Γιατί είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω της θρησκείας (2ο)

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Υπάρχει ένας δεύτερος λόγος, γιατί η θρησκεία δεν μπορεί ποτέ να φτάσει μέχρι τον Θεό. Δεν είναι μόνο λόγω της φύσης του Θεού, αλλά και λόγω της φύσης του ανθρώπου. Η Βίβλος δίνει μια καθόλου κολακευτική εικόνα του ανθρώπου, και όχι ευχάριστη, που όμως βρίσκεται κοντά στο πρόβλημα. Μας λέει αρκετές δυσάρεστες αλήθειες.

Παραδείγματος χάρη, μας πληροφορεί ότι δεν αγαπάμε τον Θεό ειλικρινά, όπως εμείς θέλουμε να πιστεύουμε. Αντίθετα, είμαστε "εχθροί στη διάνοια με τα πονηρά έργα" (Κολοσσαείς 1:21). Δεν έχουμε αυτή τη χρυσή καρδιά που θέλουμε να νομίζουμε ότι έχουμε. Αντίθετα, "H καρδιά είναι απατηλή περισσότερo απ’ όλα, και υπερβoλικά διεφθαρμένη" (Ιερεμίας 17:9). Μας λέει ακόμα ότι δεν είμαστε δίκαιοι στην αναζήτησή μας για την αλήθεια. Οι άνθρωποι "κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας" (Ρωμαίους 1:18). Δεν ακολουθούμε την κάθε λάμψη φωτός που έρχεται στον δρόμο μας, αντίθετα, "οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά" (Ιωάννης 3:19).

Φαίνεται να υπάρχει μια βασική διαστρέβλωση στην ανθρώπινη φύση που μας κάνει ανίκανους να καλωσορίζουμε το "καλύτερο" όταν το βλέπουμε. Πιο συχνά, θέλουμε να το ξεφορτωθούμε, επειδή μας ξεσκεπάζει. Μια από τις πιο αξιολύπητες πλάνες της ανθρωπότητας είναι ότι οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί - κατά βάθος - και όταν έχουν το κατάλληλο περιβάλλον, σίγουρη δουλειά, με ικανοποιητικούς όρους και πολλά χρήματα, θα είναι όλοι καλοί πολίτες και η χρυσή καρδιά τους θα λάμψει προς τα έξω. Τι ανοησίες! Αν όλοι έχουμε καλή καρδιά, τότε γιατί το ποσοστό της εγκληματικότητας ανεβαίνει κάθε χρόνο πιο ψηλά μαζί με την ευημερία μας;... Αν όλοι είμαστε καλοί στο βάθος, θα συγκεντρωνόμασταν γύρω από το καλύτερο πρόσωπο που ποτέ υπήρξε, τον Ιησού Χριστό! Αλλά καθένας που έχει κάποια πείρα ευαγγελισμού, στο να φέρνει δηλαδή κι άλλους στο φως, για να μοιραστούν τη χαρά της χριστιανικής ζωής, γνωρίζει ποια μάχη συνήθως επακολουθεί, μέχρις ότου ο άνθρωπος με τον οποίο συζητάει, υποταχθεί τελικά στον Χριστό. Έχω δει "καλούς" ανθρώπους να μοχθούν με ένταση και με σκληρό αγώνα, όχι για να βρουν το φως, αλλά για να απαλλαγούν από το Φως του κόσμου...

Το γεγονός ότι πραγματικά κρυβόμαστε από Αυτόν, δείχνει ότι είμαστε κατά βάθος εγωκεντρικοί, όπως η Βίβλος λέει ότι είμαστε. Και έχουμε ακόμα κι ένα άλλο πρόβλημα πολύ σχετικό. Κάτι δεν πάει καλά με τη θέλησή μας. Δεν φαίνεται να έχουμε την ικανότητα ούτε στο να ζούμε σύμφωνα με τις κατά διαστήματα προσπάθειές μας για ψηλότερα επίπεδα. Για παράδειγμα, πόσο διαρκούν οι αποφάσεις σου για τον Καινούργιο Χρόνο; Πόσο διαρκεί το ειρηνικό και καλωσυνάτο χριστουγεννιάτικο πνεύμα στο γραφείο σου; Ή πόσες φορές εγκατέλειψες το κάπνισμα; Ο Χριστός φανέρωσε αυτό το πρόβλημα όταν είπε: "Όποιος κάνει το κακό, γίνεται σκλάβος του κακού".

