Οι δύο δημιουργίες και το ορόσημο του Σταυρού

Η βασιλεία αυτού του κόσμου δεν είναι βασιλεία του Θεού. Ο Θεός είχε στην καρδιά Του ένα σύστημα, ένα σύμπαν δικής Του δημιουργίας, που θα είχε ως κεφαλή τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό (Κολ. 1:16,17). Ο σατανάς όμως ενεργώντας μέσω της ανθρώπινης σάρκας, αντίθετα με τις προθέσεις του Θεού, έστησε ένα αντίπαλο σύστημα, το οποίο μέσα στη Γραφή είναι γνωστό με το όνομα "αυτός ο κόσμος". Ένα σύστημα μέσα στο οποίο βρισκόμαστε όλοι, και που το διοικεί αυτός ο ίδιος. Σε τελική ανάλυση έγινε "ο άρχων του κόσμου τούτου" (Ιωάννης 12:31).

Οι δύο δημιουργίες

Με τον τρόπο αυτό, στα χέρια του σατανά η πρώτη δημιουργία έγινε η παλιά δημιουργία, και το πρωταρχικό ενδιαφέρον του Θεού τώρα πια δεν είναι το τι θα απογίνει αυτή η πρώτη, αλλά πώς θα εγκαθιδρυθεί μια δεύτερη, νέα δημιουργία. Ο Θεός φέρνει στην ύπαρξη μια νέα δημιουργία, μια νέα βασιλεία κι ένα νέο κόσμο, και τίποτε από την παλιά δημιουργία, την παλιά βασιλεία ή τον παλιό κόσμο, δεν μπορεί να περάσει στον καινούριο. Επομένως η συζήτηση τώρα είναι γι' αυτά τα δύο βασίλεια, και για το "σε ποιο από τα δύο ανήκουμε".

Ο απ. Παύλος βέβαια δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το ποιο από τα δύο βασίλεια είναι τώρα το δικό μας. Μας λέει ότι ο Θεός με την απολύτρωση "μας ελευθέρωσε από την εξουσία τού σκότους, και μας μετέφερε στη βασιλεία του αγαπητού Υιού του" (Κολ. 1:13). Επομένως, το πολίτευμά μας είναι εκεί.

Αλλά προκειμένου να μας φέρει στη νέα Του βασιλεία ο Θεός πρέπει να κάνει κάτι καινούριο μέσα μας. Πρέπει να μας κάνει νέα κτίσματα. Γιατί ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ταιριάξουμε στο νέο βασίλειο, εκτός αν ξαναπλαστούμε από την αρχή. "Εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα" και "σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού ούτε η φθορά κληρονομεί την αφθαρσία" (Ιωάννης 3:6, Α' Κορ. 15:50). Οσοδήποτε μορφωμένη, οσοδήποτε καλλιεργημένη, οσοδήποτε βελτιωμένη κι αν είναι, η σάρκα παραμένει σάρκα. Η καταλληλότητά μας για την καινούρια βασιλεία καθορίζεται από τη δημιουργία στην οποία ανήκουμε. Ανήκουμε στην παλιά δημιουργία ή στην καινούρια; Η ερώτηση δεν είναι "καλό ή κακό;" αλλά "σάρκα ή Πνεύμα;". Το γεννημένο από τη σάρκα είναι σάρκα, και δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο. Αυτό που προέρχεται από την παλιά δημιουργία δεν μπορεί ποτέ να περάσει στην καινούρια.

Όταν καταλάβουμε πραγματικά τι επιδιώκει ο Θεός, ότι θέλει να φτιάξει κάτι εντελώς καινούριο για τον εαυτό Του, τότε θα δούμε καθαρά ότι δεν μπορούμε να δώσουμε καμιά συνεισφορά από τον παλιό κόσμο σ' εκείνο το καινούριο βασίλειο του Θεού. Ο Θεός θέλησε να μας κάνει δικούς Του, αλλά δεν μπορούσε να μας φέρει σ' εκείνο που σχεδίασε, όπως ήμασταν. Και γι' αυτό, πρώτα-πρώτα έβγαλε από τη μέση τον παλιό μας άνθρωπο με τον Σταυρό του Χριστού, και μετά με την Ανάσταση μας έδωσε καινούρια ζωή. "Αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν, δείτε, τα πάντα έγιναν καινούρια" (Β' Κορ. 5:17). Και εφόσον τώρα είμαστε καινούρια πλάσματα, με καινούρια φύση και καινούριες ικανότητες, μπορούμε να μπούμε σ' εκείνη την καινούρια βασιλεία.

