, και παντρεύτηκα στην εκκλησία. Στέλνω τα παιδιά στο κατηχητικό σχολείο. Πηγαίνω τα Χριστούγεννα και το Πάσχα στην εκκλησία. Θέλω να πω ότι αυτές οι γιορτές δεν έχουν νόημα αν δεν πάω στην εκκλησία και δεν ψάλω τους ύμνους, έτσι δεν είναι;" Με τρόπους σαν κι αυτούς, πληρώνουμε τη μικροσκοπική μας δόση γι' αυτό που ελπίζουμε ότι όταν παύσουμε να αναπνέουμε, θα υπάρχει μια πελώρια σε όγκο ουράνια σύμβαση ασφάλειας.

Αλλά, παρ' όλη τη δημοτικότητα αυτού του τρόπου ζωής, και παρ' όλο που έχει επικρατήσει σε όλον τον κόσμο - τόσο στα θρησκευτικά συστήματα όσο και στα άθρησκα - αυτός ο δρόμος δεν έχει καμιά διέξοδο. Είναι τελείως παραπλανητικός. Και θα σας δείξω το γιατί.

Μας επιτρέπει να βασιζόμαστε στις πράξεις και όχι στη συμπεριφορά. Είναι θλιβερά επιφανειακός και επουσιώδης. Τι λέτε εσείς, θα ικανοποιούσε οποιονδήποτε στοργικό γονιό, αν το παιδί του είχε το υπνοδωμάτιό του νοικοκυρεμένο και καθαρισμένα τα παπούτσια του, αλλά ποτέ δεν του έδινε ένα φιλί, ποτέ δεν αφιέρωνε λίγη ώρα μαζί του; Ασφαλώς όχι. Τότε, πώς εμείς να υποθέσουμε ότι ο Ουράνιος Πατέρας θα είναι υπερευτυχής να μας δεχθεί, όταν δεν Του έχουμε πει ούτε ένα "γεια σου" από την αρχή μέχρι το τέλος του χρόνου, αλλά με αυτοϊκανοποίηση ισχυριζόμαστε: "Έχω κάνει πολλά καλά. Προσπαθώ το καλύτερο. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει περισσότερα!";

Άκουσε την ανάλυση του Ιησού για την ανθρώπινη κατάσταση. Δεν υπάρχει σ' αυτήν τίποτε επουσιώδες, επιφανειακό ή επιπόλαιο. Λέει, "από μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί συλλογισμοί, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες, δόλος, ασέλγεια, πονηρό βλέμμα, βλασφημία, υπερηφάνεια, αφροσύνη" (Μάρκος 7:21,22). Βέβαια, γνωρίζουμε πώς να κάνουμε καλές πράξεις. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τη βασική διαστρέβλωση του χαρακτήρα μας: "...εσείς που είστε πονηροί, ξέρετε να δίνετε καλές δόσεις στα παιδιά σας..." (Λουκάς 11:13), παρατήρησε ο Μέγας Γιατρός. Δεν μπορείς να ελευθερωθείς από την ανάπτυξη ενός κακοήθους όγκου καρκίνου με το να βάλεις πολύ μακιγιάρισμα και με το να περιφέρεσαι στο σπίτι βοηθώντας όλους τους άλλους. Χρειάζεται δραστική εγχείρηση. Το να κάνεις καλά έργα είναι απλώς σαν να σπρώχνεις τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Είναι μια πολύ επιφανειακή θεραπεία για την ανθρώπινη κατάσταση.

"Είναι απαραίτητο να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον ανθρώπινο χαρακτήρα", έγραφε ο διάσημος καθηγητής πανεπιστημίου Herbert Butterfield. "Τέτοια πίστη είναι πολύ σύγχρονη και πολύ καταστρεπτική". Το να απορρίψεις το δόγμα της ανθρώπινης ανομίας σημαίνει ότι πάντα θα είσαι σαστισμένος όταν θ' ακούς στις ειδήσεις της ημέρας για τη διαστροφή του ανθρώπου. Πάντα θα προβληματίζεσαι με την επικράτηση του φυλετισμού, με την εκμετάλλευση των απροστάτευτων, με την καταπίεση των φτωχών από τους ισχυρούς και με την εγωκεντρικότητα της δικής σου συμπεριφοράς...

...Η αλήθεια είναι ότι οι πράξεις μας δεν μπορούν να διορθώσουν τον εαυτό μας. Γι' αυτόν τον λόγο ο Ιησούς σφυροκοπούσε εκείνους τους θρησκευόμενους Φαρισαίους με τον καλό τρόπο ζωής. Είναι πολύ εύκολο να έχεις μια μάσκα καλοσύνης και θρησκευτικής καθιερωμένης συνήθειας, αλλά όλον τον καιρό να παραβλέπεις την αρρώστια που βρίσκεται κάτω από τη μάσκα. Ο Ιησούς Χριστός απαιτεί μια περισσότερο ριζική λύση.

(από το βιβλίο του Michael Green, "Θ' Αστειεύεσαι Βέβαια", εκδόσεις Πέργαμος)

Μπορεί επίσης να σε ενδιαφέρει αυτό το άρθρο:
Γιατί είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω της θρησκείας