Χάρη στην επιρροή των ειδωλολατρών και των Ρωμαίων (και τελικά της Ρωμαιοκαθολικής/Ορθόδοξης Εκκλησίας) και μέχρι τους λεγόμενους «πατέρες της εκκλησίας», έχουμε τώρα εκκλησιαστικά κτίρια που έχουν τόσο καθιερωθεί ως μέρος του θρησκευτικού μας πολιτισμού, ώστε στην πραγματικότητα έχουμε εξαπατήσει τον εαυτό μας να πιστεύει ότι είναι απαραίτητα και βιβλικά.
Υποθέτουμε λανθασμένα ότι η αληθινή πνευματική ανάπτυξη και συναναστροφή δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς κάποια από αυτές τις «εκκλησίες». Θα μπορούσαμε ωστόσο να αναρωτηθούμε, "αν η πρώιμη εκκλησία ευδοκίμησε και εξαπλώθηκε σαν άγρια φωτιά σε όλο τον κόσμο χωρίς εκκλησιαστικά κτίρια και προγράμματα, πώς φτάσαμε να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς αυτά;"
Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι συγκεντρώνονται την Κυριακή σε ένα μέρος που ονομάζεται "εκκλησία", δεν σημαίνει ότι κάνουν αυτό που τους καλεί ο Θεός να κάνουν σε μια τέτοια συγκέντρωση. Δεν υπάρχει τίποτα ιερό στο «να πηγαίνεις στην εκκλησία».
Όμως στη δυτική κοινωνία μας, το «να πηγαίνεις στην εκκλησία» έχει γίνει κάτι ιερό, όσο ιερή ήταν η Άρτεμη για τους Εφεσίους.
Στην κοινωνία μας, πατριώτες, νομοταγείς, ηθικοί άνθρωποι "πηγαίνουν στην εκκλησία". Οι πολιτικοί, όταν θέλουν να προβάλουν την "ηθικότητά" τους, θα χρησιμοποιήσουν τηλεοπτικά πλάνα και φωτογραφίες από τον "εκκλησιασμό" τους, παρόλο που δεν ενδιαφέρονται για τα πράγματα του Θεού. Υπάρχει μια ισχυρή πολιτισμική έλξη "να πάμε στην εκκλησία" - όχι επειδή μας καλεί το Άγιο Πνεύμα, αλλά επειδή μας καλεί η πολιτισμική και/ή η θρησκευτική μας διαμόρφωση.
Πολλοί από εμάς είναι εξοικειωμένοι με τον όρο «πηγαίνω στην εκκλησία». Είναι ριζωμένος βαθιά μέσα μας. Αλλά δεν υπάρχει ούτε μία Γραφική αναφορά που να υποστηρίζει την ιδέα του «πηγαίνω στην εκκλησία». Όταν ένας Χριστιανός ακούει το αληθινό «κάλεσμα», είναι το Άγιο Πνεύμα που μας καλεί κοντά Του - όχι σε κάποιο εκκλησιαστικό κτίριο, όπου κάνουμε κάθε λογής πράγματα που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν καμία σχέση με αυτό που μπορεί να θέλει ο Θεός να κάνουμε.
Είναι τόσο εύκολο να πέσουμε στην παγίδα να πιστεύουμε ότι η δικαιοσύνη μας βασίζεται και διατηρείται από έργα και πράξεις, όπως η παρουσία στην εκκλησία. Γι' αυτό ο οργανωμένος και θεσμοποιημένος Χριστιανισμός είναι τόσο επικίνδυνα απατηλός. Το ίδιο ίσχυε και τον πρώτο αιώνα. Ο Απόστολος Παύλος έμεινε έκπληκτος γιατί εκείνοι οι πιστοί της Γαλατίας που είχαν βιώσει τόσο μεγάλη ελευθερία και χαρά εν Χριστώ, επέστρεφαν τώρα στις θρησκευτικές πρακτικές. Πίστευαν ακόμα στον Ιησού, εξακολουθούσαν να θέλουν να ακολουθούν τον Θεό, αλλά είχαν επιτρέψει στον εαυτό τους να απομακρυνθεί από την απλότητα της αφοσίωσης στον Χριστό και την αντικαθιστούσαν, σιγά-σιγά, με την τήρηση θρησκευτικών κανόνων.
