Ο πεσμένος άνθρωπος είχε πάντα την επιθυμία να στήσει μια ειδική ιερατική κάστα, μοναδικά προικισμένη να εκλιπαρεί τους θεούς για λογαριασμό του.
Αυτή η αναζήτηση βρίσκεται μέσα στο αίμα μας. Ζει στο μεδούλι των οστών μας. Ως πεσμένα πλάσματα, αναζητούμε ένα άτομο προικισμένο με ειδικές πνευματικές δυνάμεις. Και αυτό το άτομο χαρακτηρίζεται πάντα από ειδική εκπαίδευση, ειδική ενδυμασία, ειδικό λεξιλόγιο και ιδιαίτερο τρόπο ζωής.
Μπορούμε να δούμε αυτό το ένστικτο να ξεπροβάλει το άσχημο κεφάλι του στην ιστορία του αρχαίου Ισραήλ. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση την εποχή του Μωυσή. Δύο υπηρέτες του Κυρίου, ο Ελδάδ και ο Μεδάδ, έλαβαν το Πνεύμα του Θεού και άρχισαν να προφητεύουν. Σε μια βιαστική αντίδραση, ο νεαρός τότε Ιησούς του Ναυή παρότρυνε τον Μωυσή "να τους εμποδίσει"! Ο Μωυσής επέπληξε τον νεαρό ζηλωτή λέγοντάς του, "Μακάρι να έδινε ο Κύριος το Πνεύμα του σε όλο τον λαό και να τους έκανε προφήτες" (Αριθμοί 11:26-29). Ο Μωυσής είχε αντιταχθεί σε ένα κληρικό πνεύμα που είχε προσπαθήσει να ελέγξει τον λαό του Θεού.Το βλέπουμε ξανά όταν ο Μωυσής ανέβηκε στο όρος Χωρήβ. Ο λαός ήθελε τον Μωυσή να είναι ο μεσολαβητής μεταξύ αυτών και του Θεού. Διότι φοβούνταν μια προσωπική σχέση με τον Παντοδύναμο.
Αυτό το πεσμένο ένστικτο έκανε άλλη μια εμφάνιση την εποχή του Σαμουήλ. Ο Θεός ήθελε ο λαός Του να ζήσει κάτω από την άμεση Ηγεσία Του. Αλλά ο λαός Ισραήλ φώναζε για έναν άνθρωπο βασιλιά.
Οι σπόροι του σύγχρονου Επισκόπου μπορούν να ανιχνευθούν ακόμη και στην εποχή της Καινής Διαθήκης. Ο "φιλοπρωτεύων" Διοτρεφής, που αγαπούσε να έχει την υπεροχή στην εκκλησία, ανέλαβε παράνομα τον έλεγχο των υποθέσεών της (Γ' Ιωάννη 9,10). Επιπλέον, ορισμένοι μελετητές έχουν υποστηρίξει ότι το δόγμα των Νικολαϊτών που ο Ιησούς καταδικάζει στην Αποκάλυψη 2:6, είναι μια αναφορά στην άνοδο ενός πρώιμου κλήρου.
Η λέξη "ποιμένες" εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη:
"Καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους" (Εφεσίους 4:11).
Σχετικά με αυτό το κείμενο, πρέπει να γίνουν οι ακόλουθες παρατηρήσεις:
* Αυτό είναι το μόνο εδάφιο στην Καινή Διαθήκη όπου χρησιμοποιείται η λέξη «Ποιμένας». Ένα και μόνο εδάφιο είναι ένα πολύ πενιχρό αποδεικτικό στοιχείο για να στηριχθεί σ' αυτό ολόκληρη η προτεσταντική πίστη! Από αυτή την άποψη, υπάρχουν περισσότερες βιβλικές αναφορές για τον χειρισμό ...φιδιών από ό,τι υπάρχει για τον σύγχρονο Ποιμένα (Μάρκος 16:18 και Πράξεις 28:3-6)! Έτσι ο χειρισμός φιδιών κερδίζει με 2-1!
* Η λέξη χρησιμοποιείται στον πληθυντικό. Είναι οι «ποιμένες». Αυτό είναι σημαντικό. Όποιοι κι αν είναι αυτοί οι «ποιμένες», είναι πληθυντικός στην εκκλησία, όχι ενικός.