Ο Σταυρός ήταν το μέσο που χρησιμοποίησε ο Θεός για να κάνει όλα "τα αρχαία" να "περάσουν", με το να βγάλει εντελώς από τη μέση τον παλιό μας άνθρωπο, και η Ανάσταση ήταν το μέσο που χρησιμοποίησε για να μας μεταδώσει όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή μας σ' εκείνον τον καινούριο κόσμο. "Συνταφήκαμε, λοιπόν, μαζί του διαμέσου του βαπτίσματος στον θάνατο, ώστε, καθώς ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς με τη δόξα του Πατέρα, έτσι κι εμείς να περπατήσουμε σε μια νέα ζωή" (Ρωμ. 6:4).

Η μεγαλύτερη άρνηση στο σύμπαν είναι ο Σταυρός, γιατί με αυτόν ο Θεός εξάλειψε οτιδήποτε δεν προερχόταν από Εκείνον, και η μεγαλύτερη θέση είναι η Ανάσταση, γιατί με αυτήν ο Θεός έφερε στην ύπαρξη όλα όσα θα έχει σ' εκείνη την καινούρια σφαίρα. Και έτσι η Ανάσταση βρίσκεται στο κατώφλι όλης της νέας δημιουργίας. Είναι μεγάλη ευλογία το να δούμε ότι ο Σταυρός βάζει τέλος σε όλα όσα ανήκουν στην πρώτη σφαίρα, και ότι η Ανάσταση εισάγει όλα όσα μπαίνουν στη δεύτερη. Η Ανάσταση είναι η καινούρια αφετηρία που βάζει ο Θεός.

Έχουμε λοιπόν τώρα μπροστά μας δύο κόσμους, τον παλιό και τον καινούριο. Στον παλιό, την κυριαρχία την έχει ο σατανάς. Ίσως να είσαι καλός άνθρωπος για τον παλιό κόσμο, αλλά ενόσω ανήκεις εκεί, βρίσκεσαι κάτω από καταδίκη θανάτου, γιατί τίποτε από τον παλιό κόσμο δεν μπορεί να μεταφερθεί στον καινούριο. Ο Σταυρός είναι η διακήρυξη του Θεού ότι όλα όσα ανήκουν στην παλιά δημιουργία πρέπει να πεθάνουν.

Όσο νωρίτερα δούμε αυτή την αλήθεια, τόσο το καλύτερο, γιατί διά του Σταυρού είναι που μας ανοίγει ο Θεός τον δρόμο να ξεφύγουμε από εκείνη την παλιά δημιουργία. Ο Θεός συγκέντρωσε στο πρόσωπο του Υιού Του όλα όσα προέρχονταν από τον Αδάμ και τα προσήλωσε στον Σταυρό. Έτσι, στο πρόσωπο του Χριστού, όλα όσα ήσαν του Αδάμ μπήκαν στην άκρη. Και τότε ο Θεός έκανε κάτι σαν διακήρυξη σε ολόκληρο το σύμπαν, που έλεγε: "Με τον Σταυρό έβγαλα από τη μέση όλα όσα δεν ήσαν από Μένα. Κι εσείς που ανήκατε στην παλιά δημιουργία, συμπεριλαμβάνεστε όλοι στο μέτρο αυτό. Σταυρωθήκατε κι εσείς μαζί με τον Χριστό". Κανείς από μας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή την ετυμηγορία.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Η Φυσιολογική Χριστιανική Ζωή" του Watchman Nee (1903-1972), του παγκοσμίως γνωστού κι ευλογημένου εργάτη του Θεού. Η μετάφραση έγινε από τον Νίκο Μοσχίδη.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Watchman Nee (ή Nee To-sheng, όπως είναι το πραγματικό του όνομα), γεννήθηκε στην Κίνα στις αρχές του 20ού αιώνα. Γνώρισε τον Χριστό το 1920, φοιτητής τότε, με τη διακονία κάποιου Κινέζου ευαγγελιστή. Από την πρώτη στιγμή έδωσε τον εαυτό του άνευ όρων στον Κύριο, και με το πέρασμα του καιρού αναγνωρίστηκε ως ευλογημένος ιεροκήρυκας και φωτισμένος ερμηνευτής της Αγίας Γραφής.

Όταν επικράτησε ο κομμουνισμός στην Κίνα, η Εκκλησία σ' εκείνη τη χώρα πέρασε πολύ δύσκολες μέρες. Και ο ίδιος ο W. Nee είχε σημαντικό μερίδιο στα παθήματα και στους διωγμούς. Παρόλα αυτά διατήρησε την πνευματική του ακμαιότητα μέχρι το τέλος.

Θα άξιζε ακόμη να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο W. Nee δεν επεδίωξε να γίνει γνωστός με συγγραφικό έργο. Τα βιβλία του που έχουν κυκλοφορήσει βασίζονται ή σε χειρόγραφά του ή σε κείμενα που είχε γράψει σε φυλλάδια και περιοδικά ή και σε σημειώσεις που κρατούσαν οι ακροατές των κηρυγμάτων του.