Στο πρώτο από τα παραπάνω εδάφια διαβάζουμε ότι "όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα του Θεού". Ο σκοπός του Θεού για τον άνθρωπο ήταν η δόξα, αλλά η αμαρτία ματαίωσε αυτόν τον σκοπό, κάνοντας τον άνθρωπο να στερηθεί τη δόξα του Θεού. Όταν σκεφτόμαστε εμείς το ζήτημα της αμαρτίας, ενστικτωδώς μας έρχεται στο μυαλό και η τιμωρία που τη συνοδεύει. Πάντοτε, χωρίς εξαίρεση συνδέουμε την αμαρτία με την καταδίκη και την κόλαση. Η σκέψη του ανθρώπου είναι στην τιμωρία που θα υποστεί αν αμαρτήσει, η σκέψη όμως του Θεού είναι στη δόξα που θα χάσει ο άνθρωπος αν αμαρτήσει. Το αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι ότι στερούμαστε τη δόξα του Θεού. Το αποτέλεσμα της απολύτρωσης είναι ότι αποκτούμε πάλι τα δικαιώματα για τη δόξα του Θεού.
Πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν σε δύο σημεία του ογδόου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους: ότι "είμαστε παιδιά τού Θεού. Και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι" (Ρωμ. 8:16,17) και "όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα του Υιού του, για να είναι αυτός πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς" (Ρωμ. 8:29). Ποιος ήταν ο σκοπός του Θεού; Ήταν να γίνει ο Υιός Του, ο Ιησούς Χριστός, πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς, που όλοι τους θα ήταν σύμμορφοι, δηλαδή όμοιοι με την εικόνα Του. Και αυτόν τον σκοπό τον πραγματοποίησε λυτρώνοντας αυτούς τους "πολλούς αδελφούς" από την αμαρτία. "Όσους προόρισε, τούτους και κάλεσε· και όσους κάλεσε, τούτους και δικαίωσε· και όσους δικαίωσε, τούτους και δόξασε", εξηγεί παρακάτω το εδ. 30.
Στην προς Εβραίους επιστολή βρίσκουμε μιαν άλλη διατύπωση της ίδιας αλήθειας: ότι ο Χριστός "έφερε στη δόξα πολλούς γιους" (Εβρ. 2:10). Από την πλευρά του Κυρίου Ιησού είναι "αδελφοί", από την πλευρά του Θεού Πατέρα είναι "γιοι".
Και οι δύο αυτές λέξεις στα εδάφια που χρησιμοποιούνται, υπονοούν την έννοια της ωριμότητας. Ο Θεός θέλει "ενήλικα" παιδιά, αλλά δεν σταματάει ούτε εκεί. Γιατί δεν θέλει τα παιδιά Του να ζουν στο χωράφι ή στο αμπέλι. Τα θέλει στο σπίτι Του, τα θέλει κοντά Του για να συμμετέχουν στη δόξα Του. Αυτή είναι η εξήγηση του Ρωμ. 8:30: "Όσους δικαίωσε, τούτους και δόξασε". Η υιική σχέση - τα πλήρη δικαιώματα του Μονογενούς Υιού - είναι ο σκοπός του Θεού για τους "πολλούς γιους". Πώς θα μπορούσε να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο; Με το να τους δικαιώσει, και κατόπιν να τους δοξάσει. Στις σχέσεις Του μαζί τους, ο Θεός δεν θα υποχωρήσει ποτέ από αυτόν τον σκοπό. Διάλεξε να έχει γιους, και αυτούς τους γιους να τους έχει ώριμους και υπεύθυνους μαζί Του στη δόξα. Έχει προβλέψει ολόκληρος ο ουρανός να κατοικηθεί από δοξασμένους γιους. Αυτός ήταν ο σκοπός Του στο έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας.
Ο σπόρος του σιταριού
Αλλά πώς μπορούσε ο μονογενής Υιός του Θεού να γίνει ο πρωτότοκός Του; Τη μέθοδο μας την εξηγεί το Ιωάννης 12:24: "Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μονάχος μένει· αν, όμως, πεθάνει, φέρνει πολύ καρπό". Ποιος ήταν αυτός ο σπόρος; Ήταν ο Κύριος Ιησούς. Μέσα σε ολόκληρο το σύμπαν ο Θεός έβαλε τον μοναδικό σπόρο που είχε μέσα στο χώμα, κι εκείνος πέθανε, και στην ανάσταση ο μονογενής σπόρος έγινε ο σπόρος ο πρωτότοκος και από τον ένα σπόρο ξεπήδησαν άλλοι πολλοί.
