Πώς εξαπατήθηκε ο «χριστιανικός» κόσμος

Εκατομμύρια έχουν έξυπνα παραπλανηθεί — μήπως κι εσύ;

Παρά το ότι έχουν προειδοποιηθεί από τον Λόγο του Θεού, σήμερα η συντριπτική πλειονότητα όσων ομολογούν «Χριστιανοί» εξαπατώνται! Γιατί; Γιατί δεν διαβάζουν και μελετούν την Αγία Γραφή μόνοι τους, αλλά πιστεύουν στις θρησκευτικές διδασκαλίες των ηγετών τους. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι απέτυχαν να προσέξουν τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις του Ιησού Χριστού και των αποστόλων Του. Ο Ιησούς προειδοποίησε συγκεκριμένα τους μαθητές Του ότι ψευδοπροφήτες θα έρχονταν με ένδυμα προβάτου, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως αγγελιαφόρους του Θεού, και θα εξαπατούσαν την πλειοψηφία των ανθρώπων. Ενώ θα διακήρυτταν το όνομα του Ιησού και θα Τον αναγνώριζαν ως Σωτήρα, θα δίδασκαν πλάνες στο όνομά Του: «Προσέχετε δε από τους ψευδοπροφήτες, που έρχονται σε σας με ενδύματα προβάτων, από μέσα όμως είναι αρπακτικοί λύκοι. Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους· μήπως μαζεύουν σταφύλια από αγκάθια ή σύκα από τριβόλια; Έτσι, κάθε καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς· ενώ το σαπρό δέντρο κάνει κακούς καρπούς. Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς. Κάθε δέντρο που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά. Επομένως, από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε» (Ματθαίος 7:15-20).

Ξέρεις ποιος είναι, τι είναι;

Συμβαίνουν σε κάποιους γνήσιους Χριστιανούς κοντά σου... Το φαντάζεσαι; Δεν έχεις πάρει είδηση. Άκου:

*Ο νους του πιστού είναι ενωμένος με τον Νου του Χριστού και Θεού, μία - για τον άπειρο μη σωσμένο ή αμαθή σωσμένο - δύσκολα ανιχνεύσιμη υπερφυσική κατάσταση ύπαρξης, ύπαρξης ενωμένης σε άλλο επίπεδο από το κανονικό, με αυτήν του Θεού.

*Υπάρχει ενσυνείδητη γνώση του Θεού (βαθιά επίγνωση), της επίβλεψης/εποπτείας του Θεού.

*Υπάρχουν συχνά βιώματα υπερφυσικής σχέσης, δηλαδή άνωθεν αιτίας και αιτιατού (απαντήσεις σε προσευχές, βίωση θαυμάτων, ενυπνίων, οραμάτων, εντολές που οδηγούν σε πράξεις και συμπεριφορές και αλλαγές, Θεϊκή τοποθέτηση πιστών για εκπλήρωση σκοπών κ.ά.).

*Υπάρχει δικαιοσύνη κρίσης/τιμωρίας/παιδείας όπου ο - γενόμενος από τον Θεό δεκτός - αφιερωμένος πιστός βιώνει από τον Θεό, η οποία αποβλέπει μεν στην μετάνοιά του, στην αλλαγή του, αλλά και στο ΝΑ ΜΗΝ κατακριθεί μαζί με τους απίστους μία Μέρα, αλλά μόνο σε αυτή τη ζωή. Τέτοια, συχνά και έτσι εντοπίσιμα, βιώματα, υπάρχουν μόνο στους σωσμένους πιστούς, ο δε υπόλοιπος κόσμος ζει και απλώς πεθαίνει με... και στην... αμαρτία του καταλήγοντας στην αιώνια κόλαση.

