"...αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης" (Ρωμ. 6:5).
Είχαμε μιλήσει στα προηγούμενα για τον θάνατο του Χριστού και για τη συμμετοχή μας σ' αυτόν διά του βαπτίσματος. Τώρα όμως με την ανάσταση η εικόνα αλλάζει, γιατί εισάγεται ένα καινούριο στοιχείο. "Βαπτιζόμαστε στον θάνατό Του", κατά την έκφραση της Γραφής, αλλά με την ανάσταση συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Η ανάσταση είναι εκείνη που έρχεται και μπαίνει μέσα μας και μας μεταδίδει μια νέα ζωή. Στον θάνατο του Χριστού, η έμφαση βρίσκεται στο "εγώ εν Χριστώ". Στην περίπτωση της ανάστασης, παρόλο που το παραπάνω εξακολουθεί να ισχύει, δίνεται μια καινούρια έμφαση στο "ο Χριστός εν εμοί".
Μπαίνει λοιπόν η ερώτηση: Πώς γίνεται να μεταδίδει ο Χριστός τη ζωή της ανάστασης σ' εμένα; Πώς παίρνω αυτήν την καινούρια ζωή; Η προς Ρωμαίους επιστολή μας δίνει, νομίζω, μια πολύ όμορφη εικόνα με τη φράση "σύμφυτοι μαζί του". Η λέξη "σύμφυτοι", δηλαδή "φυτρωμένοι μαζί με τον Χριστό", μας θυμίζει τον εμβολιασμό των δέντρων, και μας δίνει μια εικόνα της ζωής του Χριστού που μας μεταδίδεται με την ανάσταση.
Σε κάποια επαρχία της Κίνας είχα επισκεφθεί κάποιον που είχε έναν οπωρώνα με δαμασκηνιές. Είχε τρία-τέσσερα στρέμματα και περίπου τριακόσια δέντρα. Τον ρώτησα λοιπόν αν τα δέντρα του ήταν εμβολιασμένα ή αν ήταν από τις παλιές, τις αυτοφυείς δαμασκηνιές που υπήρχαν στην περιοχή. "Φαντάζεσαι", μου απάντησε, "ότι θα χαράμιζα το χωράφι μου καλλιεργώντας δέντρα χωρίς μπόλια; Τι κέρδος θα μπορούσα να περιμένω από τις άγριες ρίζες;".
Τον παρεκάλεσα λοιπόν να μου δείξει τη διαδικασία του μπολιάσματος, και προσφέρθηκε ευχαρίστως. Με πήρε στον οπωρώνα και μου έδειξε ένα από τα δέντρα. "Αυτό είναι η μάνα", μου είπε. "Είναι από μια εξευγενισμένη ποικιλία, κι όλα τ' άλλα δέντρα από αυτό τα έχω εμβολιάσει. Όταν μεγαλώσει μια αγριοδαμασκηνιά μέχρι ένα ορισμένο ύψος, της κόβω την κορφή, ανοίγω ένα σκίσιμο και βάζω μέσα ένα κλαδάκι από τη μάνα. Ύστερα το δένω και το αφήνω να μεγαλώσει". "Και πώς γίνεται το ξένο κλαδί να μεγαλώνει;" τον ρώτησα. "Δεν ξέρω", μου είπε, "αλλά πάντως μεγαλώνει. Και όταν έρθει ο καιρός του και κάνει καρπό, δίνει δαμάσκηνα πρώτης ποιότητας, ίδια μ' εκείνα που δίνει η μάνα".
Αν ένας επίγειος γεωργός μπορεί να πάρει ένα κλαδί από ένα δέντρο και να το μπολιάσει σ' ένα άλλο, ο επουράνιος Γεωργός άραγε δεν μπορεί να εμφυτεύσει τη ζωή του Υιού Του μέσα μου; Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό το πράγμα. Αλλά λέει η Γραφή, "Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και ακούς τη φωνή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται, και πού πηγαίνει· έτσι είναι καθένας που γεννήθηκε από το Πνεύμα" (Ιωάννης 3:8). Δεν μπορούμε να πούμε πώς έκανε μέσα μας το έργο Του ο Θεός, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το έκανε. Δεν μπορούμε, ούτε και χρειάζεται να κάνουμε τίποτε για να το φέρουμε σε πέρας, γιατί με την ανάσταση ο Θεός ήδη το έχει ολοκληρώσει.
Υπάρχει μία μόνο καρποφόρα ζωή σε ολόκληρο τον κόσμο, και αυτή η ζωή έχει μεταφυτευτεί σε χιλιάδες άλλες ζωές ανά τους αιώνες. Είναι η μοναδική ζωή που ευαρέστησε τον Θεό, η ζωή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτή η μεταφύτευση είναι αυτό που αποκαλούμε "καινούρια γέννηση". Καινούρια γέννηση είναι ότι μπαίνει μέσα μου μια ζωή που δεν την είχα προηγουμένως. Όχι ότι αλλάζει η ζωή που είχα μέσα μου εκ φύσεως, αλλά ότι μια άλλη ζωή, εντελώς καινούρια, από τον Θεό, γίνεται δική μου.
Ως συμπέρασμα, μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός καταργεί την παλιά δημιουργία με τον σταυρό του Χριστού, και εισάγει τη νέα δημιουργία με την ανάσταση. Το βάπτισμα είναι η δημόσια ομολογία μας ότι ταυτιζόμαστε με τον θάνατο του Χριστού και η κλήση μας είναι να περπατήσουμε σε μια καινούρια ζωή, κατά την ομοιότητα της ανάστασής Του.
Watchman Nee
Απόδοση: Νίκος Μοσχίδης
Μπορεί επίσης να σε ενδιαφέρει αυτό το άρθρο:
Η σημασία του βαπτίσματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.