Γράφοντας στους Γαλάτες, ο Παύλος εξέφρασε την έκπληξή του που οι Χριστιανοί εγκατέλειψαν τη «χάρη του Χριστού» για να επιστρέψουν «σε άλλο ευαγγέλιο, στα ασθενικά και φτωχά στοιχεία, τα οποία θέλετε ξανά να υπηρετείτε ως δούλοι» (Γαλ. 1:6, 4:9). Τι έκαναν για να προκαλέσουν αυτά τα επικριτικά σχόλια του αποστόλου; Επέτρεπαν στους θρησκευτικούς ηγέτες να υπαγορεύουν ανθρωπογενείς κανόνες και διατάξεις που έλεγαν ότι έπρεπε να τηρούνται για να είναι δίκαιοι ενώπιον του Θεού. Τους είπαν ότι έπρεπε να κάνουν περιτομή, να τηρούν "μήνες και καιρούς και χρόνους", να κάνουν διάφορες θυσίες στον Θεό κλπ. Ο Παύλος είπε ότι αν ενέδιδαν σε αυτές τις απαιτήσεις, θα έχαναν τις ευλογίες τους. «Ο Χριστός δεν θα σας ωφελήσει σε τίποτε» (5:2).
Οι άνθρωποι έχουν σφετεριστεί την εξουσία του Χριστού ως Κεφαλής και έχουν θεσπίσει δογματικούς τίτλους και ονομασίες που χωρίζουν το Σώμα Του σε εταιρίες και ιδρύματα ανθρώπων. Δεν μαζευόμαστε πλέον στο όνομα του Ιησού, αλλά στο όνομα μιας Ομολογίας, ενός κτιρίου ή ενός Ποιμένα ή ενός συμβουλίου πρεσβυτέρων. Έχουμε κυριολεκτικά κλέψει από τον Χριστό τη θέση που Του αξίζει και γι' αυτό η δόξα Του έχει αποχωρήσει από το Σώμα Του. Εξαιτίας αυτού, δεν είμαστε ικανοί και δεν έχουμε ποτέ εξοπλιστεί για να χτίσουμε ένα ένδοξο Σώμα χωρίς ρυτίδα και κηλίδα! Αντικαταστήσαμε τη διακονία του Αγίου Πνεύματος με τα έργα των ανθρώπων. Αντικαταστήσαμε την πρώτη αγάπη (μια αληθινή αγάπη και υπακοή προς τον Ιησού) με τα έργα των ανθρώπων.
Αυτό που γίνεται, μπορεί να φαίνεται καλό και επαγγελματικό, αλλά δεν είναι Θεός. Αυτά τα πράγματα, "έχουν κάποια εμφάνιση σοφίας, η οποία συνίσταται σε εθελοθρησκεία... αλλά δεν έχουν όμως καμία αξία για την καταπολέμηση του σαρκικού φρονήματος" (Κολοσσαείς 2:23).
Πώς μπορούν αυτοί που επαγγέλλονται ότι είναι Χριστιανοί να τροποποιούν αυτό που έδωσε ο Θεός μέσω του Αγίου Πνεύματος; Το Σώμα του Χριστού είναι ένα απόκτημα που αγοράστηκε και πληρώθηκε με το αίμα Του. Αυτός και μόνο Αυτός είναι η Κεφαλή και κατέχει την πλήρη ιδιοκτησία. Αλλάζοντας το πλαίσιο και τη μορφή του Σώματός Του προσθέτοντας δικούς μας κανόνες, κανονισμούς και ερμηνείες, μολύνουμε το αγνό Γραφικό παράδειγμα. Ισχυριζόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα και τα προσόντα να επανακαθορίσουμε τον Λόγο του Θεού, ότι είναι απαραίτητη η ανθρώπινη παρέμβαση επειδή ο Θεός δεν ολοκλήρωσε τον Λόγο Του!
Εκείνοι που παραμέριζαν το Άγιο Πνεύμα, τον διδάσκαλο και τον οδηγό σε όλη την αλήθεια (Ιωάννης 16:13,14), ήταν ανέκαθεν ένα αγκάθι στα πλευρά του Σώματος του Χριστού. Πάντα ήθελαν να προσθέσουν ή να επεξηγήσουν ή να αλλάξουν κάτι στον Λόγο του Θεού. Ακριβώς όπως οι Φαρισαίοι, επιδιώκουν να εξυψώσουν τον εαυτό τους υποδουλώνοντας τους άλλους και αφαιρώντας την εν Χριστώ ελευθερία μας (Γαλάτες 3ο κεφ.).
Αυτό το κακόβουλο σύστημα χρησιμεύει μόνο στην περαιτέρω διαίρεση του Σώματος και στην απομόνωση των "λαϊκών".
Κεν Κάσιο
► Διαβάστε και: Πώς αλλοιώθηκε το χρυσάφι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.