Μια αληθινή Εκκλησία

Το Άγιο Πνεύμα ήταν πάντα παρόν και εργαζόταν με εκείνους τους πρώτους πιστούς, τους πρώτους μαθητές. Είχαν υπερφυσικό θεμέλιο (τον Ιησού) και  υπερφυσικό οικοδόμο (τον Ιησού και το Άγιο Πνεύμα). Οι πρώτοι πιστοί εξήλθαν από τη βασιλεία αυτού του κόσμου και έγιναν μέρος της βασιλείας του Θεού. Κατανόησαν την έννοια της βασιλείας που δίδαξε ο Ιησούς. Ήταν Εβραίοι που καταλάβαιναν τις έννοιες της βασιλείας και του βασιλιά.

Για τους Εβραίους, ήταν πλέον μέρος ενός νέου βασιλείου και ο Ιησούς ήταν ο βασιλιάς τους. Ο Ισραήλ με τους βασιλιάδες και τον αρχιερέα του ήταν παρελθόν. Το οικοδόμημά τους ήταν πλέον φτιαγμένο από ζωντανούς λίθους, και ο Ιησούς τους συνοικοδομούσε. Στη Γραφή, οι πιστοί παρομοιάζονταν με σώμα, ναό, οίκο, νύφη κ.λπ. Ο Ιησούς ήταν το θεμέλιο του κτιρίου Του, η κεφαλή του Σώματός Του και ο σύζυγος με τη νύφη Του. Οι πρώτοι πιστοί δεν είχαν κληρικούς και λαϊκούς. Ως πιστοί είχαν κληθεί από τον κόσμο, στη βασιλεία του Θεού. Ήταν πραγματικά οι καλεσμένοι.

Η παγίδα του θεσμοποιημένου Χριστιανισμού

"Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ' αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς" (Πράξεις 17:24).

Χάρη στην επιρροή των ειδωλολατρών και των Ρωμαίων (και τελικά της Ρωμαιοκαθολικής/Ορθόδοξης Εκκλησίας) και μέχρι τους λεγόμενους «πατέρες της εκκλησίας», έχουμε τώρα εκκλησιαστικά κτίρια που έχουν τόσο καθιερωθεί ως μέρος του θρησκευτικού μας πολιτισμού, ώστε στην πραγματικότητα έχουμε εξαπατήσει τον εαυτό μας να πιστεύει ότι είναι απαραίτητα και βιβλικά.

Υποθέτουμε λανθασμένα ότι η αληθινή πνευματική ανάπτυξη και συναναστροφή δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς κάποια από αυτές τις «εκκλησίες». Θα μπορούσαμε ωστόσο να αναρωτηθούμε, "αν η πρώιμη εκκλησία ευδοκίμησε και εξαπλώθηκε σαν άγρια ​​φωτιά σε όλο τον κόσμο χωρίς εκκλησιαστικά κτίρια και προγράμματα, πώς φτάσαμε να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς αυτά;"

Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι συγκεντρώνονται την Κυριακή σε ένα μέρος που ονομάζεται "εκκλησία", δεν σημαίνει ότι κάνουν αυτό που τους καλεί ο Θεός να κάνουν σε μια τέτοια συγκέντρωση. Δεν υπάρχει τίποτα ιερό στο «να πηγαίνεις στην εκκλησία».

Πώς αλλοιώθηκε το χρυσάφι

"Πώς αμαυρώθηκε το χρυσάφι! Αλλοιώθηκε το καθαρότατο χρυσάφι!" (Θρήνοι Ιερεμία 4:1α).

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, γράφοντας τον 2ο αιώνα, ξεκαθαρίζει ότι η έννοια των «εκκλησιαστικών κτιρίων» ήταν ανύπαρκτη στην εποχή του και ότι οι άγιοι δεν είχαν συνηθίσει να συναντώνται σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή σε συγκεκριμένο μέρος!

Όταν τον ρώτησαν πού συγκεντρώνονταν, ο Ιουστίνος απάντησε:

«Όπου επιλέγει και μπορεί ο καθένας. Νομίζετε ότι συνηθίζεται να συναντιόμαστε όλοι μαζί σε ένα μέρος; Το αντίθετο, γιατί ο Θεός των Χριστιανών δεν περιορίζεται από τόπο, αλλά όντας αόρατος, γεμίζει τον ουρανό και τη γη, και οι πιστοί Τον λατρεύουν και Τον δοξάζουν παντού».

Αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της πομπώδους θρησκευτικής τελετής που τόσοι πολλοί πιστεύουν ότι είναι ουσιαστικό στις εκκλησιαστικές συνάξεις, προέρχεται εξ ολοκλήρου από παγανιστικές ιδέες που επηρέασαν και διέφθειραν την πρώιμη Εκκλησία. Αυτό επίσης είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός! Αποδεικνύεται ξεκάθαρα στα παλαιοχριστιανικά γραπτά. Εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα από τα πολλά αρχαία κείμενα:

Τι ΔΕΝ είναι η Εκκλησία

"Όμως, έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με πνεύμα και με αλήθεια· επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Ο Θεός είναι πνεύμα· και εκείνοι που τον προσκυνούν με πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν" (Ιωάννης 4:23,24).

Σαν ένα πτώμα που σαπίζει, το σημερινό οργανωμένο, θεσμοποιημένο εκκλησιαστικό σύστημα δεν έχει σχεδόν καμία ομοιότητα ή συνάφεια με αυτό που κάποτε ήταν μια ζωντανή και δραστήρια κοινότητα πιστών που γνώριζαν τι σήμαινε η απελευθέρωση από τον ζυγό της δουλείας.

Όταν ο Ιησούς έλεγε, «επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου» (Ματθαίος 16:18), εννοούσε ότι πάνω στη μεγάλη αλήθεια που ομολόγησε ο Πέτρος - ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Υιός του Ζωντανού Θεού - ο Ιησούς θα έχτιζε τη σύναξή Του, τη συγκέντρωσή Του ή την κοινότητά Του των λυτρωμένων ανθρώπων. Ο Ιησούς ΔΕΝ είπε ότι θα έχτιζε ένα θεσμό ή ένα κτίριο και δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο! Ο Ιησούς δεν δημιούργησε κανένα θρησκευτικό ίδρυμα. Η εκκλησία (από τα «εκ», εκτός ή από, και «καλώ») είναι οι καλεσμένοι Του από τον κόσμο, όσοι άνθρωποι ανταποκρίνονται στο κάλεσμά Του και Τον ακολουθούν, όπου κι αν βρίσκονται! Η εκκλησία ΔΕΝ είναι οργάνωση ή θεσμός.

Ποιος συγχωρεί τις αμαρτίες;

"Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία" (Α' Ιωάννη 1:9).

Για να δικαιολογήσουν τη θέση τους ως «ειδικοί ιερείς» και την εξουσία τους, οι κληρικοί εφεύραν διάφορες ιερές τελετές, που άλλες υπάρχουν μέσα στην Καινή Διαθήκη –τις οποίες αλλοίωσαν ή τους προσέδωσαν διαφορετική έννοια από αυτή που είχαν κατά την αποστολική εποχή- και άλλες είναι εφεύρεση εκ του μηδενός (π.χ. το μυστήριο του χρίσματος). Τις ονόμασαν «μυστήρια» μιμούμενοι την ορολογία των μυστηριακών θρησκειών των ειδωλολατρών, που είχαν και αυτές ειδικούς ιερείς. Ο αριθμός των «εφτά μυστηρίων» θεσπίστηκε με βάση νόθα και ψευδεπίγραφα κείμενα το έτος 1300 μ.Χ., τα οποία καθόρισαν ως «μέσα της χάριτος».

Άλλοτε τα μυστήρια ήταν τρία, το Βάπτισμα, το Χρίσμα και η Θεία Ευχαριστία. Αυτό αναφέρει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Μετά έγιναν οχτώ. Εκτός από όσα υπάρχουν σήμερα, είχαν προσθέσει και τη «μοναχική κουρά» ως μυστήριο. Τελικά τα έκαναν εφτά, για να συμφωνούν με τον «τέλειο» αριθμό.