Δεν είναι ν' απορεί κανείς που ο Παύλος έρχεται στο ίδιο συμπέρασμα με την Παλαιά Διαθήκη, καθώς πλησιάζει προς το τέλος του συντριπτικού κατηγορητηρίου του ενάντια στη σύγχρονη ειδωλολατρική και θρησκευτική κοινωνία: "Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας· δεν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση· δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητάει τον Θεό" (Ρωμαίους 3:10,11). Ο μύθος αποδείχθηκε εσφαλμένος. Δεν είμαστε ειλικρινείς αναζητητές του Θεού. Οι πιο πολλοί από εμάς, τις πιο πολλές φορές είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι να βρισκόμαστε μακριά από Αυτόν. Όλοι οι άνθρωποι αποδείχθηκαν ακατάλληλοι, είτε έρχονται από την ονομαζόμενη Χριστιανική Δύση ή τη μυστηριώδη Ανατολή. Κανένας δεν έχει φτάσει στον Θεό, πρώτα γιατί ο Κύριος είναι τόσο μεγάλος για όλα τα πλάσματά Του, ώστε να μη μπορούν να διεισδύσουν μέσα στο απόρρητό Του και το άγνωστο είναι Του. Και δεύτερο, επειδή τα πλάσματά Του είναι πολύ διαστρεβλωμένα και πολύ εγωκεντρικά, για να θελήσουν να Τον γνωρίσουν. Η μεγαλοσύνη του Θεού και η αμαρτωλότητα του ανθρώπου είναι τα δυο ογκώδη εμπόδια στην υπόθεσή μας ότι τάχα όλες οι θρησκείες οδηγούν στον Θεό. Αυτό, ποτέ δεν μπορεί να γίνει. Καμιά από τις θρησκείες δεν οδήγησε στον Θεό.

ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ

Μόνο μια ελπίδα υπάρχει, κι αυτή είναι η δυνατότητα μιας αποκάλυψης. Εμείς δεν μπορούμε ν' αγγίξουμε τον Θεό, αλλά δεν υπάρχει λόγος γιατί Αυτός να μην αγγίξει εμάς... Δεν υπάρχει λόγος, γιατί ο Άπειρος να μη γνωστοποιήσει τον εαυτό Του στο πεπερασμένο ον, τον άνθρωπο, και η Βίβλος μας εξηγεί τη μοναδική πίστη που ισχυρίζεται ότι αυτό ακριβώς έχει κάνει ο Θεός...

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι εσύ είσαι ο Θεός. Οι άνθρωποι που έπλασες, σου γύρισαν την πλάτη τους. Δεν θέλουν να μοιραστούν τη ζωή τους με σένα. Θέλουν να τραβήξουν τον δικό τους δρόμο. Τι θα κάνεις; Ίσως να ξεκινούσες με ένα κατάλληλο άτομο και να εργαστείς πάνω του και στους απογόνους του. Αυτό έκανε κι ο Θεός: Το κατάλληλο άτομο ήταν ο Αβραάμ. Εμπιστεύτηκε τον Θεό, Τον υπάκουσε και έγινε ο πατέρας του ιουδαϊκού έθνους. Αλλά αυτό το έθνος απομακρύνθηκε από τον δρόμο, στον οποίο είχε περπατήσει ο Αβραάμ. Τι έπρεπε να γίνει;...

Αν πραγματικά είχες ενδιαφέρον γι' αυτούς, ίσως να ερχόσουνα προσωπικά εδώ κάτω, σαν ένα είδος συνάντησης κορυφής, κατόπιν μιας κατάλληλης προετοιμασίας από το υπηρετικό σου προσωπικό, που θα σου άνοιγε τον δρόμο. Και αυτό επίσης το έκανε ο Θεός, τα πρώτα Χριστούγεννα. Ο δρόμος προετοιμάστηκε όσο καλύτερα γινόταν. Το ιουδαϊκό έθνος, ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια ιστορίας, πείστηκε με πάθος ότι ο Θεός ήταν ένας και μοναδικός και δεν υπάρχει δεύτερος. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε εξασφαλίσει την ειρήνη σε όλον τον γνωστό τότε κόσμο. Η ελληνική γλώσσα ήταν παγκόσμια και ο ελληνικός πολιτισμός διαδεδομένος. Ο χώρος ήταν έτοιμος για τη μέγιστη κρούση της προσωπικής επίσκεψης του Θεού. Και έτσι, ο ονομαζόμενος Ιησούς ("Θεός ο Σωτήρας") ή Εμμανουήλ ("ο Θεός μεθ' ημών") γεννήθηκε.

Ο Θεός που για πολλούς αιώνες και με διαφορετικούς τρόπους μίλησε μέσω των προφητών Του στους ανθρώπους, στο τέλος μίλησε μ' ένα σαφές, ύστατο και αποφασιστικό διάγγελμα, όχι μέσω ενός προφήτη, αλλά μέσω του προσώπου του Υιού Του. Επιτέλους, οι άνθρωποι θα έβλεπαν ότι ο Θεός υπάρχει, ο Θεός μιλάει, ο Θεός ενδιαφέρεται. Δεν είναι πια ο άγνωστος Θεός. "Kανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό· ο Mονογενής Yιός, που είναι στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε" (Ιωάννης 1:18). Κατ' αυτόν τον τρόπο ένας αυτόπτης μάρτυρας συνόψισε το θέμα. Ο Χριστός μας δείχνει με τη φρασεολογία της ανθρώπινης ζωής, τι είναι ο Θεός. Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο μας είχε ως πρώτο σκοπό την αποκάλυψη του Θεού, που χωρίς αυτή ακόμα θα ψηλαφίζαμε μάταια μέσα στα σκοτάδια.

(από το βιβλίο του Michael Green, "Θ' Αστειεύεσαι Βέβαια", εκδόσεις Πέργαμος)

Διάβασε εδώ το 1ο μέρος του άρθρου:
Γιατί είναι αδύνατο να βρούμε τον Θεό μέσω της θρησκείας (1ο)