Η καλόγρια και ο Σταυρός

Ήταν κάποτε μια Ρωμαιοκαθολική καλόγρια που της άρεσε να βοηθάει τους ανθρώπους, εφαρμόζοντας τις αρχές του Ευαγγελίου. Μια μέρα, φόρτωσε σε ένα κάρο - εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αυτοκίνητα - ένα σωρό φρέσκα ψωμιά από τον φούρνο του μοναστηριού της και ξεκίνησε να τα πάει στους φτωχούς του κοντινού χωριού.

Στον δρόμο, γεμάτη χαρά για το καλό που πήγαινε να κάνει, άρχισε να ψάλλει ύμνους δοξολογίας προς τον Θεό. Ξαφνικά όμως ακούστηκε ένα δυνατό "κρακ" καθώς μια ρόδα είχε φύγει από τη θέση της και η άμαξα έγειρε, χωρίς ευτυχώς να χυθούν τα ψωμιά στο έδαφος. Κατέβηκε η μοναχή να τη φτιάξει και τότε ήταν που ακούστηκαν οι πρώτες βροντές από τον ουρανό που είχε γεμίσει από μαύρα σύννεφα.

"Ωχ! Όχι Θεέ μου! Σε παρακαλώ, όχι αυτό!", ικέτευσε η καλόγρια τον Κύριό της. Καθώς αγωνιζόταν να φτιάξει τη ρόδα, άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταγόνες βροχής που γρήγορα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Η καημένη η μοναχή πάλευε για αρκετή ώρα μέσα στις λάσπες να διορθώσει τη βλάβη, και πάνω που νόμιζε ότι τα χειρότερα είχαν περάσει, γλίστρησε και έπεσε μπρούμυτα μέσα στον βούρκο.

Όταν κατάφερε να σηκωθεί, με τα ράσα της και το πρόσωπο καταλασπωμένα, στράφηκε προς τον ουρανό με παράπονο, και με μια αναπάντεχη φώτιση, είπε: "Τώρα κατάλαβα γιατί έχεις τόσους λίγους φίλους!"

"Οι Έλληνες θρησκεύουν, αλλά δεν πιστεύουν!"

Ανοικτή επιστολή του δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Κανταρτζή προς τον:

"Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον       

κ. Ιερώνυμον

Μακαριώτατε κ. Ιερώνυμε, Χριστός Ανέστη!

Επιτρέψτε μου, με σεβασμό, να σας αναφέρω ένα θέμα που με προβλημάτισε και με λύπησε. Ήταν στις 3 Μαΐου 2023 το απόγευμα, όταν  εσείς, περιστοιχισμένος από τον κλήρο, παρουσία των αρχών, στρατού και πλήθους κόσμου, υποδεχθήκατε με μπάντες τη θαυματουργή ιεράν εικόνα ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, που έφτασε στην Αθήνα, από το Άγιον Όρος από ομάδα Μοναχών. Μάλιστα, ως συνηθίζεται, της αποδώσατε και τιμές αρχηγού κράτους!

Επίσης, πριν λίγο καιρό είχε γίνει «πάνδημη» υποδοχή από τον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ της Αγίας Ζώνης της Παναγίας. Και δεν είναι μόνον αυτά, καθώς  κάθε λίγο, διαβάζω, μεταφέρονται σε εκκλησίες της πατρίδας μας, διάφορα θρησκευτικά κειμήλια και λείψανα αγίων για «ενίσχυση του θρησκευτικού φρονήματος και της πίστης τού «Χριστεπώνυμου πληρώματος». Διερωτήθηκα, αν στη λαμπρή υποδοχή της ιεράς εικόνας, παραβρισκόταν ένας αλλόθρησκος, Μωαμεθανός ή Ινδουιστής, και έβλεπε όλες αυτές τις τελετές, τιμές και άκουε τους λατρευτικούς λόγους σας, για την Παρθένο Μαρία, τι γνώμη θα σχημάτιζε; Το λιγότερο, θα συμπέρανε ότι η Ελλάδα δεν είναι χριστιανική χώρα, αλλά μάλλον έχει ως θεά την Παρθένο Μαρία! Κι αυτό, καθώς σε τέτοιες εκδηλώσεις, όλοι οι λόγοι, η υμνωδία και η λατρεία, στην πραγματικότητα, δεν αποδίδονται στο ευλογημένο δεύτερο πρόσωπο  της Τριαδικής Θεότητας, τον Σωτήρα και Κύριό μας Ιησού Χριστό, αλλά στην ταπεινή μητέρα Του.

Ποιοι είναι ιερείς

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με θλίψη και πόνο πνεύματος. Θλίψη για τη σημερινή κατάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πόνο πνεύματος γιατί αναγκαζόμαστε να πούμε πράγματα που κάποιους θα δυσαρεστήσουν. Αλλά ο Θεός λέει στην Αγία Γραφή: «Ο φανερός έλεγχος είναι καλύτερος από την κρυπτόμενη αγάπη. Πληγές φίλου είναι πιστές. Φιλήματα όμως εχθρών πολυάριθμα» (Παροιμίες 27:5,6). Δεν καταφερόμαστε τόσο εναντίον ατόμων –αν και υπάρχουν άτομα αξιοκατάκριτα- όσο εναντίον ενός συστήματος που έχει εγκλωβίσει τους ανθρώπους σε μια δουλεία πνευματική, και υποταγή σε ανθρώπους αντί για τον Θεό. Αλλά ο απ. Παύλος μάς λέει: «Αγοραστήκατε με τιμή. Μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων» (Α’ Κορινθίους 7:23).