Η καλόγρια και ο Σταυρός

Ήταν κάποτε μια Ρωμαιοκαθολική καλόγρια που της άρεσε να βοηθάει τους ανθρώπους, εφαρμόζοντας τις αρχές του Ευαγγελίου. Μια μέρα, φόρτωσε σε ένα κάρο - εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αυτοκίνητα - ένα σωρό φρέσκα ψωμιά από τον φούρνο του μοναστηριού της και ξεκίνησε να τα πάει στους φτωχούς του κοντινού χωριού.

Στον δρόμο, γεμάτη χαρά για το καλό που πήγαινε να κάνει, άρχισε να ψάλλει ύμνους δοξολογίας προς τον Θεό. Ξαφνικά όμως ακούστηκε ένα δυνατό "κρακ" καθώς μια ρόδα είχε φύγει από τη θέση της και η άμαξα έγειρε, χωρίς ευτυχώς να χυθούν τα ψωμιά στο έδαφος. Κατέβηκε η μοναχή να τη φτιάξει και τότε ήταν που ακούστηκαν οι πρώτες βροντές από τον ουρανό που είχε γεμίσει από μαύρα σύννεφα.

"Ωχ! Όχι Θεέ μου! Σε παρακαλώ, όχι αυτό!", ικέτευσε η καλόγρια τον Κύριό της. Καθώς αγωνιζόταν να φτιάξει τη ρόδα, άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταγόνες βροχής που γρήγορα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Η καημένη η μοναχή πάλευε για αρκετή ώρα μέσα στις λάσπες να διορθώσει τη βλάβη, και πάνω που νόμιζε ότι τα χειρότερα είχαν περάσει, γλίστρησε και έπεσε μπρούμυτα μέσα στον βούρκο.

Όταν κατάφερε να σηκωθεί, με τα ράσα της και το πρόσωπο καταλασπωμένα, στράφηκε προς τον ουρανό με παράπονο, και με μια αναπάντεχη φώτιση, είπε: "Τώρα κατάλαβα γιατί έχεις τόσους λίγους φίλους!"

"Οι Έλληνες θρησκεύουν, αλλά δεν πιστεύουν!"

Ανοικτή επιστολή του δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Κανταρτζή προς τον:

"Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον       

κ. Ιερώνυμον

Μακαριώτατε κ. Ιερώνυμε, Χριστός Ανέστη!

Επιτρέψτε μου, με σεβασμό, να σας αναφέρω ένα θέμα που με προβλημάτισε και με λύπησε. Ήταν στις 3 Μαΐου 2023 το απόγευμα, όταν  εσείς, περιστοιχισμένος από τον κλήρο, παρουσία των αρχών, στρατού και πλήθους κόσμου, υποδεχθήκατε με μπάντες τη θαυματουργή ιεράν εικόνα ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, που έφτασε στην Αθήνα, από το Άγιον Όρος από ομάδα Μοναχών. Μάλιστα, ως συνηθίζεται, της αποδώσατε και τιμές αρχηγού κράτους!

Επίσης, πριν λίγο καιρό είχε γίνει «πάνδημη» υποδοχή από τον Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ της Αγίας Ζώνης της Παναγίας. Και δεν είναι μόνον αυτά, καθώς  κάθε λίγο, διαβάζω, μεταφέρονται σε εκκλησίες της πατρίδας μας, διάφορα θρησκευτικά κειμήλια και λείψανα αγίων για «ενίσχυση του θρησκευτικού φρονήματος και της πίστης τού «Χριστεπώνυμου πληρώματος». Διερωτήθηκα, αν στη λαμπρή υποδοχή της ιεράς εικόνας, παραβρισκόταν ένας αλλόθρησκος, Μωαμεθανός ή Ινδουιστής, και έβλεπε όλες αυτές τις τελετές, τιμές και άκουε τους λατρευτικούς λόγους σας, για την Παρθένο Μαρία, τι γνώμη θα σχημάτιζε; Το λιγότερο, θα συμπέρανε ότι η Ελλάδα δεν είναι χριστιανική χώρα, αλλά μάλλον έχει ως θεά την Παρθένο Μαρία! Κι αυτό, καθώς σε τέτοιες εκδηλώσεις, όλοι οι λόγοι, η υμνωδία και η λατρεία, στην πραγματικότητα, δεν αποδίδονται στο ευλογημένο δεύτερο πρόσωπο  της Τριαδικής Θεότητας, τον Σωτήρα και Κύριό μας Ιησού Χριστό, αλλά στην ταπεινή μητέρα Του.