* Η ελληνική λέξη «ποιμένες» σημαίνει βοσκοί. "Ποιμένας", λοιπόν, είναι μια μεταφορά για να περιγράψει μια συγκεκριμένη λειτουργία στην εκκλησία. Δεν είναι αξίωμα ή τίτλος. Ένας βοσκός του πρώτου αιώνα δεν είχε καμία σχέση με την εξειδικευμένη και επαγγελματική έννοια που έχει καταλήξει να έχει στον σύγχρονο Χριστιανισμό. Επομένως, το εδάφιο Εφεσίους 4:11 δεν αναφέρεται σε ένα ποιμαντικό αξίωμα, αλλά απλώς σε μια από τις πολλές λειτουργίες στην εκκλησία. Οι ποιμένες είναι εκείνοι που τρέφουν και φροντίζουν τα πρόβατα του Θεού. Ως εκ τούτου, είναι μεγάλο λάθος να συγχέουμε τους ποιμένες με ένα αξίωμα ή έναν τίτλο όπως συνηθίζεται σήμερα.
* Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό το εδάφιο δεν προσφέρει κανέναν απολύτως ορισμό ή περιγραφή του ποιοι είναι οι ποιμένες. Απλώς τους αναφέρει. Δυστυχώς, έχουμε ορίσει αυτή τη λέξη με βάση τη δική μας δυτική αντίληψη για το τι είναι Ποιμένας. Έχουμε μεταφέρει (σημ. μετ.: αναφέρεται στους Προτεστάντες) τη σύγχρονη ιδέα για τον Ποιμένα πίσω στην Καινή Διαθήκη. Κανένας Χριστιανός του πρώτου αιώνα δεν θα μπορούσε να κατανοήσει το σύγχρονο ποιμαντικό αξίωμα! Οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι έχουν κάνει το ίδιο λάθος με τη λέξη «ιερέας». Μπορείτε να βρείτε τη λέξη "ιερέας" τρεις φορές στην Καινή Διαθήκη και αναφέρεται πάντα σε έναν πιστό. Ωστόσο, ένας "ιερέας" στην εκκλησία του πρώτου αιώνα απείχε πολύ από τον άνδρα που ντύνεται με μαύρα ράσα και φορά παράξενα καπέλα!
Παράλληλη με την πεσμένη αναζήτηση του ανθρώπου για έναν ανθρώπινο πνευματικό μεσολαβητή, είναι η εμμονή του με την ιεραρχική μορφή ηγεσίας. Όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί στον ένα ή τον άλλο βαθμό ήταν ιεραρχικοί στις κοινωνικές τους δομές. Δυστυχώς, οι μετα-αποστολικοί Χριστιανοί υιοθέτησαν και προσάρμοσαν αυτές τις δομές στην εκκλησιαστική τους ζωή, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Η γέννηση της εξουσίας του ενός Επισκόπου
Μέχρι τον δεύτερο αιώνα, η εκκλησία δεν είχε επίσημη ηγεσία. Από αυτή την άποψη, οι εκκλησίες του πρώτου αιώνα ήταν πράγματι καινοτόμες. Ήταν θρησκευτικές ομάδες χωρίς ιερέα, ναό ή θυσίες. Οι ίδιοι οι Χριστιανοί ηγούνταν της εκκλησίας υπό την άμεση Αρχηγία του Χριστού.
Μεταξύ του ποιμνίου ήταν και οι πρεσβύτεροι (βοσκοί ή επιτηρητές). Αυτοί οι άνδρες στέκονταν όλοι σε ισότιμη βάση. Δεν υπήρχε ιεραρχία μεταξύ τους. Παρόντες ήταν επίσης εξωτοπικοί εργάτες που φύτευαν εκκλησίες. Αυτοί ονομάζονταν «απεσταλμένοι» ή απόστολοι. Αλλά δεν παρέμεναν στις εκκλησίες τις οποίες ίδρυαν, ούτε τις διοικούσαν. Το λεξιλόγιο της ηγεσίας στην Καινή Διαθήκη δεν επιτρέπει πυραμιδικές δομές. Είναι μάλλον μια γλώσσα οριζοντίων σχέσεων που περιλαμβάνει παραδειγματική δράση.
Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι που ανέβηκε στη σκηνή ο Ιγνάτιος Αντιοχείας (35-107). Ο Ιγνάτιος ήταν η πρώτη μορφή στην ιστορία της εκκλησίας που έκανε το αρχικό βήμα προς τον ολισθηρό κατήφορο της καθιέρωσης ενός μόνο ηγέτη στην εκκλησία. Μπορούμε να εντοπίσουμε την προέλευση του συγχρόνου Επισκόπου και της εκκλησιαστικής ιεραρχίας σε αυτόν.
Ο Ιγνάτιος εξύψωσε έναν από τους πρεσβυτέρους πάνω από όλους τους άλλους. Ο υπερυψωμένος πρεσβύτερος ονομαζόταν πλέον «επίσκοπος». Όλες οι αρμοδιότητες που ανήκαν στο σύνολο των πρεσβυτέρων, ασκούνταν τώρα από τον επίσκοπο.
Το 107 μ.Χ., ο Ιγνάτιος έγραψε μια σειρά επιστολών όταν πήγαινε να μαρτυρήσει στη Ρώμη. Έξι στις επτά από τις επιστολές αυτές, χαρακτηρίζονται από μια υπερβολική εξύψωση της εξουσίας και της σημασίας του αξιώματος του επισκόπου.
Σύμφωνα με τον Ιγνάτιο, ο επίσκοπος έχει την ανώτατη εξουσία, και οι πιστοί πρέπει να υπακούουν απόλυτα. Εξετάστε τα ακόλουθα αποσπάσματα από τις επιστολές του: «Όλοι εσείς ακολουθείτε τον επίσκοπο όπως ο Ιησούς Χριστός ακολουθεί τον Πατέρα... Κανείς δεν πρέπει να κάνει καμία εκκλησιαστική εργασία χωρίς τον επίσκοπο... Όπου εμφανίζεται ο επίσκοπος, εκεί ας είναι ο λαός. Εσείς οι ίδιοι δεν πρέπει ποτέ να ενεργείτε ανεξάρτητα από τον επίσκοπο και τον κλήρο σας. Θα πρέπει να βλέπετε τον επίσκοπό σας ως τύπο του Πατέρα... Οτιδήποτε αυτός εγκρίνει, είναι ευάρεστο στον Θεό...»
Για τον Ιγνάτιο, ο επίσκοπος στεκόταν στη θέση του Θεού, ενώ οι πρεσβύτεροι στη θέση των δώδεκα αποστόλων. Έπρεπε μόνο ο επίσκοπος να τελεί το Δείπνο του Κυρίου, να διεξάγει βαπτίσεις, να δίνει συμβουλές, να πειθαρχεί τα μέλη της εκκλησίας, να εγκρίνει γάμους και να κάνει κηρύγματα.
Οι πρεσβύτεροι κάθονταν με τον επίσκοπο στο Δείπνο του Κυρίου, αλλά ήταν ο επίσκοπος που προήδρευε. Ανέλαβε την ηγεσία των δημοσίων προσευχών και της διακονίας. Μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις θα μπορούσε ένας λεγόμενος «λαϊκός» να πάρει το Δείπνο του Κυρίου χωρίς τον επίσκοπο παρόντα. Διότι ο επίσκοπος, είπε ο Ιγνάτιος, πρέπει να «προεδρεύει» των στοιχείων και να τα διανέμει.
Στο μυαλό του Ιγνατίου, ο επίσκοπος ήταν το φάρμακο για την εξάλειψη της ψευδούς διδασκαλίας και την εγκαθίδρυση της εκκλησιαστικής ενότητας. Ο Ιγνάτιος πίστευε ότι για να επιβιώσει η εκκλησία από τις επιθέσεις των αιρέσεων, έπρεπε να αναπτύξει μια άκαμπτη δομή εξουσίας σύμφωνα με την κεντρική πολιτική δομή της Ρώμης. Ο θεσμός της εξουσίας του ενός επισκόπου θα έσωζε την εκκλησία από την αίρεση και τις εσωτερικές διαμάχες.
Ιστορικά αυτό είναι γνωστό ως «μονοεπισκοπή » ή «μοναρχική επισκοπή». Είναι το είδος της οργάνωσης όπου ο επίσκοπος διακρίνεται από τους πρεσβυτέρους (το πρεσβυτέριο) και κατατάσσεται πάνω από αυτούς.
Την εποχή του Ιγνατίου, η κυριαρχία του ενός επισκόπου δεν είχε επικρατήσει σε άλλες περιοχές. Αλλά από τα μέσα του δεύτερου αιώνα, αυτό το μοντέλο καθιερώθηκε σταθερά στις περισσότερες εκκλησίες. Στα τέλη του τρίτου αιώνα επικρατούσε παντού.