Στη σημερινή χριστιανική Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η λέξη «ιερέας» έχει πάρει άλλη έννοια από αυτήν που είχε στον αρχέγονο Χριστιανισμό. Το λυπηρό είναι πως στον λαό μας έχει περάσει ως τρέχουσα πεποίθηση η γνώμη πως οι παπάδες-ιερείς είναι ένας απαραίτητος θείος θεσμός, που αποτελείται από μία ειδική τάξη ανθρώπων ταγμένη στο να εκτελούν «μυστήρια» της Εκκλησίας, για να δίνεται στους ανθρώπους η σωτηρία, να πλησιάζουν οι Χριστιανοί στον Θεό και να γεμίζουν με τη Χάρη Του.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά, όταν κάποιος εμβαθύνει στο θέμα και καταλάβει πώς εννοούσαν την ιεροσύνη οι πρώτοι Χριστιανοί.

Νηπιοβαπτισμός: Συμφωνεί η θρησκεία με την Αγία Γραφή και τους Πατέρες;

«Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος 28:19).

Βάπτισμα ονομάζεται η ιερή πράξη της Εκκλησίας με χρήση ύδατος ως συμβόλου εξαγνισμού, η οποία σηματοδοτεί την εισαγωγή του πιστού στο σώμα της εκκλησίας. Η λέξη «βάπτισμα» προέρχεται από το ρήμα βάπτω/βαπτίζω, που σημαίνει «βυθίζω συχνά ή έντονα, βουτάω, καταδύω».

Το νόημα και οι προϋποθέσεις του βαπτίσματος
Τα νήπια βαπτίζονται, για να καθαρθούν από τον μολυσμό του «προπατορικού αμαρτήματος» και να είναι εύθετα στη «βασιλεία των ουρανών». Διότι η παρουσία του προπατορικού αμαρτήματος στα νήπια, έστω κι αν αυτά δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες, τα εμποδίζει να γίνουν μέτοχα της αιώνιας ζωής.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη εκκλησία, με το βάπτισμα μεταδίδεται στον βαπτιζόμενο:
1) Η άφεση όλων των αμαρτιών, δηλαδή η απαλλαγή από τον μολυσμό του προπατορικού αμαρτήματος και, όταν ο βαπτιζόμενος είναι μεγάλης ηλικίας, των προσωπικών αμαρτιών. Γι᾿ αυτό μετά το βάπτισμα, ανεξαρτήτως προηγουμένης ζωής μπορεί ο αναγεννημένος χριστιανός και να ιερωθεί.

Η θρησκεία της αμαρτίας και η αμαρτία της θρησκείας

"Επειδή, ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους· για τον λόγο ότι, ο Θεός το φανέρωσε σ' αυτούς. Δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι. Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν· αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί. Και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου, και πουλιών και τετράποδων και ερπετών" (Ρωμαίους 1:19-23).

Ο άνθρωπος με την παρακοή του αρνήθηκε την κυριαρχία του Θεού και απέβαλε τον Κύριο των πάντων από τον θρόνο της καρδιάς του. Η αμαρτία είναι ανταρσία κατά του Θεού, αποστασία κατά του Δημιουργού, επανάσταση της ατομικής θέλησης του πλάσματος εναντίον της Θείας παγκόσμιας τάξης. Τη θέση του εκθρονισθέντος Θεού κατέλαβε το ανθρώπινο Εγώ και έγινε βασιλιάς στον θρόνο. Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, ο άνθρωπος προοριζόταν να είναι ένας "πλανήτης" εξαρτημένος από τον Θεό ως ήλιο και κέντρο του. Αντί γι' αυτό, πέφτοντας στην πλάνη του Πονηρού, τοποθέτησε στο κέντρο της ζωής του το δικό του Εγώ, γύρω από το οποίο κάθε τι άλλο, ο Θεός και ο κόσμος, πρέπει να περιστρέφονται.

Η θρησκεία του Κάιν και η πίστη του Άβελ

Μετά την πτώση του Αδάμ ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να βρει έναν τρόπο για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Έτσι, από την αρχή ακόμη της ανθρωπότητας βλέπουμε να δημιουργούνται δύο "δρόμοι" προσέγγισης του Θείου: ο δρόμος του Κάιν και ο δρόμος του Άβελ (Γένεση κεφ. 4).