Ποιοι είναι ιερείς

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με θλίψη και πόνο πνεύματος. Θλίψη για τη σημερινή κατάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πόνο πνεύματος γιατί αναγκαζόμαστε να πούμε πράγματα που κάποιους θα δυσαρεστήσουν. Αλλά ο Θεός λέει στην Αγία Γραφή: «Ο φανερός έλεγχος είναι καλύτερος από την κρυπτόμενη αγάπη. Πληγές φίλου είναι πιστές. Φιλήματα όμως εχθρών πολυάριθμα» (Παροιμίες 27:5,6). Δεν καταφερόμαστε τόσο εναντίον ατόμων –αν και υπάρχουν άτομα αξιοκατάκριτα- όσο εναντίον ενός συστήματος που έχει εγκλωβίσει τους ανθρώπους σε μια δουλεία πνευματική, και υποταγή σε ανθρώπους αντί για τον Θεό. Αλλά ο απ. Παύλος μάς λέει: «Αγοραστήκατε με τιμή. Μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων» (Α’ Κορινθίους 7:23).

Στη σημερινή χριστιανική Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η λέξη «ιερέας» έχει πάρει άλλη έννοια από αυτήν που είχε στον αρχέγονο Χριστιανισμό. Το λυπηρό είναι πως στον λαό μας έχει περάσει ως τρέχουσα πεποίθηση η γνώμη πως οι παπάδες-ιερείς είναι ένας απαραίτητος θείος θεσμός, που αποτελείται από μία ειδική τάξη ανθρώπων ταγμένη στο να εκτελούν «μυστήρια» της Εκκλησίας, για να δίνεται στους ανθρώπους η σωτηρία, να πλησιάζουν οι Χριστιανοί στον Θεό και να γεμίζουν με τη Χάρη Του.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά, όταν κάποιος εμβαθύνει στο θέμα και καταλάβει πώς εννοούσαν την ιεροσύνη οι πρώτοι Χριστιανοί.

Νηπιοβαπτισμός: Συμφωνεί η θρησκεία με την Αγία Γραφή και τους Πατέρες;

«Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος 28:19).

Βάπτισμα ονομάζεται η ιερή πράξη της Εκκλησίας με χρήση ύδατος ως συμβόλου εξαγνισμού, η οποία σηματοδοτεί την εισαγωγή του πιστού στο σώμα της εκκλησίας. Η λέξη «βάπτισμα» προέρχεται από το ρήμα βάπτω/βαπτίζω, που σημαίνει «βυθίζω συχνά ή έντονα, βουτάω, καταδύω».

Το νόημα και οι προϋποθέσεις του βαπτίσματος
Τα νήπια βαπτίζονται, για να καθαρθούν από τον μολυσμό του «προπατορικού αμαρτήματος» και να είναι εύθετα στη «βασιλεία των ουρανών». Διότι η παρουσία του προπατορικού αμαρτήματος στα νήπια, έστω κι αν αυτά δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες, τα εμποδίζει να γίνουν μέτοχα της αιώνιας ζωής.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη εκκλησία, με το βάπτισμα μεταδίδεται στον βαπτιζόμενο:
1) Η άφεση όλων των αμαρτιών, δηλαδή η απαλλαγή από τον μολυσμό του προπατορικού αμαρτήματος και, όταν ο βαπτιζόμενος είναι μεγάλης ηλικίας, των προσωπικών αμαρτιών. Γι᾿ αυτό μετά το βάπτισμα, ανεξαρτήτως προηγουμένης ζωής μπορεί ο αναγεννημένος χριστιανός και να ιερωθεί.

