Η θρησκεία του Κάιν και η πίστη του Άβελ

Μετά την πτώση του Αδάμ ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να βρει έναν τρόπο για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Έτσι, από την αρχή ακόμη της ανθρωπότητας βλέπουμε να δημιουργούνται δύο "δρόμοι" προσέγγισης του Θείου: ο δρόμος του Κάιν και ο δρόμος του Άβελ (Γένεση κεφ. 4).

Ο Κάιν δεν χαρακτηριζόταν από θρησκευτική αδιαφορία ή ανοικτή άρνηση του Θεού. Αντιθέτως, έκαμε προσφορά στον Θεό, αλλά αγανάκτησε από φθόνο, όταν είδε ότι η προσφορά του αδελφού του έγινε αποδεκτή με ευμένεια, όχι όμως και η δική του. Λόγω έλλειψης εσωτερικής ευσέβειας και παρά την εξωτερική του ευλάβεια, ο Κάιν προσέφερε απλά το πρώτο πράγμα που είχε πρόχειρο στα χέρια του, κάτι άλλο από εκείνο που έπρεπε. Προσέφερε την έκφραση της ανεξαρτησίας και της ευχαριστίας του, που ήταν στην πραγματικότητα μια παραγωγή της δικής του δύναμης.

Ο Άβελ από την άλλη πλευρά προσέφερε από τα πρωτότοκα των προβάτων του ό,τι καλύτερο - μια αιματηρή θυσία ως αναγνώριση ότι η αμαρτία του ήταν άξια θανάτου και μόνο με μια προσφορά αντικατάστασης μπορούσε να καλυφθεί η ενοχή του ενώπιον του Άγιου Θεού.

Από τότε, ξεκινούν οι δύο αυτοί δρόμοι διαμέσου όλης της ανθρώπινης ιστορίας.

Η "οδός" του Κάιν (Ιούδα 11), μια θρησκεία της σάρκας, μια αυτόβουλη λατρεία, μια δικαίωση που αυτοϊκανοποιείται διά των έργων και την αυτολύτρωση, μια εθελοθρησκεία που εξιδανικεύει τη δύναμη του ανθρώπου, μια πίστη χωρίς πραγματική ταπείνωση και μετάνοια ("και τα δαιμόνια πιστεύουν, και φρίττουν" - Ιακώβου 2:19). Ο Κάιν έγινε το πρωτότυπο όλων εκείνων που τολμούν να πλησιάσουν το θυσιαστήριο του Θεού "χωρίς χύσιμο αίματος" (Εβραίους 9:22) και ενώ ομολογούν "πίστη" στον Θεό, δεν παραδέχονται ότι είναι αμαρτωλοί, άξιοι θανάτου.

Από το άλλο μέρος, η "οδός" του Άβελ: η ταπεινή αναγνώριση ότι η αμαρτία απαιτεί θάνατο, η εξάρτηση του ενόχου από τη θυσία που υπέδειξε ο ίδιος ο Θεός (όπως αποδείχθηκε με την πρώτη θυσία, για να ντυθούν οι πρωτόπλαστοι με δέρματα ζώων) και η προσδοκία του θριάμβου της θείας λύτρωσης διά του σπέρματος της γυναίκας (Ιησούς Χριστός).

Μέσα στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας, βλέπουμε τα παιδιά του Κάιν να επινοούν με συνέπεια διάφορα θρησκευτικά συστήματα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καθησυχάσουν την αμαρτωλή τους συνείδηση και να εξευμενίσουν το Θείο, χωρίς να εγκαταλείψουν την αμαρτία - δηλαδή, να ζουν σύμφωνα με το δικό τους θέλημα, και όχι αυτό του Θεού. Πρώτα οι αρχαίες θρησκείες, και αργότερα Ινδουισμός, Χριστιανισμός, Βουδισμός, Μωαμεθανισμός κ.ο.κ. σε διάφορες εκδοχές, παρεκκλίσεις και αιρέσεις, με τον ίδιο όμως πάντοτε κοινό παρονομαστή: τη θρησκεία αυτοδικαίωσης του Κάιν.

Στην περίπτωση του Χριστιανισμού μάλιστα, έχουμε μια πρωτοφανή ανάμιξη (ή και διαστρέβλωση) της αλήθειας της πλήρους αποκάλυψης του Θείου Σχεδίου και Θελήματος στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και στην Αγία Γραφή, με ανθρώπινες παραδόσεις, ακόμη και παγανιστικά (!) κατάλοιπα, - μια ανάμιξη που πραγματοποιήθηκε κυρίως στον Ρωμαιοκαθολικισμό και την Ορθοδοξία, αλλά και σε διάφορες Προτεσταντικές αποχρώσεις, αν και λιγότερο σ' αυτές (Διάβασε σχετικά: Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία).

Οι απόγονοι του Κάιν θα συνεχίσουν να παράγουν "πολιτισμό άνευ Θεού", να αναζητούν την αυτολύτρωση και την "αλήθεια" μέσα από κρατικές θρησκείες ή και μυστικιστικές αναζητήσεις, να επιδιώκουν με κάθε τρόπο την ικανοποίηση του Εγώ και τις πρόσκαιρες κοσμικές απολαύσεις και να διώκουν τους "αιρετικούς" απογόνους του Άβελ. Το τέλος των δύο δρόμων θα είναι όμως αντίστροφο της αρχής. Η γενεά του φονευθέντος Άβελ θα θριαμβεύσει επί της θρησκείας του Κάιν και θα καταλήξει στην αιώνια ζωή (Εβραίους 11:4), αλλά η οδός του Κάιν θα οδηγήσει στην απώλεια.

Η ύψιστη τελειότητα του "Άβελ" είναι ο Ιησούς Χριστός, αλλά η ύψιστη εξέλιξη του "Κάιν" είναι ο Αντίχριστος και η αυτοθέωση του αμαρτωλού ανθρώπου (Β' Θεσ/νικείς 2:4). Ο ένας δρόμος καταλήγει στην επουράνια Ιερουσαλήμ (Εβραίους 12:2), και ο άλλος δρόμος στη λίμνη του πυρός (Αποκάλυψη 19:20).

Εσύ, ποιον δρόμο θα πάρεις;