Ο επίσκοπος έγινε τελικά ο κύριος διαχειριστής και διανομέας του πλούτου της εκκλησίας. Ήταν ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για τη διδασκαλία της πίστης και της γνώσης του τι ήταν ο Χριστιανισμός. Θεωρήθηκε ως ο εκπρόσωπος και επικεφαλής της εκκλησίας. Αυτός από τα χέρια του οποίου περνούσαν όλα τα νήματα ελέγχου. Τα μέλη της εκκλησίας, που κάποτε ήταν ενεργά, ήταν τώρα κωφάλαλα. Οι άγιοι απλώς παρακολουθούσαν τον επίσκοπο να εκτελεί.
Από τον Πρεσβύτερο στον Ιερέα
Στα μέσα του τρίτου αιώνα, η εξουσία του επισκόπου είχε καθιερωθεί σε σταθερό αξίωμα. Στη συνέχεια, εμφανίστηκε ο Κυπριανός από την Καρχηδόνα (200-258), επιτείνοντας τη ζημιά.
Ο Κυπριανός ήταν πρώην ειδωλολάτρης ρήτορας και δάσκαλος της ρητορικής. Όταν έγινε Χριστιανός, άρχισε να γράφει πληθωρικά, αλλά μερικές από τις παγανιστικές ιδέες του δεν εγκαταλείφθηκαν ποτέ.
Λόγω της επιρροής του Κυπριανού, η πόρτα ήταν ανοιχτή για να αναστηθεί η παλαιοδιαθηκική οικονομία των ιερέων, των ναών, των βωμών και των θυσιών. Οι επίσκοποι άρχισαν να αποκαλούνται «ιερείς», ένα έθιμο που έγινε κοινό από τον τρίτο αιώνα. Κατά περίσταση ονομάζονταν και «Ποιμένες». Τον τρίτο αιώνα, κάθε εκκλησία είχε τον δικό της επίσκοπο, και οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι μαζί άρχισαν να αποκαλούνται «κλήρος».
Η προέλευση του αντιβιβλικού δόγματος της «κάλυψης» μπορεί να αποδοθεί επίσης στον Κυπριανό. Ο Κυπριανός δίδασκε ότι ο επίσκοπος δεν έχει ανώτερο, παρά μονάχα τον Θεό. Ήταν υπόλογος μόνο στον Θεό. Όποιος χωρίζει τον εαυτό του από τον επίσκοπο, χωρίζει τον εαυτό του από τον Θεό. Ο Κυπριανός δίδαξε επίσης ότι ένα μέρος του ποιμνίου του Κυρίου ανατέθηκε σε κάθε ποιμένα (επίσκοπο).
Μετά τη Σύνοδο της Νικαίας (325), οι επίσκοποι άρχισαν να αναθέτουν την ευθύνη του Δείπνου του Κυρίου στους πρεσβυτέρους. Οι πρεσβύτεροι ήταν κάτι περισσότερο από εκπρόσωποι του επισκόπου, ασκώντας την εξουσία του στις εκκλησίες του.
Επειδή οι πρεσβύτεροι ήταν αυτοί που χορηγούσαν το Δείπνο του Κυρίου, άρχισαν να αποκαλούνται «ιερείς». Όλες αυτές οι τάσεις συσκότισαν την αλήθεια της Καινής Διαθήκης ότι όλοι οι πιστοί είναι ιερείς στον Θεό.
Μέχρι τον τέταρτο αιώνα, αυτή η διαβαθμισμένη ιεραρχία κυριαρχούσε στη χριστιανική πίστη. Η κάστα των κληρικών είχε πλέον παγιωθεί. Στην κεφαλή της εκκλησίας στεκόταν ο επίσκοπος. Κάτω από αυτόν ήταν οι πρεσβύτεροι και κάτω από αυτούς οι διάκονοι. Και κάτω από όλους αυτούς, σέρνονταν οι φτωχοί, άθλιοι «λαϊκοί». Η κυριαρχία του ενός επισκόπου έγινε η αποδεκτή μορφή εκκλησιαστικής διακυβέρνησης σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ορισμένες εκκλησίες άρχισαν να ασκούν εξουσία σε άλλες εκκλησίες διευρύνοντας έτσι την ιεραρχική δομή.