Η θρησκεία της αμαρτίας και η αμαρτία της θρησκείας

"Επειδή, ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους· για τον λόγο ότι, ο Θεός το φανέρωσε σ' αυτούς. Δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι. Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν· αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί. Και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου, και πουλιών και τετράποδων και ερπετών" (Ρωμαίους 1:19-23).

Ο άνθρωπος με την παρακοή του αρνήθηκε την κυριαρχία του Θεού και απέβαλε τον Κύριο των πάντων από τον θρόνο της καρδιάς του. Η αμαρτία είναι ανταρσία κατά του Θεού, αποστασία κατά του Δημιουργού, επανάσταση της ατομικής θέλησης του πλάσματος εναντίον της Θείας παγκόσμιας τάξης. Τη θέση του εκθρονισθέντος Θεού κατέλαβε το ανθρώπινο Εγώ και έγινε βασιλιάς στον θρόνο. Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, ο άνθρωπος προοριζόταν να είναι ένας "πλανήτης" εξαρτημένος από τον Θεό ως ήλιο και κέντρο του. Αντί γι' αυτό, πέφτοντας στην πλάνη του Πονηρού, τοποθέτησε στο κέντρο της ζωής του το δικό του Εγώ, γύρω από το οποίο κάθε τι άλλο, ο Θεός και ο κόσμος, πρέπει να περιστρέφονται.

Η θρησκεία του Κάιν και η πίστη του Άβελ

Μετά την πτώση του Αδάμ ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να βρει έναν τρόπο για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Έτσι, από την αρχή ακόμη της ανθρωπότητας βλέπουμε να δημιουργούνται δύο "δρόμοι" προσέγγισης του Θείου: ο δρόμος του Κάιν και ο δρόμος του Άβελ (Γένεση κεφ. 4).

Ο Κάιν δεν χαρακτηριζόταν από θρησκευτική αδιαφορία ή ανοικτή άρνηση του Θεού. Αντιθέτως, έκαμε προσφορά στον Θεό, αλλά αγανάκτησε από φθόνο, όταν είδε ότι η προσφορά του αδελφού του έγινε αποδεκτή με ευμένεια, όχι όμως και η δική του. Λόγω έλλειψης εσωτερικής ευσέβειας και παρά την εξωτερική του ευλάβεια, ο Κάιν προσέφερε απλά το πρώτο πράγμα που είχε πρόχειρο στα χέρια του, κάτι άλλο από εκείνο που έπρεπε. Προσέφερε την έκφραση της ανεξαρτησίας και της ευχαριστίας του, που ήταν στην πραγματικότητα μια παραγωγή της δικής του δύναμης.

Ο Άβελ από την άλλη πλευρά προσέφερε από τα πρωτότοκα των προβάτων του ό,τι καλύτερο - μια αιματηρή θυσία ως αναγνώριση ότι η αμαρτία του ήταν άξια θανάτου και μόνο με μια προσφορά αντικατάστασης μπορούσε να καλυφθεί η ενοχή του ενώπιον του Άγιου Θεού.

Από τότε, ξεκινούν οι δύο αυτοί δρόμοι διαμέσου όλης της ανθρώπινης ιστορίας.

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (2ο μέρος)