Ο Κάιν δεν χαρακτηριζόταν από θρησκευτική αδιαφορία ή ανοικτή άρνηση του Θεού. Αντιθέτως, έκαμε προσφορά στον Θεό, αλλά αγανάκτησε από φθόνο, όταν είδε ότι η προσφορά του αδελφού του έγινε αποδεκτή με ευμένεια, όχι όμως και η δική του. Λόγω έλλειψης εσωτερικής ευσέβειας και παρά την εξωτερική του ευλάβεια, ο Κάιν προσέφερε απλά το πρώτο πράγμα που είχε πρόχειρο στα χέρια του, κάτι άλλο από εκείνο που έπρεπε. Προσέφερε την έκφραση της ανεξαρτησίας και της ευχαριστίας του, που ήταν στην πραγματικότητα μια παραγωγή της δικής του δύναμης.

Ο Άβελ από την άλλη πλευρά προσέφερε από τα πρωτότοκα των προβάτων του ό,τι καλύτερο - μια αιματηρή θυσία ως αναγνώριση ότι η αμαρτία του ήταν άξια θανάτου και μόνο με μια προσφορά αντικατάστασης μπορούσε να καλυφθεί η ενοχή του ενώπιον του Άγιου Θεού.

Από τότε, ξεκινούν οι δύο αυτοί δρόμοι διαμέσου όλης της ανθρώπινης ιστορίας.

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (2ο μέρος)

Ο Κωνσταντίνος και η ρωμαϊκή ιεραρχία

Λάβετε υπόψη ότι ο κοινωνικός κόσμος στον οποίο εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός διοικείτο από έναν μόνο άρχοντα - τον Αυτοκράτορα. Λίγο αφότου ο Κωνσταντίνος ανέλαβε τον θρόνο στις αρχές του τετάρτου αιώνα, η εκκλησία έγινε μια ολοκληρωμένη ιεραρχικά οργανωμένη, από πάνω προς τα κάτω, κοινωνία.
Ο Έντουιν Χατς γράφει, «Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι χριστιανικές εκκλησίες συντάχθηκαν με τις γραμμές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας... Η ανάπτυξη της οργάνωσης των χριστιανικών εκκλησιών ήταν σταδιακή και τα στοιχεία από τα οποία αυτή η οργάνωση αποτελείτο υπήρχαν ήδη στην ανθρώπινη κοινωνία».
Μπορούμε να εντοπίσουμε την ιεραρχική δομή ηγεσίας ήδη από την αρχαία Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα και την Περσία. Αργότερα μεταφέρθηκε στον ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό όπου τελειοποιήθηκε.
Ο ιστορικός D. C. Trueman γράφει, "Οι Πέρσες έκαναν δύο εξαιρετικές συνεισφορές στον αρχαίο κόσμο: την οργάνωση της αυτοκρατορίας και της θρησκείας τους. Και οι δύο αυτές συνεισφορές είχαν σημαντική επιρροή στον δυτικό κόσμο μας. Το σύστημα αυτοκρατορικής διοίκησης κληρονόμησε ο Μέγας Αλέξανδρος, το υιοθέτησε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και τελικά κληροδοτήθηκε στη σύγχρονη Ευρώπη».

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (1ο μέρος)

Με την πτώση του ανθρώπου ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να έχει έναν φυσικό ηγέτη για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Για τον λόγο αυτό, οι ανθρώπινες κοινωνίες σε όλη την ιστορία έχουν δημιουργήσει με συνέπεια μια ειδική πνευματική κάστα θρησκευτικών τύπων. Ο γιατρός, ο σαμάνος, ο ραψωδός, ο θαυματοποιός, ο μάγος, ο μάντης, ο σοφός και ο ιερέας μάς ακολουθούν από την πτώση του Αδάμ.
Ο πεσμένος άνθρωπος είχε πάντα την επιθυμία να στήσει μια ειδική ιερατική κάστα, μοναδικά προικισμένη να εκλιπαρεί τους θεούς για λογαριασμό του.
Αυτή η αναζήτηση βρίσκεται μέσα στο αίμα μας. Ζει στο μεδούλι των οστών μας. Ως πεσμένα πλάσματα, αναζητούμε ένα άτομο προικισμένο με ειδικές πνευματικές δυνάμεις. Και αυτό το άτομο χαρακτηρίζεται πάντα από ειδική εκπαίδευση, ειδική ενδυμασία, ειδικό λεξιλόγιο και ιδιαίτερο τρόπο ζωής.
Μπορούμε να δούμε αυτό το ένστικτο να ξεπροβάλει το άσχημο κεφάλι του στην ιστορία του αρχαίου Ισραήλ. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση την εποχή του Μωυσή. Δύο υπηρέτες του Κυρίου, ο Ελδάδ και ο Μεδάδ, έλαβαν το Πνεύμα του Θεού και άρχισαν να προφητεύουν. Σε μια βιαστική αντίδραση, ο νεαρός τότε Ιησούς του Ναυή παρότρυνε τον Μωυσή "να τους εμποδίσει"! Ο Μωυσής επέπληξε τον νεαρό ζηλωτή λέγοντάς του, "Μακάρι να έδινε ο Κύριος το Πνεύμα του σε όλο τον λαό και να τους έκανε προφήτες" (Αριθμοί 11:26-29). Ο Μωυσής είχε αντιταχθεί σε ένα κληρικό πνεύμα που είχε προσπαθήσει να ελέγξει τον λαό του Θεού.