Μέχρι το τέλος του τετάρτου αιώνα, οι επίσκοποι βάδιζαν χέρι-χέρι με την εξουσία, από την οποία τους δόθηκαν τεράστια προνόμια. Τελικά, αναμίχθηκαν και στην πολιτική, κάτι που τους χώρισε ακόμη περισσότερο από τους πρεσβυτέρους. Στις προσπάθειές του να ενισχύσει το αξίωμα του επισκόπου, ο Κυπριανός υποστήριξε μια αδιάσπαστη διαδοχή επισκόπων που ανάγεται στον Πέτρο. Αυτή η ιδέα είναι γνωστή ως «αποστολική διαδοχή».
Σε όλα τα γραπτά του, ο Κυπριανός χρησιμοποιεί την επίσημη γλώσσα του ιερατείου της Παλαιάς Διαθήκης για να δικαιολογήσει αυτή την πρακτική. Όπως ο Τερτυλλιανός (160-225) και ο Ιππόλυτος (170-236) πριν από αυτόν, ο Κυπριανός χρησιμοποίησε τον όρο sacerdotes για να περιγράψει τους πρεσβυτέρους και τους επισκόπους. Αλλά εκείνος προχώρησε ένα βήμα παραπέρα.
Ο Κυπριανός διατύπωσε την έννοια της ιεροκρατίας - την πεποίθηση ότι υπάρχει ένα θεϊκά διορισμένο άτομο να μεσιτεύει μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων. Ο Κυπριανός υποστήριξε ότι επειδή οι Χριστιανοί κληρικοί είναι ιερείς που προσφέρουν την ιερή θυσία (την Ευχαριστία), είναι και οι ίδιοι ιεροί (άγιοι).
Μπορούμε επίσης να χρεώσουμε στον Κυπριανό την ιδέα ότι όταν ο ιερέας προσφέρει την Ευχαριστία, στην πραγματικότητα προσφέρει τον θάνατο του Χριστού για λογαριασμό της εκκλησίας. Στο μυαλό του Κυπριανού, το σώμα και το αίμα του Χριστού θυσιάζονται και πάλι μέσω της Ευχαριστίας. Κατά συνέπεια, στον Κυπριανό βρίσκουμε τους σπόρους της μεσαιωνικής Καθολικής και Ορθόδοξης Λειτουργίας. Αυτή η ιδέα διεύρυνε το χάσμα μεταξύ κληρικών και λαϊκών, δημιουργώντας επίσης μια ανθυγιεινή εξάρτηση των λαϊκών από τον κλήρο.
Ο ρόλος του ιερέα
Μέχρι τον Μεσαίωνα, οι πρεσβύτεροι (τώρα κοινώς αποκαλούμενοι «ιερείς») έπαιζαν δεύτερο βιολί στον επίσκοπο. Όμως κατά τον Μεσαίωνα υπήρξε μια στροφή. Οι πρεσβύτεροι άρχισαν να εκπροσωπούν το ιερατείο ενώ οι επίσκοποι απασχολούνταν με πολιτικά καθήκοντα. Οι τοπικοί ιερείς της ενορίας έγιναν πιο κεντρικοί στη ζωή της εκκλησίας από τον επίσκοπο. Ήταν ο ιερέας που τώρα στεκόταν στη θέση του Θεού και τελούσε τα "μυστήρια".
Καθώς στα μέσα του τετάρτου αιώνα τα λατινικά έγιναν στη Δύση η κοινή γλώσσα, ο ιερέας επικαλούνταν τις λέξεις hoc est corpus meum, «τούτο εστί το σώμα μου».
Με αυτά τα λόγια, ο ιερέας έγινε ο επιτηρητής του επιπόλαιου hocum που άρχισε να σηματοδοτεί τη Λειτουργία. Ο Αμβρόσιος του Μιλάνου (339-397) μπορεί να χρεωθεί για την ιδέα ότι η απλή έκφραση του hoc est corpus meum μετέτρεψε μαγικά το ψωμί και το κρασί σε φυσικό σώμα και αίμα του Κυρίου! (Η θεατρική μαγική φράση "hocus pocus" προέρχεται από το hoc est corpus meum) Σύμφωνα με τον Αμβρόσιο, ο ιερέας ήταν προικισμένος με ειδικές δυνάμεις να καλεί τον Θεό να κατέλθει από τον ουρανό ως άρτος!