Ο Κωνσταντίνος και η ρωμαϊκή ιεραρχία

Λάβετε υπόψη ότι ο κοινωνικός κόσμος στον οποίο εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός διοικείτο από έναν μόνο άρχοντα - τον Αυτοκράτορα. Λίγο αφότου ο Κωνσταντίνος ανέλαβε τον θρόνο στις αρχές του τετάρτου αιώνα, η εκκλησία έγινε μια ολοκληρωμένη ιεραρχικά οργανωμένη, από πάνω προς τα κάτω, κοινωνία.
Ο Έντουιν Χατς γράφει, «Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι χριστιανικές εκκλησίες συντάχθηκαν με τις γραμμές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας... Η ανάπτυξη της οργάνωσης των χριστιανικών εκκλησιών ήταν σταδιακή και τα στοιχεία από τα οποία αυτή η οργάνωση αποτελείτο υπήρχαν ήδη στην ανθρώπινη κοινωνία».
Μπορούμε να εντοπίσουμε την ιεραρχική δομή ηγεσίας ήδη από την αρχαία Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα και την Περσία. Αργότερα μεταφέρθηκε στον ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό όπου τελειοποιήθηκε.
Ο ιστορικός D. C. Trueman γράφει, "Οι Πέρσες έκαναν δύο εξαιρετικές συνεισφορές στον αρχαίο κόσμο: την οργάνωση της αυτοκρατορίας και της θρησκείας τους. Και οι δύο αυτές συνεισφορές είχαν σημαντική επιρροή στον δυτικό κόσμο μας. Το σύστημα αυτοκρατορικής διοίκησης κληρονόμησε ο Μέγας Αλέξανδρος, το υιοθέτησε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και τελικά κληροδοτήθηκε στη σύγχρονη Ευρώπη».

Χριστιανισμός: Από την αρχαία Εκκλησία έως τη σύγχρονη θρησκεία (1ο μέρος)

Με την πτώση του ανθρώπου ήρθε μια σύμφυτη επιθυμία στον άνθρωπο να έχει έναν φυσικό ηγέτη για να τον οδηγήσει πίσω στον Θεό. Για τον λόγο αυτό, οι ανθρώπινες κοινωνίες σε όλη την ιστορία έχουν δημιουργήσει με συνέπεια μια ειδική πνευματική κάστα θρησκευτικών τύπων. Ο γιατρός, ο σαμάνος, ο ραψωδός, ο θαυματοποιός, ο μάγος, ο μάντης, ο σοφός και ο ιερέας μάς ακολουθούν από την πτώση του Αδάμ.
Ο πεσμένος άνθρωπος είχε πάντα την επιθυμία να στήσει μια ειδική ιερατική κάστα, μοναδικά προικισμένη να εκλιπαρεί τους θεούς για λογαριασμό του.
Αυτή η αναζήτηση βρίσκεται μέσα στο αίμα μας. Ζει στο μεδούλι των οστών μας. Ως πεσμένα πλάσματα, αναζητούμε ένα άτομο προικισμένο με ειδικές πνευματικές δυνάμεις. Και αυτό το άτομο χαρακτηρίζεται πάντα από ειδική εκπαίδευση, ειδική ενδυμασία, ειδικό λεξιλόγιο και ιδιαίτερο τρόπο ζωής.
Μπορούμε να δούμε αυτό το ένστικτο να ξεπροβάλει το άσχημο κεφάλι του στην ιστορία του αρχαίου Ισραήλ. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση την εποχή του Μωυσή. Δύο υπηρέτες του Κυρίου, ο Ελδάδ και ο Μεδάδ, έλαβαν το Πνεύμα του Θεού και άρχισαν να προφητεύουν. Σε μια βιαστική αντίδραση, ο νεαρός τότε Ιησούς του Ναυή παρότρυνε τον Μωυσή "να τους εμποδίσει"! Ο Μωυσής επέπληξε τον νεαρό ζηλωτή λέγοντάς του, "Μακάρι να έδινε ο Κύριος το Πνεύμα του σε όλο τον λαό και να τους έκανε προφήτες" (Αριθμοί 11:26-29). Ο Μωυσής είχε αντιταχθεί σε ένα κληρικό πνεύμα που είχε προσπαθήσει να ελέγξει τον λαό του Θεού.

Ποιος είναι ο "ρωμαϊκός δρόμος" προς τη σωτηρία;

Ο "ρωμαϊκός δρόμος" προς τη σωτηρία είναι ένας περιεκτικός και σύντομος τρόπος να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε το ευαγγέλιο της σωτηρίας, χρησιμοποιώντας εδάφια από την Προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Είναι μια απλή αλλά ταυτόχρονα αποτελεσματική μέθοδος με την οποία εξηγείται γιατί μας είναι απαραίτητη η σωτηρία, πώς ο Θεός την εξασφάλισε, πώς μπορούμε να τη δεχτούμε και ποια είναι τα αποτελέσματα της σωτηρίας στη ζωή μας.