Από την άποψη της θεότητάς Του, ο Κύριος Ιησούς παραμένει κατά ξεχωριστό τρόπο ο "Μονογενής Υιός του Θεού". Εντούτοις όμως υπάρχει και μια άλλη έννοια, υπό την οποία, μετά την ανάσταση και για όλη την αιωνιότητα, Εκείνος είναι ταυτόχρονα και πρωτότοκος, και η ζωή Του από εκείνη την ώρα υπάρχει και σε πολλούς αδελφούς. Γιατί εμείς που γεννηθήκαμε εκ Πνεύματος Αγίου, γίναμε με αυτόν τον τρόπο "κοινωνοί θείας φύσης" (Β' Πέτρ. 1:4), αν και όχι - ας σημειωθεί - από δική μας δύναμη, αλλά μόνο σε εξάρτηση από τον Θεό, και ως συνέπεια του ότι είμαστε εν Χριστώ, "λάβαμε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Αββά, Πατέρα. Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά του Θεού" (Ρωμ. 8:15,16). Ήταν διά της Ενσάρκωσης και του Σταυρού που ο Κύριος Ιησούς το έκανε δυνατό αυτό το πράγμα. Σ' αυτές τις ενέργειες ικανοποιήθηκε η καρδιά του Πατέρα, και με την υπακοή του Υιού μέχρι θανάτου διασφάλισε ο Πατέρας τους πολλούς γιους Του.
Σ' αυτό το σημείο, μας είναι πολύτιμα το πρώτο και το εικοστό κεφάλαιο του κατά Ιωάννην ευαγγελίου. Στην αρχή του ευαγγελίου του ο Ιωάννης μας λέει ότι ο Ιησούς είναι ο "μονογενής παρά πατρός" (Ιω. 1:14, πρωτ.). Στο τέλος όμως του ευαγγελίου μας εξηγεί πως ο Χριστός, μετά τον θάνατο και την ανάστασή Του, είπε στη Μαρία τη Μαγδαληνή: "πήγαινε στους αδελφούς μου, και πες τους: Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας" (Ιω. 20:17). Μέχρις αυτό το σημείο μέσα στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο ο Κύριος είχε μιλήσει συχνά για "τον Πατέρα" ή "τον Πατέρα Του". Τώρα, στην ανάσταση προσθέτει: "...και Πατέρα σας". Εδώ μιλάει ο μεγαλύτερος Γιος, ο πρωτότοκος. Με τον θάνατο και την ανάστασή Του πολλοί αδελφοί μπήκαν μέσα στην οικογένεια του Θεού, και γι' αυτό, σ' εκείνο το ίδιο εδάφιο χρησιμοποιεί αυτήν ακριβώς τη λέξη γι' αυτούς: τους αποκαλεί "αδελφούς Του". Και έτσι επιβεβαιώνει το άλλο εδάφιο που λέει, "δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς" (Εβρ. 2:11).
Απόσπασμα από το βιβλίο "Η Φυσιολογική Χριστιανική Ζωή" του Watchman Nee (1903-1972), του παγκοσμίως γνωστού κι ευλογημένου εργάτη του Θεού. Η μετάφραση έγινε από τον Νίκο Μοσχίδη.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Όταν επικράτησε ο κομμουνισμός στην Κίνα, η Εκκλησία σ' εκείνη τη χώρα πέρασε πολύ δύσκολες μέρες. Και ο ίδιος ο W. Nee είχε σημαντικό μερίδιο στα παθήματα και στους διωγμούς. Παρόλα αυτά διατήρησε την πνευματική του ακμαιότητα μέχρι το τέλος.
Θα άξιζε ακόμη να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο W. Nee δεν επεδίωξε να γίνει γνωστός με συγγραφικό έργο. Τα βιβλία του που έχουν κυκλοφορήσει βασίζονται ή σε χειρόγραφά του ή σε κείμενα που είχε γράψει σε φυλλάδια και περιοδικά ή και σε σημειώσεις που κρατούσαν οι ακροατές των κηρυγμάτων του.
Μπορεί επίσης να σε ενδιαφέρει αυτό το άρθρο:
Ανάσταση σε καινούρια ζωή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.