Λόγω της μυστηριακής του λειτουργίας, η λέξη πρεσβύτερος έφτασε να σημαίνει sacredos (ιερέας). Κατά συνέπεια, στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία ο όρος «ιερέας» αναφερόταν στον τοπικό πρεσβύτερο.
Η επιρροή του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού
Η ελληνορωμαϊκή κουλτούρα που περιέβαλλε τους πρώτους Χριστιανούς ενίσχυσε τη διαβαθμισμένη ιεραρχία που σιγά-σιγά διείσδυε στην εκκλησία. Ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός ήταν από τη φύση του ιεραρχικός. Αυτή η επιρροή εισχώρησε στην εκκλησία όταν οι νέοι προσήλυτοι έφεραν τις πολιτιστικές τους αποσκευές στην κοινότητα των πιστών.
Η ανθρώπινη ιεραρχία και η «επίσημη» διακονία ιδρυματοποίησαν την εκκλησία του Ιησού Χριστού. Μέχρι τον τέταρτο αιώνα, αυτά τα στοιχεία σκλήρυναν τις αρτηρίες της κάποτε ζωντανής, αναπνέουσας εκκλησίας του Θεού, εντός της οποίας η διακονία ήταν λειτουργική, καθοδηγούμενη από το Πνεύμα, οργανική και μοιρασμένη σε όλους τους πιστούς.
Πώς και γιατί όμως συνέβη αυτό;
Μπορεί να το ανιχνεύσουμε στην εποχή του θανάτου των περιοδευόντων αποστολικών εργατών, που "φύτευαν" εκκλησίες. Στα τέλη του πρώτου και στις αρχές του δευτέρου αιώνα, οι τοπικοί πρεσβύτεροι άρχισαν να εμφανίζονται ως «διάδοχοι» του ξεχωριστού ηγετικού ρόλου που έπαιζαν οι αποστολικοί εργάτες. Αυτό οδήγησε σε μια μοναδική ηγετική προσωπικότητα σε κάθε εκκλησία. Χωρίς την επιρροή των εξωτοπικών εργατών που είχαν καθοδηγηθεί από τους αποστόλους της Καινής Διαθήκης, η εκκλησία άρχισε να παρασύρεται προς τα οργανωτικά πρότυπα του περιβάλλοντός της πολιτισμού.
Μεγάλη επιρροή είχαν και οι εξέχοντες δάσκαλοι της εκκλησίας που είχαν υιοθετήσει την ειδωλολατρική σκέψη. Ακολουθώντας τα χνάρια του Ιγνατίου Αντιοχείας, ο Κυπριανός υποστήριξε ότι η οργάνωση της εκκλησίας θα έπρεπε να έχει το πρότυπο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ως αποτέλεσμα, ο ιμπεριαλισμός και μια απόρθητη ιεραρχία εισέβαλαν στη χριστιανική πίστη.
Όπως έχουμε ήδη δει, ο ρόλος του επισκόπου άρχισε να αλλάζει από το να είναι επικεφαλής μιας τοπικής εκκλησίας, στο να γίνει ο εκπρόσωπος όλων σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Οι επίσκοποι κυβερνούσαν τις εκκλησίες όπως ακριβώς οι Ρωμαίοι κυβερνήτες κυβερνούσαν τις επαρχίες τους. Τελικά, στον επίσκοπο της Ρώμης δόθηκε η μεγαλύτερη εξουσία από όλες, που τελικά εξελίχθηκε σε «Πάπα».
Έτσι, μεταξύ των ετών 100 μ.Χ. και 300 μ.Χ., η ηγεσία της εκκλησίας διαμορφώθηκε σύμφωνα με την ηγεσία της ρωμαϊκής διακυβέρνησης, και η ιεραρχία της Παλαιάς Διαθήκης χρησιμοποιήθηκε για να το δικαιολογήσει. Η εξουσία του ενός επισκόπου είχε καταπιεί την ιεροσύνη όλων των πιστών.
Ο Ιγνάτιος ουσιαστικά έκανε τον επίσκοπο τοπική αρχή, και ο Κυπριανός τον έκανε εκπρόσωπο όλων των εκκλησιών με το δόγμα της αποστολικής διαδοχής.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Frank Viola, Pagan Christianity: The Origins of Our Modern Church Practices.)
Συνεχίζεται εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.