Πρώτο εδάφιο που αναφέρεται στον "ρωμαϊκό δρόμο" σωτηρίας, βρίσκεται στην Προς Ρωμαίους επιστολή 3:23: "δεδομένου ότι όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού". Όλοι αμαρτήσαμε. Όλοι κάναμε κάτι εξαιτίας του οποίου ο Άγιος Θεός είναι δυσαρεστημένος. Κανείς δεν είναι αθώος. Τα εδάφια 3:10-18 μας δίνουν μια λεπτομερέστατη εικόνα της αμαρτίας στη ζωή μας.

Δεύτερο εδάφιο στον "ρωμαϊκό δρόμο" είναι το 6:23, που μας διδάσκει τα αποτελέσματα της αμαρτίας: ""Επειδή, ο μισθός τής αμαρτίας είναι θάνατος· το χάρισμα, όμως, του Θεού αιώνια ζωή διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας". Η ποινή που μας αξίζει για τις αμαρτίες μας είναι ο θάνατος. Όχι μόνο φυσικός, αλλά και πνευματικός θάνατος!

Η Αλήθεια θα σε ελευθερώσει!

Αναζητείς την Αλήθεια; Υπάρχουν Καλά Νέα για σένα! Η αλήθεια και η σωτηρία παρέχονται δωρεάν!

"Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης· κι αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο τού Θεού" (Εφεσίους 2:8).

"Και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει" (Ιωάννης 8:32).

Η αλήθεια είναι ο Ιησούς Χριστός.

"Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Εγώ είμαι ο οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού" (Ιωάννης 14:6).

"Αγίασέ τους μέσα στην αλήθεια σου· ο λόγος ο δικός σου είναι αλήθεια" (Ιωάννης 17:17).

Ο Λόγος τού Θεού είναι ζωντανός και ενεργός.

"Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς" (Προς Εβραίους 4:12).

"Ιερά Παράδοση" ή Αγία Γραφή; Γνώρισε την αλήθεια που ελευθερώνει!

Ένα από τα κυριότερα θέματα που μας προβλημάτιζαν κατά τη μακρά παραμονή μας στην Ορθοδοξία, ήταν η σχέση της λεγόμενης "Ιεράς Παράδοσης" με την Αγία Γραφή - εάν και κατά πόσο οι διδασκαλίες της πρώτης συμφωνούν με τον Λόγο του Θεού ή απλά πρόκειται για "εντάλματα ανθρώπων". Οι απαντήσεις που δόθηκαν - με διάφορους τρόπους - στα ερωτήματά μας θα καθόριζαν και τη μετέπειτα πορεία μας.

Παράδοση και Αγία Γραφή. Βίοι παράλληλοι ή αντίθετοι; Οι παραδόσεις μπορεί να είναι καλές ή όχι. Για να ξέρουμε ποιες παραδόσεις είναι καλές, πρέπει να συμφωνούν με την Αγία Γραφή, τον Λόγο του Θεού, που είναι και ο μόνος κανόνας σε θέματα πίστης.

Ωστόσο, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Ορθόδοξοι βάζουν την Ιερά Παράδοση στο ίδιο επίπεδο (ή και παραπάνω;) από την Αγία Γραφή. Έγραψε για παράδειγμα ο Α. Αλεβιζόπουλος:  «Όταν κάνουμε λόγο για την Αγία Γραφή και την ιερή παράδοση δεν εννοούμε δύο ξεχωριστά ή αντίθετα πράγματα, αλλά ένα αρμονικό όλο· την όλη αποκάλυψη του Θεού για χάρη της σωτηρίας του ανθρώπου».

Ισχύει όμως αυτό; Προτού απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας κάνουμε κάποιες προκαταρκτικές σκέψεις.